Ότι κάποιο υπόγειο αλισβερίσι γίνεται με το Σκοπιανό, δεν υπάρχει αμφιβολία. Η υπόθεση μυρίζει από μακριά.
- Η σπουδή του Αλέξη και του Κοτζιά να το λύσουν ανεξαρτήτως των αντιδράσεων του κόσμου,
- η ακάθεκτη συνέχιση των διαπραγματεύσεων παρά τις περίεργες δηλώσεις Σκοπιανών και ευρωπαίων,
- η εμμονή να τελειώνουμε με το θέμα παρά το διαφαινόμενο ρήγμα με τον κυβερνητικό του εταίρο,
…δεν μπορεί παρά να κρύβουν κάτι που εμείς δεν γνωρίζουμε.
Κι επειδή δεν πιστεύω ότι ο Αλέξης είναι ο πολιτικός που θα αδιαφορήσει για το εσωτερικό πολιτικό του στραπάτσο διαπνεόμενος από μακροπρόθεσμη εθνική υπευθυνότητα, καταλήγω σ’ ένα βασικό συμπέρασμα:
Είτε έχει ανταλλάξει την λύση με κάτι που πιστεύει ότι τον συμφέρει, είτε κινείται με το πιστόλι στον κρόταφο.
Τι του υποσχέθηκαν ή τι είδους πιστόλι του ακούμπησαν στο κεφάλι, δεν μπορώ να ξέρω.
Τον ‘’προειδοποίησαν’’ οι Αμερικανοί ότι μια άρνηση του να ‘’τακτοποιηθούν’’ τα Βαλκάνια σύμφωνα με τα σχέδια τους, θα συνιστά ουσία φιλορωσική πολιτική της Ελλάδας με ότι αυτό συνεπάγεται;
Του σφύριξαν οι Γερμανοί ότι αν θέλει κάποια βελτίωση στην υπόθεση του χρέους, θα πρέπει προηγουμένως να δουν την υπογραφή του στο Σκοπιανό;
Δεν ξέρω, μόνο εικασίες μπορώ να κάνω.
Σε κάθε περίπτωση, ένα από τα βασικά δόγματα της εξωτερική πολιτικής είναι ότι μια χώρα διαπραγματεύεται όταν βρίσκεται σε πλεονεκτική θέση και είναι ισχυρή, ενώ σε περιόδους προβλημάτων και ανημποριάς, κατά βάση κάνει το κορόιδο.
Ο ανίσχυρος, μπαίνοντας σε διαπραγμάτευση συνήθως χάνει.
Κάθε διεθνής συμφωνία, αντανακλά τον συσχετισμό δυνάμεων ανάμεσα στα εμπλεκόμενα μέρη.
Φαίνεται ότι ο Αλέξης κι ο Κοτζιάς διαφωνούν μ’ αυτό το δόγμα και όσο πιο αδύναμοι νιώθουν τόσο επιμένουν να κάθονται στο τραπέζι των διευθετήσεων.
Μακάρι να μας βγει σε καλό όλο αυτό, αλλά επιτρέψτε μου να έχω τις αμφιβολίες μου.
Και κάτι τελευταίο:
Αυτά που ακούμε και μαθαίνουμε, μου δημιουργούν την υποψία ότι η ελληνική κυβέρνηση σέρνεται αργά-αργά σε μια ‘’διευθέτηση’’ διαφορετική απ’ αυτήν που μας υποσχόταν στην αρχή.
Οι προκλητικές χαιρετούρες και οι προσφωνήσεις σοβαρών ηγετών προς τον Ζάεφ (Ερντογάν, Μέρκελ), οι διαρροές των Σκοπιανών και του Νίμιτς ότι η Ελλάδα δεν θέτει ζήτημα Μακεδονικής ταυτότητας, η έμμεση παραδοχή ορισμένων δικών μας πως το Σύνταγμα των Σκοπίων δεν μπορεί ν’ αλλάξει από τη μια μέρα στην άλλη, περιγράφουν μια συμφωνία που καμιά σχέση δεν έχει ούτε με την απόφαση των πολιτικών αρχηγών του 1992, αλλά ούτε και με το Βουκουρέστι του 2008.
Αν υπογράψουμε συμφωνία τέτοιου είδους, τότε υλοποιούμε την άποψη του πάλαι ποτέ Συνασπισμού που έλεγε ότι οι γείτονες μας δικαιούνται να αυτοονομάζονται Μακεδόνες και ότι το ονοματολογικό είναι μια ελληνική εθνικιστική μπούρδα.
Οι Σκοπιανοί θα ‘χουν πάρει τα πάντα και θα ‘χουν αλλάξει την ονομασία ενός αεροδρομίου κι ενός δρόμου.
Τότε, ίσως αντιληφθούμε ότι διαβάζαμε ανάποδα τα δεδομένα της ξαφνικής αναζωπύρωσης του Σκοπιανού:
Δεν ήταν ευκαιρία για την Ελλάδα η εκλογή του ‘’μετριοπαθούς’’ Ζάεφ, αλλά ήταν ευκαιρία για τα Σκόπια η διακυβέρνηση του ‘’αδύναμου διεθνιστή’’ Τσίπρα.
Δ.Καμπουράκης