Θα καταθέσω από μιας αρχής την άποψή μου για τη μήνυση Σαμαρά. Ο Σαμαράς με τη μήνυσή του προσφέρει τεράστια υπηρεσία στη δημοκρατία.
Ναι αυτός, ο δεξιάντζας, ο κολλητός (πρώην τουλάχιστον) του Μπαλτάκου και του Φαήλου.
Με τη μήνυσή του που πιάνει όλο το δυνάμει κύκλωμα, από ηθικούς αυτουργούς, εκτελεστικούς της δικαιοσύνης και ανώνυμους μάρτυρες, θέτει και τους βουλευτές της σημερινής πλειοψηφίας ενώπιον του προβλήματος δημοκρατίας – θα το πήγαινα παραπέρα, ακόμη και με τρόπο που οι ίδιοι, ιδιοτελείς πάντα, οφελούνται.
Εξηγώ:
αν την Τετάρτη περάσει αυτή η μεθόδευση, τίποτε δεν σταματά μια επόμενη κυβέρνηση να μετέλθει των ιδίων μεθόδων και να τυλίξει σε μια κόλλα χαρτί, με άλλους ανώνυμους μάρτυρες, το σύνολο της σημερινής κυβέρνησης και ένα σωρό τσουτσέκια ισχυρών για τους οποίους κυκλοφορούν φήμες.
Ας περάσουμε στο κυρίως μενού τώρα.
Με κατάπληξη διάβασα τα άρθρα των Γιαννακίδη και Καρελιά για την μήνυση Σαμαρά.
Κυκλοφορούν στην πιάτσα ως δημοσιογράφοι πρώτα και πάντα αντιδεξιοί, ιδιότητα την οποία ταυτίζουν με την προοδευτικότητα.
Ως δημοσιογράφοι χρησιμοποιούν τον νομικό όρο «συμμορία» (τον βρήκα εντός λεπτών με τον γούγλη στο άρθρο 187 ΠΚ – πράγμα που οι δημοσιογραφάρες δεν έκαναν) όπως τον τσίμπησε ο Τζανακόπουλος. «Πάει πολύ, πρώην πρωθυπουργός να αποκαλεί συμμορία την κυβέρνηση».
Έτσι τους βαφτίζει ο Ποινικός Κώδικας για το συγκεκριμένο που τους εγκαλεί ο Σαμαράς.
Ας πούμε απλώς πως είναι λαϊκιστές και ανεπαρκείς επαγγελματίες. Ούτε οι πρώτοι ούτε οι τελευταίοι.
Έρχονται και τα ωραία και δημοκρατικά, όμως.
Ο Καρελιάς λέει το απίστευτο: να αφεθούν οι συριζοκαμένοι βουλευτές να βγάλουν έξω από το κάδρο τους δύο πρώην πρωθυπουργούς και να εξετασθούν οι περιπτώσεις των πρώην υπουργών!
Αυτό σημαίνει νομιμοποίηση των καταθέσεων των κουκουλοφόρων.
Αυτό σημαίνει πως σε δύο χρόνια από τώρα κατά τον αντιδεξιό, προοδευτικό κλπ δημοσιογράφο, θα είναι πλήρως νομιμοποιημένη, εκ των προτέρων μάλιστα, η αντίστοιχη, ενδεχομένως εκδικητική, πρακτική των επομένων.
Αν καταλαβαίνετε καλά, ο προοδευτικός δημοσιογράφος, είναι ο κήρυκας της διολίσθησης στην «ανελεύθερη δημοκρατία».
Ω της ειρωνείας, ο αρχηγός της «ακροδεξιάς σέχτας» με τη μήνυσή του επιχειρεί την αποφυγή της διολίσθησης – ανεξαρτήτως της δεξιάς πρόθεσής του.
Λέει και άλλα ωραία. Δεν έπρεπε να στραφεί κατά των εισαγγελικών λειτουργών γιατί μια χαρά τα έκαναν.
Το ότι κράτησαν επί δύο μήνες τυπικά ανοικτές τις ανώνυμες καταθέσεις, δεν ενοχλεί. Για να έχει επαρκές απαξιωτικό υλικό η παραπομπή στη Βουλή.
Η απουσία αποφάσεων για τους «προστατευμένους μάρτυρες» δεν ενοχλεί. Μα αφού δίνουν στον αντιδεξιό δημοσιογράφο το υλικό να ψαχτεί η υπόθεση για τους πρώην υπουργούς, με λεπτομέρειες θα ασχολείται;
Ο Γιαννακίδης καταλήγει με το απίστευτο: ο πολίτης μένει με την απορία αν μπορούσαν να γίνουν και επί Σαμαρά.
Ο Βούλγαρης στα ΝΕΑ της Παρασκευής του δείχνει (και στον Καρελιά βέβαια) πώς γίνεται η διολίσθηση στην «ανελεύθερη δημοκρατία».
Ουγγαρία και Πολωνία – αλλά και Ελλάδα.
Πιθανώς μπορούσαν να γίνουν επί Σαμαρά. Το σίγουρο είναι πως δεν έγιναν.
Γίνονται επί Τσίπρα, όπως και επί Όρμπαν και Κατσίνσκυ.
Σ’ αυτά πρέπει να αντισταθούμε, όχι να λέμε δήθεν αντιδεξιές παπάντζες.
Δεξιός ο Σαμαράς – πολύ για τα γούστα μου – ούτε κατά διάνοια φιλελές, τους θεσμούς της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας τους σεβάστηκε.
Και το κερασάκι.
Η Κουναλάκη κοινοποιεί το άρθρο Γιαννακίδη με το οποίο συμφωνεί απολύτως, μαζί όμως με το άρθρο Βούγαρη με τον οποίο για πρώτη φορά διαφωνεί απολύτως. Να σημειώσουμε πως το άρθρο Βούλγαρη, στο οποίο επαναλαμβάνω περιγράφεται εναργέστατα η διολίσθηση σε «ανελεύθερη δημοκρατία», δεν αναφέρει ούτε λέξη για τη μήνυση Σαμαρά.
Η καούρα της Κουναλάκη είτε πηγάζει από την πουριτανική πολιτική ορθότητα που διακινεί (θα θεώρησε αντιφεμινιστική τη χρήση του «Μαντάμ» στην πρώτη φράση του Βούλγαρη) είτε από την αγωνία μπας και πουν τους ριζοσπάστες της παρ’ ημίν αριστεράς ορμπανικούς ή κατσινσκικούς και εθνολαϊκιστικά σταλινικά απολειφάδια.
Με το τσουβάλιασμα Βούλγαρη και Σαμαρά υπηρετεί τα υψηλά δημοκρατικά ιδανικά.
Οι τρεις, αν υποθέσουμε ότι έχουν συναίσθηση του τι σημαίνει αυτό που γράφουν (δεν είμαι καθόλου σίγουρος), γίνονται κήρυκες της ανελευθερίας, της αποδοχής ως φυσιολογικής της αναγραφής του κράτους δικαίου στα παλαιότερα των υποδημάτων κάθε πολιτικού απατεώνα.
Τελικά είναι προφανές πως υπάρχει τεράστια απόσταση μεταξύ του να μιλάς για δημοκρατία και του να καταλαβαίνεις τι σημαίνει δημοκρατία.
Η δημοκρατία και το κράτος δικαίου δεν είναι αιτήματα λάιφ στάιλ να πουλάνε κάποιοι δημοσιογράφοι σε κάποιο κοινό.
George J. Prokopakis
Το είδαμε στο Το Παρατηρητήριο