Ενάμισυ χρόνο πριν λήξει η τετραετία διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, ζούμε μέρες ενός απίστευτου σκηνικού, που όμοιό του είχε στηθεί το 1989, απο τη ΝΔ με την υποστήριξη όλων σχεδόν των υπολοίπων κομμάτων της αντιπολίτευσης.

Να θυμίσω για όσους έχουν ξεχάσει και να κάνω γνωστό σε όσους δε γνωρίζουν, όλα έγιναν με αφορμή το σκάνδαλο Κοσκωτά, με την τράπεζα Κρήτης, που αποτελεί παρωνυχίδα, ένα μικρό αστείο, με όσα συνέβησαν στη συνέχεια στη χώρα μας και συνεχίζουν μέχρι και σήμερα.

Με αφορμή ενα πρωτόγνωρο για τα ελληνικά δεδομένα της εποχής εκείνης οικονομικό, τραπεζικό σκάνδαλο, που ακουμπούσε με στοιχεία ένα τουλάχιστον προβεβλημένο στέλεχος της κυβέρνησης τότε,στήθηκαν ειδικά δικαστήρια, υποτίθεται τότε, για τη απονομή δικαιοσύνης:

Περισσότερα μπορεί να διαβάσει κάποιος σε ένα περιεκτικό άρθρο της βικιπαίδεια:

Αξίζει να σημειωθεί η στάση του Κ. Στεφανόπουλου, μετέπειτα Προέδρου της Δημοκρατίας και αρχηγού της ΔΗΑΝΑ που μίλησε για σκάνδαλο, αλλά και για μεθόδευση όχι τιμωρίας γιατί θα υπήρχε παραγραφή των αδικημάτων αλλά πολιτικής εκμετάλλευσης με λεία τους ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ.

Ο ίδιος ο «αρχάγγελος της κάθαρσης» όπως τον αποκαλούσαν τα ΜΜΕ, Κ. Μητσοτάκης, παρα λίγο να καθήσει και αυτός με τη σειρά του στο σκαμνί του ειδικού δικαστηρίου για την πώληση της ΑΓΕΤ.

Αρκετά χρόνια μετά πάνω σε μια δολοφονία ενός μουσικού στήνεται ένα πογκρόμ διώξεων και φυλακίσεων εναντίον της Χρυσής Αυγής και των βουλευτών της και πάμε στο σήμερα όπου με αφορμή το σκάνδαλο της Novartis κάποιοι επιχειρούν πάλι να βάλουν στο στόχαστρο τους προηγούμενους μνημονιακούς άρχοντες.

Δεν πρόκειται να ασχοληθώ με το να γράψω τι πιστεύω για τη δίωξη αυτή, δεν είναι ο σκοπός του άρθρου αυτού, νομίζω οτι ο καθένας έχει βγάλει τα συμπεράσματά του.

Ομως θα σταθώ στη λύσσα που έχει πιάσει το καθεστώς και τα ΜΜΕ του που έχουν ξεφύγει απο τα συνηθισμένα, φτάνοντας ακόμα και σε ύβρεις, επειδή φαίνεται να μην τους βγήκε όπως θα ήθελαν η προχειροστημένη δίωξη.

Κι όχι μόνο αυτό, αλλά σε πείσμα όσων θα ήθελαν τη διάλυση και τη διάσπαση της ΝΔ, εμφανίζεται πιο δυνατή και πιο ισχυρή απο ποτέ και οι άλλοτε μνημονιακοί δυνάστες της προηγούμενης κυβέρνησης εμφανίζονται αν όχι αγαπητοί στον ελληνικό λαό, αλλά με συμπάθεια λόγω των αδίκων διώξεων τους με βάση τα μέχρι τώρα στοιχεία.

Αυτό είναι και το μεγάλο πρόβλημα. Η επόμενη κυβέρνηση, όπως δείχνουν τα πράγματα, θα είναι μια μνημονιακή συγκυβέρνηση της ΝΔ με κάποιο άλλο κόμμα, ή ακόμα και αυτοδύναμης αν συνεχίσει την συμπεριφορά της η σημερινή κυβέρνηση μέχρι τις εκλογές.

Θέλω βέβαια να ελπίζω οτι όποτε γίνουν εκλογές δε θα υπάρξει η παραμικρή νόθευση της θέλησης του ελληνικού λαού.

Το ερώτημα είναι όμως το εξής: Τι καλό μπορεί να περιμένει κάποιος απο μια μελλοντική μνημονιακή κυβέρνηση; Εναν καλύτερο τοπικό διαχειριστή της Ευρωπαϊκής (λέγε με γερμανικής) ηγεμονίας στη χώρα; Λέτε να σταματήσουν οι αυτοκτονίες, η μετανάστευση, η υποβάθμιση των υπηρεσιών υγείας, η εξαέρωση των συντάξεων, η αλαζονεία της μνημονιακής εξουσίας, τα σκάνδαλα κακοδιαχείρισης και σπατάλης;Η πώληση της δημόσιας περιουσίας; Οι πλειστηριασμοί; Όχι φυσικά. Αφού και στη ΝΔ οι ίδιοι σχεδόν άνθρωποι είναι, αυτοί που συγκυβέρνησαν με το ΠΑΣΟΚ πριν στην ουσία, αλλάξει ΑΦΜ ως Δημοκρατική Συμπαράταξη, με τις ευλογίες της σημερινής κυβέρνησης.

Η Ελλάδα απο το 2010 και μετά συνεχίζει το μνημονιακό δρόμο της εξαθλίωσης, της ανυποληψίας και όπως προβλέπω, επειδή η ιστορία αυτό δείχνει οτι γίνεται συνήθως, και του εδαφικού της ακρωτηριασμού σύντομα. Πιό σύντομα απ’ όσο φαντάζεται κάποιος.

Το μοναδικό κίνημα αντίστασης που ξεκίνησε ως ανεξάρτητο αλλά στη συνέχεια καπελώθηκε απο τους σημερινούς μνημονιακούς πολιτικούς ήταν το κίνημα των αγανακτισμένων, το οποίο για να μην έχετε καμμιά αμφιβολία αν θα μπορούσε να ξαναπαίξει ρόλο, να σας πώ εδώ, οτι ήδη έχει γίνει κόμμα σφραγίδα για να μην διανοηθεί κανείς να το αναστήσει ξανά.

Η χώρα συνεχίζει να εποικίζεται, όχι απο πρόσφυγες, αλλά κυρίως απο μετανάστες και με βάση τις συνθήκες που έχουμε υπογράψει αργά και σταθερά μετατρέπεται σε αποθήκη της Ευρώπης, οπου παραβατικοί και μη αποδεκτοί μετανάστες και πρόσφυγες απο τις άλλες χώρες θα καταλήγουν μόνιμα εδώ.

Εμείς όμως τι κάνουμε; Θα περιμένουμε υπομονετικά τη μέρα της σφαγής που δε θα αργήσει ακόμα και γι αυτούς τους λίγους που έχουν ακόμα δουλειά και δεν άγγιξε η κρίση; Θα ψηφίσουμε ξανά τους παλιούς ελπίζοντας μάταια οτι δεν μπορεί να είναι χειρότεροι απο τους τωρινούς που και αυτούς ψηφίσαμε το 2015 με την ίδια ακριβώς λογική;

Μήπως θα πρέπει επιτέλους να ξυπνήσουμε και να πάρουμε τις ζωές μας και τις τύχες μας στα χέρια μας;