Η Ελλάδα έχει ατυχήσει πολλές φορές με το πολιτικό προσωπικό της.
Δεκάδες υπουργοί και πρωτοκλασάτα στελέχη των κομμάτων που κυβέρνησαν διακρίθηκαν για την ανικανότητα, τη φαυλότητα, την αθλιότητά τους. Τα παραδείγματα αναρίθμητα.
Προσοχή! Δεν αναφέρομαι στο πρόσωπο, το οποίο ούτε με ενδιαφέρει, ούτε διαθέτει καμία αξία λόγου.
Ομως το πολιτικό φαινόμενο που εκπροσωπεί είναι σημαντικό, και σε αυτό αναφέρομαι.
Καταρχάς, σε μια πρώτη διάσταση «ανθρωπολογική».
Φιγούρα γκροτέσκ, μορφή επιμελημένα «αγριανθρωπική», φωνή σπηλαιώδης. Μια στημένη περσόνα που έχει έναν και μοναδικό στόχο: να τρομάξει, να τρομοκρατήσει τον πολιτικό του αντίπαλο. «Κτηνώδης δύναμη».
Πάμε τώρα και στην «ογκώδη άγνοια».
Ενας πολιτικός λόγος ελλειπτικός. Με λεξιλόγιο το πολύ 500 λέξεων, οι περισσότερες από τις οποίες ανασύρονται (με δυσκολία) από το λεξιλόγιο των αμφιθεάτρων των πρώτων χρόνων της Μεταπολίτευσης.
Ενας λόγος αποκλειστικά, μονότονα και αυτιστικά της πολιτικής βίας. Απειλητικός, εκβιαστικός, τιμωρητικός.
Οι πολιτικοί αντίπαλοι είναι μονίμως εχθροί, η απέναντι άποψη πάντοτε ύποπτη. Ο μόνος «διάλογος» που επιτρέπεται είναι η… συντριβή της αντίπαλης γνώμης.
Είναι προφανές ότι το πολιτικό πλαίσιο της αστικής δημοκρατίας είναι ασφυκτικό για το «φαινόμενο Πολάκης».
Και όχι μόνο της αστικής, αλλά κάθε είδους δημοκρατίας. Εκτός ίσως από αυτήν της «δικτατορίας του προλεταριάτου».
Οταν μιλάει, είναι ευδιάκριτη η δυσφορία του γιατί είναι αναγκασμένος να… μιλάει. Οτι θα ένιωθε καλύτερα σε άλλους τόπους και άλλους καιρούς. Τότε που τον πολιτικό σου αντίπαλο τον έστελνες σε γκουλάγκ προς γνώση και συμμόρφωση. Ξεμπερδεύοντας εύκολα από τα «μπιχλιμπίδια» της αστικής δημοκρατίας.
Ασφαλώς, δεν είναι τυχαίο ότι το «φαινόμενο Πολάκης» και άλλα παρεμφερή επωάστηκαν στα θερμοκήπια του σταλινισμού.
Και τα τελευταία χρόνια ανασύρθηκαν στην επιφάνεια από λαϊκιστές δικτάτορες τύπου Τσάβες και Μαδούρο.
Είχα πάντοτε την απορία πώς ένας κατά τεκμήριο έξυπνος πολιτικός όπως ο Τσίπρας νιώθει άνετα να περιστοιχίζεται από «Πολάκηδες».
Οχι απλώς να τους χρησιμοποιεί -κάτι που είναι κατανοητό-, αλλά να τους δέχεται και στο περιβάλλον του.
Οι εξηγήσεις πολλές, αλλά η απορία παρέμενε.
Μέχρι που διάβασα την Παρασκευή το πρωί την άποψη του Θανάση Καρτερού για τη Novartis. O oποίος και γράμματα γνωρίζει, και ιστορία διαθέτει, στοιχεία που τον διακρίνουν απόλυτα από το «φαινόμενο».
Μια άποψη που σε δική μου μετάφραση ισχυρίζεται ότι οι κατηγορίες κατά των αντιπάλων για τη Novartis, ούτε λίγο ούτε πολύ, είναι η εκδίκηση για τα ξερονήσια και τις διώξεις των αριστερών.
Δεν την κρίνω, γιατί είναι τόσο ευδιάκριτη η προέλευσή της από τις χειρότερες σελίδες του ολοκληρωτισμού που και η κριτική περιττεύει.
Απλώς μου έδωσε μια ερμηνεία γιατί το «φαινόμενο Πολάκης» είναι αποδεκτό από το σύστημα του Μαξίμου.
Και αηδίασα…
Θανάσης Τσεκούρας
protothema
