Όταν αναλαμβάνουν τη διακυβέρνηση μιας χώρας απολογητές δικτατοριών και θαυμαστές δικτατόρων, η επίθεση στη Δημοκρατία είναι δεδομένη.
Και δεν θα γίνει μόνο με τρόπους που θα ενθουσιάσουν τους αντιδημοκράτες οπαδούς, αλλά και με τρόπους που θα παρασύρουν και κάποιους πιο αφελείς συνανθρώπους.
Θα γίνει με τη μιχαλολιάκεια επίκληση των χεριών που μπορεί να σηκώνονται για να χτυπήσουν, αλλά είναι «καθαρά χέρια», θα γίνει με την προσπάθεια να εμπεδωθεί το «όλοι ίδιοι είναι» και το «όλοι τα παίρνουν» και θα γίνει τόσο μαζικά, ώστε να φοβηθούν ακόμα και αυτοί που υπηρέτησαν τη Δημοκρατία δεχόμενοι να γίνουν υπηρεσιακοί πρωθυπουργοί και υπουργοί.
Μέχρι να μπει στο πίσω μέρος κάθε κεφαλιού ότι, αν δεν έχεις την ψυχοσύνθεση και τη συμπεριφορά παραβατικού, αν είσαι άνθρωπος που δεν θέλεις να μπλέκεις με δικαστήρια, καλό είναι να μην μπλέκεσαι ούτε με την πολιτική.
Η επίθεση του ΣΥΡΙΖΑ στη Δημοκρατία δεν ξεκίνησε χτες στη Βουλή.
Έχει ξεκινήσει πολύ πριν στις πλατείες και στα τηλεοπτικά πάνελ. Έχει ξεκινήσει από τότε που έριχναν την πετονιά του «άλλου κόσμου που είναι εφικτός» και περίμεναν τα ψάρια να τσιμπήσουν.
Χτες ήταν άλλη μια μέρα του πολέμου. Αλλά μια μεγάλη μέρα.
Μια μέρα που ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε όλα εκείνα τα λάθη που θα επιτρέψουν ακόμα και στους πιο αφελείς να καταλάβουν ότι ο θαυμασμός των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ σε δικτατορίες και δικτάτορες δεν είναι απλώς φιλολογικός.
Μια μέρα που ο ΣΥΡΙΖΑ άφησε την προβιά του να πέσει και να φανεί ο λύκος που κρύβεται από κάτω της.
Μην αφήσετε να σας επηρεάσει το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας. Αυτό, όπως συνέβαινε και στις δικτατορίες που τόσο αρέσουν στους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, ήταν προδιαγεγραμμένο.
Στην πραγματικότητα η ήττα του ΣΥΡΙΖΑ ήταν μεγάλη και επώδυνη. Και τις συνέπειές της δεν θα αργήσει να τις βρει μπροστά της η χαρούμενη παρέα του Αλέκση.
Η μέρα ξεκίνησε με εκείνο το «ασταδιάλα» της κυρά Τασίας. Της γυναίκας που έχει βαλθεί να μετατρέψει τον τίτλο «Αντιπρόεδρος της Βουλής» σε «Κατίνα της Βουλής». Με το πρόβλημα να μην είναι τόσο η άνεση με την οποία βγαίνει το διαολόστελμα όσο η ευκολία με την οποία η κυρά-Τασία δείχνει (και δεν είναι η πρώτη φορά) την απαξία με την οποία αντιμετωπίζει τις κοινοβουλευτικές διαδικασίες. Είναι που δεν διστάζει, για πολλοστή φορά, να δείξει πόσο γραμμένη στις γόβες της έχει τη Βουλή και τη Δημοκρατία.
Στη συνέχεια είχαμε τα γέλια του συριζαίου Κασιδιάρη, του Παύλου του Πολάκη, την ώρα που ο Παναγιώτης ο Πικραμμένος παραλίγο να βάλει τα κλάματα. Καταλαβαίνω πως για τους άτιμους η οδύνη ενός έντιμου που αμφισβητείται η τιμιότητά του δεν μπορεί να γίνει κατανοητή. Καταλαβαίνω πως ένας νταής που ομολογεί, με την άνεση καθ’ έξιν παραβατικού, οικονομικά εγκλήματα που έκανε ως δημοτικός άρχοντας, δεν μπορεί να συγκινηθεί με τετοιες αστικές ευαισθησίες, αλλά θα μπορούσε ακόμα και αυτός ο πολιτικός των σπηλαίων να συγκρατηθεί. Μόνο που δεν άντεξε να το κάνει.
Ο Πικραμμένος – και ως δικαστής και ως υπηρεσιακός πρωθυπουργός σε μια κρίσιμη περίοδο – είναι ένας άνθρωπος που υπηρέτησε τους δημοκρατικούς θεσμούς. Τους θεσμούς που ο Πολάκης πολεμάει σε όλη την πολιτική του διαδρομή.
Καταλαβαίνετε πόσο δύσκολο θα ήταν για τον νταή Κρητικό να κρύψει τη χαρά του, που ένας τέτοιος άνθρωπος ήταν – επιτέλους – έρμαιο στις ορέξεις της κυβέρνησης και του κόμματός του.
Όμως τίποτα από τα παραπάνω δεν είναι τόσο σημαντικό όσο η ευκαιρία που έδωσαν ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Αλέκσης ο Φούιτ στους βουλευτές της Χρυσής της Αυγής, στους ανθρώπους με τη σβάστικα στα μπράτσα, να κουνήσουν το δάχτυλο και να συκοφαντήσουν τον κοινοβουλευτισμό και τους εκπροσώπους του.
Μια ευκαιρία που οι σβαστικοφόροι την άρπαξαν από τα μαλλιά. Μια ευκαιρία που τη γλέντησαν στη Βουλή, τη γλέντησαν στα σάιτ, τη γλέντησαν και στα μέσα της κοινωνικής της δικτύωσης.
Δεν λέω, είναι συγκινητικό να βλέπεις τους παλιούς συναγωνιστές της πλατείας, τον ΣΥΡΙΖΑ και τη Χρυσή Αυγή, ξανά πλάι πλάι.
Είναι ενδιαφέρον να ακούς τον Μιχαλολιακο να υπερασπίζεται την πολιτική φαρμάκου της κυβέρνησης.
Και είναι και κάπως τρομακτικό. Τουλάχιστον για όσους δεν έχουν τις απόψεις που έχουν τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και της Χρυσής της Αυγής για τη Δημοκρατία και τους θεσμούς της.
Αλλά, κυρίως (κι αυτό ίσως να μην είχαν υπολογίσει οι σύντροφοι της Κουμουνδούρου), είναι διδακτικό.
Και βοηθά όλο και περισσότερους να καταλάβουν τι πραγματικά είναι ο ΣΥΡΙΖΑ και τι είδους άνθρωποι είναι οι υπουργοί και οι βουλευτές του.
Βοηθά όλο και περισσότερους να καταλάβουν ότι οι ουσιαστικές ομοιότητες του ΣΥΡΙΖΑ και της Χρυσής της Αυγής είναι πολύ σημαντικότερες από τις αισθητικές διαφορές τους.
Κι αυτή η κατανόηση είναι μια νίκη για τη Δημοκρατία. Και μπράβο της.
