Το έχω γράψει πολλές φορές ότι οι πολίτες κάνουν πολιτικές επιλογές με το βλέμμα στην τσέπη τους κι ενίοτε σκανδαλολογώντας με αίσθημα προσωπικής ηθικής αυθεντίας.
Αυτό το δίπτυχο επιχειρεί να χειριστεί το τελευταίο διάστημα ο Τσίπρας μετατρέποντας σε πιο ευνοϊκό το, προφανώς δυσχερές, εκλογικό περιβάλλον που δημιουργείται από τις γενικότερες εξελίξεις.
Ξεκίνησε αφήνοντας υπονοούμενα για αύξηση του βασικού μισθού. Με όπλο την περσινή ισχνή ανάπτυξη και την συνέχιση τους και φέτος, θα προχωρήσει η συμβολική βελτίωση του, πιθανότατα σε ποσοστό 1-2%.
Σχεδόν κανείς δεν ασχολείται με το ότι η τριετής αριστερή δημιουργική ασάφεια απέτρεψε την ελληνική οικονομία από το αγγίξει πραγματικά υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης όπως ολόκληρη η υπόλοιπη Ευρώπη.
Τους αρκεί η πρόσθεση ελάχιστων ευρώ στο πενιχρό εισόδημα τους (γιατί πάνω από 5-10 ευρώ τον μήνα δεν πρόκειται να υπάρξει άμεσα!);
Σε πολλούς. ναι. Ειδικά σε ένα σημαντικό μέρος όσων των ψήφισαν, απογοητεύτηκαν από την μνημονιακή στροφή, οργίστηκαν αλλά, έστω κι αν δεν το φώναζαν παραμένοντας σιωπηλοί και στην γκρίζα ζώνη των αναποφάσιστων, πάντα προσέβλεπαν στο κοινωνικό πρόσωπο του Αλέξη!
Το δεύτερο χτύπημα ήρθε με τις αυξήσεις μισθών στο δημόσιο τομέα αφού αίρεται η αναστολή της μισθολογικής εξέλιξης. Χιλιάδες υπάλληλοι θα δουν μετά από πολλά χρόνια βελτίωση του εισοδήματος τους. Πίστεψε κανείς ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα αναζητούσε τον πιο πρόσφορο τρόπο για να επανακτήσει ή να ισχυροποιήσει περαιτέρω τους διαχρονικά άρρηκτους δεσμούς του με τον χώρο των κρατικών λειτουργών;
Ταυτόχρονα γεμίζει διαρκώς και το δεύτερο σακούλι της σκανδαλολογίας. Το θέμα με τον Παπασταύρου εξάντλησε την δυναμική του καταντώντας πλέον ανέκδοτο.
Οι λίστες Λαγκάρντ και Μπόγιαρνς δεν απέδωσαν τα αναμενόμενα, ούτε φυσικά η περίπτωση της Μαρέβας Μητσοτάκη προκάλεσε τον σεισμό που ανέμεναν.
Και σε στιγμές που οι τσέπες των πολιτών δεν γεμίζουν όσο χρειάζεται για να παρασυρθούν εκλογικά, η ηθικολογία αποτελεί το αναγκαίο υποστύλωμα.
Πήραν λοιπόν ένα υπαρκτό, παγκόσμιο οικονομικό σκάνδαλο και το μετέτρεψαν σε εσωτερική πολιτική πληγή.
Οι κρυφές συναλλαγές και τα «δώρα» ανάμεσα σε εταιρείες και επαγγελματίες ή διοικητικά στελέχη στο χώρο της υγείας με σκοπό την προνομιακή προώθηση φαρμάκων ή άλλων σχετικών υλικών, είναι κοινό μυστικό.
Ενώ πουθενά αλλού στον πλανήτη το ζήτημα της Nobartis δεν απέκτησε πολιτική χροιά, εδώ βρεθήκαμε να συζητάμε για προστατευόμενους μάρτυρες και βαλίτσες με ροδάκια!
Γνωρίζουν καλά ότι υπάρχει παραγραφή των αδικημάτων. Γνωρίζουν ότι η όλη διαδικασία μπάζει νερά και η κυβερνητική εμπλοκή κάνει ακόμη πιο ύποπτη την στιγμή και τον τρόπο ανάδειξης του θέματος. Ελάχιστα τους απασχολεί. Το ζητούμενο ήταν η αναμόχλευση του αριστερού ηθικοπλαστικού μηνύματος.
Τι κι αν καταψήφισαν την μείωση της φαρμακευτικής δαπάνης ως… αντεθνική; Τι κι αν ποτέ δεν πρότειναν μια μέθοδο για την πιο αξιόπιστη και πιο προσοδοφόρα για το ελληνικό δημόσιο, κατανομή των προμηθειών ή την φθηνότερη τιμολόγηση των φαρμάκων;
Δεν υπήρξε αυτό το ενδιαφέρον τους. Άλλο επιδίωκαν κι ως ένα βαθμό το πέτυχαν σε πρώτο επίπεδο. Κι επιχαίρουν έστω κι αν είναι σίγουρο ότι στο τέλος κι αυτή η σαπουνόφουσκα σκανδαλολογίας θα ξεφουσκώσει!
Έβαλαν τον σπόρο της αμφιβολίας στις καφενεδειακές αντεγκλήσεις.
Έδωσαν επιχειρήματα στο κοινό τους ώστε να υπερασπίζονται το υποτιθέμενο κυβερνητικό ηθικό πλεονέκτημα.
Δίχασαν και πάλι την κοινωνία.
Ύψωσαν τα τείχη που διευκολύνουν την περιχαράκωση των οπαδών τους.
Βρήκαν όμως κι έμμεσους υποστηρικτές σε ιδεολογικούς αντιπάλους που μέσα στην φούρια μιας εσωκομματικής ή και καθαρά προσωπικής διαφωνίας επέτρεψαν στον αντίπαλο να ενισχύσει τα επιχειρήματα του.
Δεν υπήρξα ποτέ θιασώτης της εσωκομαμτικής φίμωσης.
Μόλις πέρσι επιχειρηματολογούσα σχετικά με την ανάγκη ελευθερίας έκφρασης στο άρθρο Στα κόμματα δεν υπάρχει σιωπητήριο… .
Όμως υπάρχει σαφής διαχωρισμός ανάμεσα στην δημιουργική κριτική, τις εναλλακτικές προτάσεις, την επισήμανση πιθανώς καταλληλότερων τακτικών ή ακόμη κι επιμέρους στρατηγικών στόχων και τις εμμονές με πρόσωπα και καταστάσεις που οδηγούν σε τυφλές συγκρούσεις, την χρήση ακραίων εκφράσεων και τις ανώφελες εντάσεις.
Άλλωστε οι αρχηγοί αναλαμβάνουν πάντα την ευθύνη των αποφάσεων τους κι αυτές κρίνονται στην πορεία του χρόνου.
Το «σκάνδαλο» γίνεται σκάνδαλο όταν εσύ ο ίδιος επιτρέπεις να πάρει τέτοιες επικοινωνιακές διαστάσεις.
Αυτή είναι η κατάληξη όταν αφήνεις τις θεμιτές επισημάνσεις και περνάς στις κραυγές, θεωρώντας σημαντικότερο το λύσιμο των «ενδοοικογενειακών» διαφορών από το να αποτρέψεις την καθεστωτική εγκαθίδρυση του «εχθρού».
Κωνσταντίνος Μανίκας
lastpoint.gr