Ο ένας είπε ότι ναι, τα έπαιρνε επί μήνες αλλά θα τα επιστρέψει.

Ο άλλος είπε ότι τα ζήτησε αλλά δεν τα πήρε, κάτι σαν εκείνο του Κλίντον που δοκίμασε μαριχουάνα αλλά δεν εισέπνευσε.

Ενας τρίτος είπε ότι είχε βρει ο καψερός ένα δωματιάκι με 50 ευρώ μηνιαίο ενοίκιο –και κάπου εκεί πρέπει να βγήκε πίσω από μια κολόνα ο Γιάννης ο Πουλόπουλος να τραγουδήσει «καμαρούλα μια σταλιά, τρία επί τρία, κόχη και λατρεία, τοίχος και φιλιά».

Δεν μιλάμε πια για τη Ράνια Αντωνοπούλου και τον Δημήτρη Παπαδημητρίου, που απαίτησαν ένα χιλιάρικο τον μήνα για ένα διαμέρισμα στο Κολωνάκι, ενώ δεν ξέρουν τι έχουν.

Μιλάμε για λαϊκά παιδιά, που θα έλεγε και ο Δημήτρης ο Τζανακόπουλος που έχει ζήσει και αυτός δύο χρόνια στο μαρτυρικό Αιγάλεω και ξέρει.

Εδώ επιχειρήθηκε να στηθεί μια αόρατη γραμμή άμυνας για την κυβέρνηση.

Εντάξει, το ζεύγος ήταν εκτός γονιδιώματος ΣΥΡΙΖΑ, είναι άλλωστε «πλούσιοι» και αμερικανοθρεμμένοι και έσπευσαν να πάρουν 23.000 ευρώ για το διαμέρισμα στο Κολωνάκι «ως τμήμα της αμοιβής τους», γι’ αυτό και ο Τσίπρας (που βέβαια τους έβαλε στην κυβέρνηση) έσπευσε να δείξει πυγμή και να τους διώξει.

Οι άλλοι όμως ήταν πιο λαϊκές περιπτώσεις.

Ο Σγουρίδης μας είπε ότι παίρνει και τα μέσα μεταφοράς – μπράβο του θα χαρεί και ο Σπίρτζης.

Ομως και αυτή η γραμμή άμυνας κατέπεσε όταν κυκλοφόρησε ότι ο Φωτάκης, που ζήτησε και δεν τα πήρε, έχει σπίτι στο Νέο Ψυχικό.

Και ότι ο Μάρδας, που τα πήρε και θα τα επιστρέψει, είναι αυτός που πέρασε την επίμαχη διάταξη.

Διότι αυτό που τελικά ισχύει με τους εμπλεκόμενους στη συγκεκριμένη ιστορία, είναι το ίδιο που ισχύει με όσους διαχρονικά βρήκαν προνόμια και κρατικό χρήμα και δεν είχαν, ή δεν αναζήτησαν ποτέ μέσα τους, το ηθικό ανάστημα να αντέξουν στον πειρασμό.

Το έχουμε ξεχάσει αλλά στις πρώτες εβδομάδες της περίφημης Πρώτης Φοράς Αριστερά τον χειμώνα του 2015, o Αλέξης Τσίπρας είχε ζητήσει από τους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ να μην πάρουν τα υπηρεσιακά αυτοκίνητα που μπορούν να τους προσφέρουν –ήταν τότε που ο Αλέξης το έπαιζε μπολιβαριανός ηγέτης και ταξίδευε ακόμα με στρατιωτικό αεροπλάνο, προτού δηλαδή αρχίσει να παίρνει το πρωθυπουργικό για τις βόλτες στο Παρίσι.

Από τους 149 βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ τότε, μόλις πέντε (5) είχαν αρνηθεί τα αυτοκίνητα.

Πέντε. Ενας, δύο, τρεις, τέσσερις, πέντε.

Τόση ανάγκη τα είχαν τα υπηρεσιακά ΙΧ τόσοι πολλοί (144) στον ΣΥΡΙΖΑ;

Το έχουμε ξεχάσει επίσης, όμως κάποιοι άλλοι έσπευσαν να πάρουν τα 300 ευρώ της περίφημης «13ης σύνταξης» που είχε αναγγείλει ο κ. Τσίπρας το 2016 και τα επέστρεψαν μόνο όταν τους κρέμασαν στα μανταλάκια.

Για τους Συριζαίους και τους Ανεξ. Ελληνες ισχύει τελικά ό,τι και για τους προηγούμενους, το «ηθικό πλεονέκτημα» είναι απλώς ένα ανέκδοτο.

Το δημόσιο χρήμα είναι και για αυτούς εκεί για να το πάρουν όταν βρουν ευκαιρία.

Είναι άλλωστε νόμιμο και οι καλές δικαιολογίες ποτέ δεν έλειψαν, ασχέτως αν είναι οι ίδιοι που επέβαλαν αυστηρότατους περιορισμούς σε κάθε άλλον έλληνα πολίτη, ακόμα και τον πιο ανήμπορο, που επιχειρεί να πάρει έστω ένα μικρό βοήθημα.

Το διατύπωσε ίσως καλύτερα (εδώ) ο Σωκράτης Φάμελλος, ο αναπληρωτής υπουργός Περιβάλλοντος, ο οποίος είπε ότι το ζήτησε και το δικαιούται το επίδομα, επειδή όχι μόνο είναι κάτοικος εκτός Αττικής αλλά και επειδή το σπίτι του στη Θεσσαλονίκη έχει αποκτηθεί με δανεισμό, δημιουργώντας του ένα πάγιο μηνιαίο έξοδο.

Φαίνεται λογικό, αλλά η απάντηση και η επίκληση του δανείου, έχει και μια δεύτερη ανάγνωση:

εσύ φορολογούμενε, πληρώνεις το στεγαστικό του κ. Φάμελλου.

Ανδρέας Στασινός
protagon