Του Στέλιου Συρμόγλου
Καμία αμφιβολία. Είναι και τα δύο οι εγχώριοι Ταρτούφοι της πολιτικής. Και σε κάθε ευκαιρία το αποδεικνύουν με τον πλέον ηχηρό τρόπο, ιδιαίτερα σε καιρούς πολύ ρευστούς, όπου οι σκέψεις μας, τα κινήματα της ψυχής μας πειθαρχούν στα περιστατικά που έρχονται με βιαιότητα στο προσκήνιο.
Και οι όποιες αντιδράσεις μας είναι “κραυγές σιωπής”, που εναρμονίζονται με το δράμα το καθημερινό μιας διάτρητης κοινωνίας, που διαμορφώνεται από τη συμπεριφορά των καρναβαλιστών και των κανιβαλιστών της πολιτικής.
Η πολυτέλεια της αναμονής και της έωλης προσδοκίας, της σιωπής και της “αριστοκρατικής” επιφύλαξης εναγκαλισμένης με το φόβο, δεν είναι σίγουρα για τους καιρούς αυτούς, όπου η ανάγκη μιας αδιάλειπτης τριβής της συνείδησής μας με την ιστορία που πλάθεται, μας επιβάλλεται σαν προυπόθεση ενέργειας και ζωής.
Το αληθινό δράμα μας εκδιπλώνεται καθημερινά μπροστά μας.
Τώρα έχουμε το θέμα της Novartis, αφού βέβαια η κοινωνική ευαισθησία ικανοποιήθηκε πλήρως με την “ατιμωρησία” τόσων πολιτικών εμπλεκομένων σε κραυγαλέα σκάνδαλα, που συνέβαλαν τα μέγιστα στη διαφθορά και στην κατάντια της ελληνικής κοινωνίας, αλλά και στον εθνικό ευτελισμό.
Κάθε φορά παρακολουθούμε το δραματικό αποκορύφωμα του πολιτικού κανιβαλισμού, που εκδηλώνεται με καρναβαλιστική διάθεση, παρέχοντας διασκεδαστικό θέαμα. Και λέω “διασκεδαστικό”, για μη δραματοποιήσω περαιτέρω το επικαιρικό γεγονός της Novartis και των αντιδράσεων εκατέρωθεν των πολιτικών της υποκρισίας και των λεκτικών πυροτεχνημάτων, που συμβάλλουν στην “προβατοποίηση” των πολιτών.
Μέγα σκάνδαλο από τους μεν και εκπεφρασμένη βούληση για διαλεύκανση του όλου θέματος, τεράστια σκευωρία από τους άλλους Σαρδανάπαλους στην αντίπερα πολιτική όχθη.
Καταστάσεις και αντιδράσεις εκατέρωθεν που ευνοούν τον αποπροσανατολισμό της κοινής γνώμης από τους μύριους παράγοντες που παρεμβάλλονται, για να επιταχύνουν το ρυθμό της διαλεκτικής πορείας ενός κοινωνικού συνόλου και των ατόμων, των οποίων η σκέψη εθίστηκε να περπατά με βήμα πολύ νωθρό.
Ανούσιος γραφιδοπόλεμος των αντιμαχομένων καρναβαλιστών της πολιτικής και των ανομολόγητων επιχειρηματικών συμφερόντων που τους στηρίζουν. Και υβριστικοί λεκτικοί διαξιφισμοί. Ολα μαζί συνθέτουν μια υπέροχη “εικόνα” ενός σάπιου πολιτικού συστήματος που με αγκομαχητά προσπαθεί να επιβιώσει.
Και επιβιώνει πάντα, γιατί στο τέλος, οι καρναβαλιστές της πολιτικής συμφωνούν σιωπηλά και τα “βρίσκουν” με τρόπο προκλητικό και περιφρονητικό για την κοινωνία, που έχει τελικά “εκπαιδευτεί” να δέχεται τα περιστατικά όπως έρχονται με αρκετό απόθεμα ακόμα αδιαφορίας και απάθειας, ώστε να μεταπλάθει το επίκαιρο σε ανεπίκαιρο με αρκετή μάλιστα προσαρμοστικότητα για να αφομοιώνει τις “ορέξεις” των κανιβαλιστών της…
Ζούμε τις αναλογίες ενός σεισμού ως κοινωνία, αλλά επιμένουμε να δεχόμαστε τη στυφή γεύση των διαψεύσεων των καρναβαλιστών και κανιβαλιστών της πολιτικής, ενίοτε ξεπερνώντας την κρίση της συνείδησής μας.
Τούτο μονάχα ξέρω: πως η ταλαιπωρία η δική μας αναγκάζει τη σκέψη μας και την ψυχή μας να περάσει πολλές φορές τον πύρινο κύκλο της δοκιμασίας, για να βεβαιώσει την ανειλικρίνεια των πολιτικών της φυγής και τη διάψευση των προσδοκιών μας.
Μια μέθεξη στον κοινωνικό πόνο. Ο πόνος είναι η διάσταση μας με το καθημερινό γεγονός, όπως διαμορφώνεται από την ανοχή μας και την ευπιστία μας. Και αρκούμαστε στα “αποφάγια” των καρναβαλιστών της πολιτικής που στήνουν γλέντι χονδρό εις υγείαν των αείποτε αφελών του τόπου τούτου…