Το σοβαρό ενδεχόμενο η υπόθεση Novartis να ξεφύγει από το έλεγχο του Μεγάρου Μαξίμου, πυροδοτώντας, έτσι, συνθήκες πολιτικής αστάθειας που θα σημάνουν και την πρόωρη προσφυγή στις κάλπες, φέρνει στο εσωκομματικό προσκήνιο τις συζητήσεις για την επόμενη ημέρα στον κυρίαρχο φορέα της Aριστεράς.

Στο πεδίο αυτό η προσοχή είναι ήδη στραμμένη σε νέους πρωταγωνιστές που έχουν αρχίσει να οικοδομούν ηγετικό προφίλ με σκοπό να εμπλακούν στη διαδικασία διαδοχής του Α. Τσίπρα, εφόσον για τον ίδιο η εγκατάλειψη της προεδρίας του κόμματος αποτελέσει μονόδρομο. Τα πρόσωπα αυτά δεν ανήκουν στους συνήθεις υπόπτους των καταγεγραμμένων ως εν δυνάμει αμφισβητιών του πρωθυπουργού, όπως είναι ο επικεφαλής της ομάδας των «53» και υπουργός Οικονομικών, Ευ. Τσακαλώτος, ή το δίδυμο Π. Σκουρλέτη και Ν. Φίλη, που κινεί τα νήματα των παραδοσιακών μηχανισμών του κόμματος.

Πρόκειται για στελέχη της νεότερης γενιάς, με σημείο αναφοράς τον ίδιο τον Α. Τσίπρα, καθώς σε αυτόν οφείλουν την επιρροή που απέκτησαν, ασκώντας εξουσία από κρίσιμα θεσμικά πόστα. Αλλωστε, η ιστορία των ανακατατάξεων στην ηγεσία της Αναθεωρητικής Αριστεράς τα τελευταία 15 χρόνια καταδεικνύει περίτρανα πως οι ανατροπές δεν σηκώνουν ρομαντισμούς και συναισθηματικές εξαρτήσεις. Η πορεία προς την εξουσία είναι γραμμένη από «πολιτικές προδοσίες», όπως συνέβη με την περίπτωση του Α. Αλαβάνου, που ακόμη θεωρεί «πατροκτόνο» τον Α. Τσίπρα, και εσωκομματικές εκκαθαρίσεις που οδήγησαν σε διασπάσεις, με πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα αυτά της Ζωής Κωνσταντοπούλου και του Παναγιώτη Λαφαζάνη.