Ανασχηματισμός για δύο. Για να εξέλθει ο Μουζάλας και να εισέλθει ο Κουβέλης. Από εκεί και πέρα καλύφθηκαν αναγκαστικά και τα κενά μετά τις παραιτήσεις.
Ας δούμε όμως και κάποια άλλα πράγματα…
Ο πολυαναμενόμενος από το φθινόπωρο ανασχηματισμός ακόμα… αναμένεται. Τι εννοώ;
Δεν υπήρξε καμία καίρια αλλαγή ρόλων ή προσώπων πέρα από αυτές που επέβαλαν οι παραιτήσεις Αντωνοπούλου, Παπαδημητρίου και Ζουράρι.
Επί της ουσίας η μόνη σοβαρή αλλαγή ήταν η αποπομπή Μουζάλα που είναι μάλλον άξιο απορίας το πώς έφτασε τόσο μακριά… Μετά το μπάχαλο στο μεταναστευτικό και την αδυναμία να ελέγξει το «πάρτι» των διάφορων Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων…
Όσο για την περίπτωση Κουβέλη, αποτελεί ένα πολιτικό γραμμάτιο που ξεχρεώθηκε για να γίνει και η καραμπόλα με τον Βίτσα. Και ίσως βόλευε γιατί μπορεί ο πρωθυπουργός να ήθελε και κάποιον καλό γνώστη των νομικών σε ένα υπουργείο πολύ ευαίσθητο.
Ο κ. Κουβέλης ωστόσο, φαίνεται ότι δεν γνωρίζει πως η παροιμία «τα στερνά τιμούν τα πρώτα» ισχύει και στην πολιτική. Έτσι δέχθηκε να ανταμειφθεί πολιτικά από τον πρωθυπουργό μετά από δύο «πόρτες» που του είχε ρίξει ο κ. Τσίπρας – στην κυβέρνηση του Σεπτεμβρίου του 2015 και στον ανασχηματισμό του 2016 – για την πολιτική υπηρεσία που του προσέφερε μη αποδεχόμενος την πρόταση Σαμαρά να είναι υποψήφιος πρόεδρος Δημοκρατίας.
Αντί για πρόεδρος, υφιστάμενος του Καμμένου…
Σιγά τα αυγά, που λέει και ο λαός. Και δηλαδή κατά τα άλλα τι έγινε;
Ο κ. Δραγασάκης ανέλαβε ως safe επιλογή το χαρτοφυλάκιο Παπαδημητρίου για να τηρηθούν οι ισορροπίες μεταξύ Χαρίτση και Πιτσιόρλα που ούτως ή άλλως θα κάνουν τη δουλειά και χωρίς να θεωρηθεί ότι τους μπαίνει κάποιος «καπέλο», κάτι που σαφώς θα ήταν άδικο, ενώ δεν τολμήθηκε ούτε καν η αποπομπή Κονιόρδου για να μην φανεί ότι την «τρώει» το Ελληνικό.
Μπήκε ωστόσο σφήνα υφυπουργός για να γίνεται γενικώς και η δουλειά… Μπαλώματα…
Αυτός λοιπόν, αμφιβάλλω πολύ ότι μπορεί να είναι ένας εκλογικός ανασχηματισμός.
Χωρίς παρεμβάσεις σε Υπουργεία που αντιμετωπίζουν «μέτωπα» της καθημερινότητας, εκεί όπου η ανικανότητα έχει χτυπήσει κόκκινο, χωρίς κανένα στίγμα αναπτυξιακό για την επόμενη μέρα των Μνημονίων, χωρίς καμία διεύρυνση στην Κεντροαριστερά ως στίγμα μετεκλογικών προθέσεων, χωρίς ακόμα ακόμα τακτοποίηση εσωκομματικών… εκκρεμοτήτων.
Γι’ αυτό και δεν χρήζει ιδιαίτερης σημασίας.
Ο κ. Τσίπρας δεν την άδραξε την ευκαιρία. Την έκαψε. Αυτό είναι που δεν καταλαβαίνει.
Ίσως γιατί θεωρεί ότι έχει ακόμα χρόνο.
Πράγματι αν μπορούσε θα το πήγαινε μέχρι τέλους. Πιστεύω ότι το plan A εξακολουθεί να είναι να στηθούν κάλπες είτε μαζί με τις Ευρωεκλογές στο τέλος Μαΐου του 2019 (αν δεν κάνω λάθος) είτε εξαντλώντας την τετραετία… και μία μέρα παραπάνω!
Τώρα, αν αναγκασθεί ή αν κρίνει ότι του… βγαίνει η συγκυρία, αυτό είναι άλλο πράγμα.
Άλλωστε υπάρχουν τόσα ανοιχτά μέτωπα σε τόσο κρίσιμα ζητήματα, που ουδείς μπορεί να μιλήσει για οτιδήποτε με σιγουριά.
Προς το παρόν πάντως… άνθρακες ο θησαυρός…
Του Δημήτρη Παπακωνσταντίνου
capital.gr
