Του Στέλιου Συρμόγλου
Γιατί συνδέεται με το δύσκολο παρόν. Γιατί κάθε σκεπτόμενος τούτου του τόπου, με όσα ακούει και βλέπει και αντιλαμβάνεται, αντιστοιχούν με προσγείωση σε μια γυμνή ερημιά, όπου υπάρχουν πολλές ζωές χωρίς να υπάρχει Ζωή, όπου σαλεύει ένα πλήθος ανθρώπων χωρίς να υπάρχει ο Ανθρωπος.
Η πολιτική βαναυσότητα απέναντι του πολίτη τείνει να μεταθέσει και την απλή έννοια του ανθρώπου στις χίμαιρες του μέλλοντος. Η δραματική εκθρόνιση των χρόνων των μνημονίων ήταν ακριβώς αυτή η αναγκαστική έκπτωση του Ελληνα από τα προνόμια και τα δικαιώματα, που κάθε Ευρωπαίος πολίτης απολαμβάνει.
Γνωρίζω φυσικά την αντίρρηση. Είναι πρόχειρη, εύκολη και εντάσσεται στη γνωστή επιχειρηματολογία της αναγκαιότητας και του οικονομικού αδιεξόδου της χώρας. Κανείς δεν μιλάει ωστόσο για τις εγχώριες και ξένες μονολιθικές ομάδες που συνασπίζονται για να διαφεντέψουν τους πολιτικούς τους σκοπούς, ακόμη και τα ατομικά τους συμφέροντα.
Τα πάντα υποχωρούν μπροστά στο κυρίαρχο γεγονός του συμφέροντος. Ακόμη και σκάνδαλα που απασχολούν την επικαιρότητα, έστω μεθοδευμένα για επικοινωνιακούς λόγους, έχουν την ημερομηνία λήξης του γάλατος σε τούτο τον τόπο, αφού η συσπείρωση των ομοειδών συμφερόντων τα συγκαλύπτει με τους αβούλευτους της Βουλής.
Τώρα μας προέκυψε η Novartis, αφού ξεχάσαμε τη Simens, τη λίστα Lagarde και τόσα άλλα πολιτικά σκάνδαλα, που βρίσκονται ακριβώς στην ίδια ψυχολογική περιοχή που συνιστά την εξαπάτηση και την τυραννία του πολίτη.
Η ομαδοποιημένη εξαπάτηση του ατόμου με δήθεν αποκαλύψεις σκανδάλων, που ουδέποτε καταλήγουν στην υποδειγματική τιμωρία των εμπλεκομένων, αποτελεί ένα από τα δυναμικότερα όπλα της πολιτικής εξουσίας που επιζητεί την πραγμάτωση ανομολόγητων σκοπών χωρίς τη συνειδητή κριτική τους από μέρους των εν συγχύσει χρησιμοποιημένων ατόμων.
Η μαζική πολιτική προυποθέτει την νάρκη της ατομικής συνείδησης, την αδράνεια της λογικής, τη σύγχυση, και ο έλεγχος των επιχειρούμενων πράξεων υποχωρεί στην υποβολή και στην κίνηση του συλλογικού ενστίκτου. Ούτε η νόηση ούτε η θέληση φαίνονται ικανές να αποσπάσουν τους πολίτες από τη σύγχυση και την αμηχανία, γιατί ακριβώς η νόηση και η θέληση ήταν από τις πρώτες που ένιωσαν την αμηχανία τούτη και τη σύγχυση.
Στην Ελλάδα του 2018, το ισχυρότερο κίνητρο της ομαδικής ψυχής είναι η πολιτική παραμυθία, πηγή ανεξάντλητης κοροιδίας ακόμη και μίσους εναντίον του πολίτη. Και το πολιτικό σύστημα είτε με τη μορφή του κωμικού είτε του γελοίου είναι μια αδιάκοπη γεννήτρα μύθων. Μύθων φανατισμού, μύθων μίσους…
Και βέβαια τα ελαττώματα της ηγετικής πολιτικής τάξης καλύπτονται ή παρασιωπούνται και χρονοτριβεί έτσι η πραγματική μεταρρύθμιση που χρειάζεται η χώρα, μια αλλαγή που θα διευκόλυνε την επίτευξη ουσιωδών κοινωνικών επιδιώξεων.
Στην Ελλάδα του 2018, με την άσκηση της γραφειοκρατικής κυριαρχίας και της πολιτικής εξαπάτησης, η οικονομική κρίση ωχριά μπροστά στην κρίση του ήθους που προσπαθούν να το εντάξουν στη γνώριμη κοίτη των δημοκρατικών υποτίθεται μεθόδων.
Κι έτσι η βασική αρχή της έννοιας της δημοκρατίας έχει “κουρελιαστεί” και μπορεί να αποφανθεί κανείς με συγκινητική οριστικότητα ότι πολλοί Ελληνες, όσοι τουλάχιστον ακόμη έχουν την πολυτέλεια να σκέπτονται, αισθάνονται ερημίτες μέσα στο πλήθος που είναι και τούτο ένα άθροισμα από απελπισμένους και εξαπατηθέντες, αναγκασμένους να συμπορεύονται αφού η μοναχική πορεία θα ήταν ο θάνατος.
Ποιο σκάνδαλο Novartis, ποια Simens, ποια λίστα Lagarde κι άλλα τόσα αθροίσματα πολιτικής απάτης, κακοδιαχείρισης και ανικανότητας, όταν μονίμως σε τούτο τον τόπο ακόμη και το κωμικό στοιχείο εκπλήσσεται από το μεγαλείο του γελοίου…
