Ιστορικά όλα τα κόμματα που έχουν κυβερνήσει -για να μη χάνονται οι σκέψεις μας, ας πάρουμε την περίοδο της Μεταπολίτευσης- έχουν την πολιτική ευθύνη για μεγάλες σκανδαλώδεις υποθέσεις που ξέσπασαν ή ακόμα και για καταστροφικές πολιτικές που ακολούθησαν.
Πώς έφτασε το Δημόσιο να απαριθμεί κάποτε 1,5 εκατομμύριο υπαλλήλους και πώς διογκώθηκε το χρέος από την απίστευτη σπατάλη στο κράτος, στα νοσοκομεία και τους εξοπλισμούς;
Οι κυβερνήσεις δεν αναλαμβάνουν ποτέ τις πολιτικές ευθύνες που τους αναλογούν για τις εθνικά επιζήμιες αποφάσεις και πράξεις τους.
Πολύ απλά, μετά από κάποια χρόνια, οι πολίτες «αναλαμβάνουν» να τους τις υπενθυμίσουν στέλνοντάς τους σπίτι τους.
Οταν ήρθε ο λογαριασμός των μνημονίων, τότε κατάλαβε ο κόσμος ότι τελείωσε το πάρτυ για όλους και έδιωξε το ΠΑΣΟΚ και τη Ν.Δ.
Εναντι της Ιστορίας, λοιπόν, για τα δύο αυτά κόμματα «ανελήφθη η ευθύνη» για την περίοδο 1981-2015.
Εδώ, όμως, στην υπόθεση Novartis, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ μιλάει για κλέφτες και όχι για πολιτικές ευθύνες, οπότε η προτροπή του πρωθυπουργού κατά τη συζήτηση του θέματος την Τετάρτη στη Βουλή, «ας αναλάβει τουλάχιστον την πολιτική ευθύνη η Ν.Δ.», ήταν είτε άστοχη είτε σήμα… ισπανικής υποχώρησης.
Δεν γνωρίζω πώς θα εξελιχθεί η δικαστική έρευνα, αλλά με όσα είδαμε, διαβάσαμε και ακούσαμε από τη δικογραφία και τη Βουλή, το θέμα «πολιτικές μίζες για τη Novartis» μπάζει από παντού.
Ο Τσίπρας έπρεπε να το σκεφτεί καλύτερα γιατί με τη λογική αυτής της δικογραφίας μπορούν να στηθούν άλλες δέκα στο μέλλον εναντίον της κυβέρνησής του.
Πόσο έχασε η χώρα το πρώτο εξάμηνο της διακυβέρνησής του; 100 δισ. ευρώ λέει ο Ρέγκλινγκ, 200 δισ. λέει ο Βίζερ.
Αν βρεθεί κάποιος να πει ότι έπαιζε παράγωγα ο Βαρουφάκης και ένας άλλος ότι μοίραζε τα κέρδη σε 500άρικα στο Υπουργικό Συμβούλιο;
Το ίδιο είναι, μην έχετε καμία αμφιβολία. Εκτός αν βρεθεί ένας λογαριασμός ή μια κρύπτη με αδικαιολόγητα λεφτά και για τη Novartis και για τα παράγωγα.
Πόσο κάνει η ΤΡΑΙΝΟΣΕ; 300 εκατ. ευρώ, όπως υπολόγιζαν την αξία της επί Σαμαρά, ή 45 εκατ., που πουλήθηκε τελικά επί Τσίπρα;
Για να τεκμηριωθεί ότι κάποιος πολιτικός πήρε μίζα για να κατεβάσει την τιμή της από τα 300 στα 45 εκατ. υπάρχει μια… μικρή λεπτομέρεια: θα πρέπει να βρεθούν τα λεφτά της μίζας. Και όχι η εικασία κατά Αβραμόπουλου, ότι αφού η δουλειά των εργαστηρίων μοριακής ανάλυσης ήταν 200 εκατ., τότε η μίζα δεν μπορεί να ήταν λιγότερη από 40 εκατ. ευρώ.
Σημειώστε ότι για τη συγκεκριμένη εταιρεία των τρένων η απιστία βρίσκεται στο ότι κάθε χρόνο που αργούσε το Δημόσιο να την ξεφορτωθεί, αυτή έχανε την αξία της, με αποτέλεσμα στο τέλος να μη βρίσκεται καν επενδυτής να την πάρει δωρεάν.