Οὐ πολλοῦ δέω χάριν ἔχειν, ὦ βουλή, τῷ κατηγόρῳ, ὅτι μοι παρεσκεύασε τὸν ἀγῶνα τουτονί.
Αυτή είναι η πρώτη φράση από το προοίμιο του λόγου του Λυσία «Υπέρ Αδυνάτου».
Οι εκ της θεωρητικής κατεύθυνσης, πάλαι ποτέ Γ´ δέσμης προερχόμενοι σίγουρα θα το θυμούνται.
«Δεν απέχω πολύ, ώ Βουλή, από το να χρωστώ χάρη στον κατήγορο που μου προετοίμασε αυτόν το δικαστικό αγώνα».
Νομίζω πως, άμεσα ή έμμεσα, όλοι οι «κατηγορούμενοι» χθες στις ομιλίες τους, καπως έτσι τοποθετήθηκαν.
Η κυβέρνηση έδωσε την ευκαιρία με την άφρονα στάση της στο χειρισμό της υπόθεσης Novartis
…σε άνδρες εξόχως κοινοβουλευτικούς (Βενιζέλος, Σαμαράς, Γεωργιάδης, Λοβέρδος), υπερασπιζόμενοι εαυτούς,
…αφού κατά την κομμουνιστική μας δικαιοσύνη, από τον «υπηρέτη της νομικής επιστήμης» μέχρι τον υπουργό Δικαιοσύνης της χώρας, οφείλουν οι αθώοι να αποδείξουν την αθωότητά τους κι όχι οι κατήγοροι την ενοχή των κατηγορουμένων,
…να καταστούν υπερασπιστές του κράτους δικαίου, της ανεξαρτησίας της δικαιοσύνης, και τελικά της ίδιας της δημοκρατίας
…που τόσο πολύ έχει τραυματιστεί τα τελευταία χρόνια από την τριετή διακυβέρνηση της συμμορίας/συμμωρίας, όπως προσφυέστατα τους χαρακτήρισε ο πρώην πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς.
Πολλά τα δεινά που επέφερε στον ήδη ταλαιπωρημένο τόπο μας η συμμορία/συμμωρία που συγκυβερνά τα τελευταία τρία χρόνια. Αλλά τίποτα δεν συγκρίνεται με αυτό.
Τα capital controls κάποτε θα αρθούν, το ΑΕΠ κάποια στιγμή θα αυξηθεί, η ανάπτυξη, κάποια στιγμή, θα ξεκινήσει.
Εύκολα ή δύσκολα (δύσκολα πια), αυτά θα γίνουν.
Με δύο ζητήματα δεν μπορεί να παίζει μία κυβέρνηση όσο ανεύθυνη κι αν είναι: τα ζητήματα εξωτερικής πολιτικής/εθνικής κυριαρχίας και τα θέματα δικαιοσύνης.
Ε, η συμμορία/συμμωρία δεν κώλωσε ούτε και επ’αυτών.
Και αυτό, θα το πληρώσουν. Θα λογοδοτήσουν.
Ο Αντώνης Σαμαράς και ο Βαγγέλης Βενιζέλος έχουν κατηγορηθεί κατά καιρούς για ιδιότητες του χαρακτήρα τους. Ο μεν πρώτος για το γαϊδουρινό του πείσμα, ο δε δεύτερος για το διογκωμένο του «εγώ».
Ε λοιπόν, αυτά τα χαρακτηριστικά των δύο αυτών πολιτικών ανδρών είναι που δεν θα επιτρέψουν στην συμμορία/συμμωρία να τη βγάλουν καθαρή από την συνωμοσία που κατέστρωσαν σε βάρος της δημοκρατίας.
«Έχουμε την κυβέρνηση αλλά όχι την εξουσία».
Αυτή ήταν η φράση που έχει ειπωθεί από επίσημα κυβερνητικά χείλη μέχρι από το στοματάκι της κυρίας Μπαζιάνα.
Σε ένα πρωθυπουργοκεντρικό κοινοβουλευτικό σύστημα όπως το δικό μας, με τον πρωθυπουργό να είναι πραγματικά πανίσχυρος στην άσκηση των εξουσιών του, μόνο οι ανεξάρτητες αρχές, η δικαιοσύνη και οι θεσμοί της Ευρωπαϊκής Ένωσης, μένουν εκτός της δικαιοδοσίας του.
Ως προς τη μεν Ευρωπαΐκή Ένωση η συμμορία/συμμωρία έκανε φιλότιμες προσπάθειες το καλοκαίρι του 2015 να απαλλαγεί από το βραχνά των θεσμών της αλλά όταν επιτέλους έγινε αντιληπτό πως αυτό θα σήμαινε και την πλήρη κατάρρευση της χώρας, η αγάπη για τις καρέκλες, έκανε πέτρα της επαναστατικές καρδιές των συμμοριτών/συμμωριτών, και υπέγραψαν το Τρίτο Μνημόνιο.
Για τις δε ανεξάρτητες αρχές, πάλι η συμμορία/συμμωρία έχει δώσει δείγματα γραφής παντελούς απουσίας σεβασμού προς αυτές.
Τελευταία προσπάθεια, να «αλώσουμε το κράτος», η εκπόρθηση της δικαιοσύνης, που φροντίδι και «φιλότιμων» δικαστικών λειτουργών, προχωράει.
Μέχρι εδώ όμως.
«Οὐ πολλοῦ δέω χάριν ἔχειν, ὦ βουλή, τῷ κατηγόρῳ, ὅτι μοι παρεσκεύασε τὸν ἀγῶνα τουτονί».
Αυτή υπόθεση ξεκίνησε έχοντας όλα τα χαρακτηριστικά στα οποία μας έχει συνηθίσει συμμορία/συμμωρία: προχειρότητα, κακοήθεια, εμπάθεια, χυδαιότητα.
Δε νομίζω πως θα τελειώσει καλά. Για τους εμπνευστές της.
του Σουλεϊμάν αλ Κανουνί.
Το Παρατηρητήριο