Για δεκαετίες ολόκληρες μετά την Μεταπολίτευση το κυρίαρχο αφήγημα έκανε λόγο πάντα για το «ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς».
Και καθώς μπαίναμε στα χρόνια της πασοκικής εμπνεύσεως απολιτίκ πολιτικής, ιδιαίτερα από το θάνατο του Αντρέα και μετά, τα ιερά τοτέμ ήθους τα οποία όλοι όφειλαν να προσκυνούν ήταν αφενός μεν ο Λεωνίδας Κύρκος αφετέρου δύο Μιχάλης Παπαγιαννάκης.
Ουδεμία αντίρρηση εγώ προσωπικά για το ήθος των δύο ανδρών.
Μία ένσταση μόνο:
δεν είναι ο Παπαγιαννάκης και ο Κύρκος το ήθος της Αριστεράς.
Το ήθος της Αριστεράς χθες, σήμερα, πάντα είναι ο Νεάτερντάλ από την Κρήτη και η Ράνια των 1000 € το μήνα για επιδότηση ενοικίου, παρά την τεράστια περιουσία της.
Ο Καρτερός και ο Βαξεκλάνεις.
Αυτό είναι το διαχρονικό ήθος της Αριστεράς.
Α, και κάτι ακόμη που μας διαφοροποιεί από την άμωμη κορασίδα Αριστερά που ομοιάζει περισσότερο με μαθήτρια με κοτσιδάκια και κοντή φουστίτσα σε ιαπωνική πορνοταινία· τεράστιου ήθους προσωπικότητες έχει να επιδείξει στη μακρά ιστορία της διακυβέρνησης του τόπου η Δεξιά.
Από τον Παναγιώτη Κανελλόπουλο και τον Παναγή Παπαληγούρα μέχρι τον Ξενοφώντα Ζολώτα και τον Κωστή Στεφανόπουλο.
Ουδέποτε όμως κρύφτηκε πίσω από το ηθικό ανάστημα αυτών των προσωπικοτήτων για να παρουσιαστεί ως οσία Μαρία.
Και αυτό είναι πραγματική απόδειξη ήθους, τουλάχιστον πολιτικού.
Το Παρατηρητήριο
