Εδώ και τριάντα περίπου χρόνια, για να αποκρούσουν τις κατηγορίες πως βγάζουν στην πασαρέλα κομμάτια κρέατος, οι διοργανωτές των καλλιστείων επιχειρούν να αναδείξουν τον εσωτερικό κόσμο των διαγωνιζομένων.
Πώς; Με μια ερώτηση με παναθρώπινα μηνύματα.
Όλες οι διαγωνιζόμενες είναι υπέρ της παγκόσμιας ειρήνης, υπέρ της ισότητας και να μην πεθαίνουν τα παιδάκια στην Αφρική.
Αυτό είναι!
Οι εστεμμένες της πασαρέλας τόχουν – έχουν αυτό που δεν έχουν όλοι οι άλλοι, οι ηγέτες, τα κινήματα, οι παγκόσμιοι οργανισμοί.
Τόχει και ο Μαραντζίδης.
Συναίνεση ούμπερ άλλες! Για να μην νικήσει ο εθνολαϊκισμός, για να μην ενδυναμωθεί η ακροδεξιά.
Όταν ζητάει συναίνεση εννοεί προφανώς, στη σημερινή συγκυρία, συναίνεση μεταξύ ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ και ΝΔ/ΚΙΝΑ.
Συναίνεση επί ποίου θέματος;
Ας τα πάρουμε με τη σειρά:
Στους Τσίπρα-Καμμένο έβαλαν πλάτη οι ΝΔ/ΠΑΣΟΚ/Ποτάμι το καλοκαίρι 2015.
Συναίνεση στο τρίτο, σκληρότερο και αχρείαστο μνημόνιο.
Τους ζητήθηκε η συνδρομή επειδή η πολιτική αλητεία είχε φέρει τη χώρα στο χείλος της καταστροφής και την έδωσαν.
Συναίνεση έδωσαν νωρίτερα και στους γελοίους – επιλογή των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ – ΠτΔ και ΠτΒ.
Η πραγματικότητα δείχνει πως ΚΑΙ «περίοδο χάριτος» για να καταθέσουν πολιτικές έδωσαν τα «αστικά κόμματα» ΚΑΙ στα κρίσιμα έβαλαν πλάτη σε βαθμό που δεν χρειαζόταν (και ίσως δεν έπρεπε) για να σωθεί η χώρα από την καταστροφή που της επεφύλασσε όχι κάποιο άλλο αστικό κόμμα, αλλά ο εθνολαϊκισμός από τον οποίο θέλει να μας σώσει ο Μαραντζίδης.
Να συναινέσουμε ρε Νίκο! Για το καλό της πατρίδας.
Σε τι;
Κάποιος δεν πρέπει να εκφωνήσει το θέμα; Να πει την άποψή του;
Πες μας ρε Νίκο για το όνομα του Θεού, σε τι ζητείται η συναίνεση για το Μακεδονικό;
Σε τι ζητείται η συναίνεση στη Novartis ή στη διαφθορά γενικότερα;
Σε τι ζητείται η συναίνεση για την έξοδο από τα μνημόνια;
Σε τι ζητείται η συναίνεση για την ανάταξη της οικονομίας;
Σε τι ζητείται η συναίνεση για την αναβάθμιση της δικαιοσύνης;
Η συναίνεση είναι δρόμος διπλής κατεύθυνσης.
Οι ρόλοι κυβέρνησης και αντιπολίτευσης είναι δεδομένοι και διακριτοί στην κοινοβουλευτική δημοκρατία.
Η αντιπολίτευση δεν είναι το πλυντήριο κάθε κυβερνητικής αστοχίας.
Κυρίως όμως δεν μπορεί να είναι ο χρήσιμος ηλίθιος, ο οποίος με επιχειρήματα ποιότητας καλλιστείων χρησιμοποιείται για την παγίωση ενός απεχθούς καθεστώτος.
Δεν είναι δυνατόν να συζητάμε για συναίνεση προς απόκρουσιν του εθνολαϊκισμού με τον… εθνολαϊκισμό τον ίδιο!
Αν θέλει Μαραντζίδης να είναι η ευειδής νεαρά που για βγει Μις Τάδε και να μας λέει «ειρήνη στον κόσμο», με γειά του και χαρά του.
Παρατηρώ πως τέτοιες φωνές έρχονται από συγκεκριμένα τμήματα του πολιτικού χυλού που λέγεται ΚΙΝΑ.
Χωρίς τίποτε πολιτικό από κάτω.
Αν παρατηρήσετε, σε τίποτε δεν υπάρχει πολιτική πρόταση. Μόνο συναίνεση, έτσι σκέτα.
Ειρήνη στον κόσμο βρε κουτά.
Εν τω μεταξύ, ακροβατισμοί για το Μακεδονικό, κουκουλοφόροι μάρτυρες, γκαζάκια από ποινικούς (!) στη Μαρέβα, προϋπολογισμός που δεν τηρείται από την πρώτη εβδομάδα εφαρμογής του.
Συναίνεση σε τι;
Ας πουν, ας πει ο Μαραντζίδης, τουλάχιστον μια κουβέντα για τη διαδικασία προς τη συναίνεση. Να φανεί τέλος πάντων πώς τη φαντάζονται στο πλαίσιο μιας κοινοβουλευτικής δημοκρατίας.
Επαναλαμβάνω αυτό που ο Μαραντζίδης ξέρει πολύ καλά αλλά παραδόξως του διαφεύγει: κυβέρνηση και αντιπολίτευση έχουν διακριτούς ρόλους.
Χωρίς τη διάκριση των ρόλων, ο κοινοβουλευτισμός είναι μόνο επίφαση δημοκρατίας.
Στην πορεία προς κάποια συναίνεση οι ρόλοι επίσης είναι διαφορετικοί.
Κυρίως, η πρωτοβουλία είναι της κυβέρνησης αφού καταθέσει τόσο την εκφώνηση του προβλήματος όσο και την πρότασή της.
Δεν είμαστε σε καλλιστεία, πώς να το κάνουμε!
