Πρέπει να βρισκόμαστε σε προεκλογική περίοδο. Δεν εξηγείται διαφορετικά η εργώδης προσπάθεια της Κυβέρνησης να αλλάξει τη δημόσια συζήτηση. Και το έχει καταφέρει μια χαρά!

Προς στιγμή έχουμε ξεχάσει (;) πού ακριβώς βρισκόμαστε. Τι έχει μεσολαβήσει τα τρία χρόνια της διακυβέρνησής της. 

 
Από τη διάσημη “κωλοτούμπα” της αυταπάτης, που σταδιακά τους οδήγησε να εφαρμόζουν με το μεγαλύτερο ζήλο από όλους μάλιστα (κατά τον κ. Βίζερ) όσα επί χρόνια με σφοδρότητα κατήγγειλαν και έδιωξε από τις τάξεις τους τα πλέον προβεβλημένα στελέχη, έως τις γκάφες και τους τραγικούς χειρισμούς σε σειρά θεμάτων.

Capital control (που παραμένουν 2,5 χρόνια μετά), αφελληνισμός-τραγική υποτίμηση αξίας Τραπεζών, νέο επαχθέστερο Μνημόνιο, δέσμευση κρατικής περιουσίας και της χώρας έως το 2060, ναυάγια, πλημμύρες, πυρκαγιές, περίεργες υποθέσεις με εξοπλιστικά, όξυνση με Τουρκία και τόσα άλλα, ο πρωτοφανής όγκος των οποίων φαίνεται πως δεν επιτρέπει την εμπέδωση. Τα δεχόμαστε όλα και μέχρι να συζητηθεί το ένα, προκύπτει το επόμενο, χωρίς κανένας να έχει διάθεση απολογίας.

Σε αυτό το σκηνικό και λίγο πριν τη συμβατική λήξη του Μνημονίου της, η Κυβέρνηση, απεγνωσμένα, θέλει άλλο αφήγημα. Γιατί το βασικό είναι εμφανές πως δεν της βγαίνει. Τα περί “καθαρής εξόδου” πια δεν τα λένε ούτε οι ίδιοι. Είναι σαφές πως η επιτήρηση θα παραμείνει με ιδιαίτερα σκληρό τρόπο, ενώ καθόλου απίθανο δεν είναι και κάποιου είδους νέου προγράμματος. Πώς θα το πουλήσει αυτό στο κοινό της; Τι δίλημμα θα θέσει στις εκλογές; Που θα έρθουν κάποια στιγμή, είτε πιο σύντομα, είτε έπειτα. Όσο και αν δεν αρέσει σε καθεστωτικές νοοτροπίες, στην καθ’ ημάς Δύση, οι εκλογές επιβάλλονται από τη Δημοκρατία και τους θεσμούς (εθνικούς και υπερεθνικούς) που την ελέγχουν.

Ξαφνικά λοιπόν, χωρίς να έχει διαφανεί αντίστοιχη σπουδή, προέκυψε ξανά το λεγόμενο “Σκοπιανό-Μακεδονικό” και μάλιστα λίγο, υποτίθεται, πριν την επίλυσή του. Δεν θα μπω στην ουσία, γιατί το θέμα είναι και περίπλοκο και ευαίσθητο. Ανήκω σ’ εκείνους που επιμένουν στη θεσμική αντιμετώπιση αντίστοιχων θεμάτων κι έχουν εμπιστοσύνη στις θεσμικές διαδικασίες. Υπό την προϋπόθεση ότι αυτές τις χειρίζονται άνθρωποι με στοιχειώδη σοβαρότητα, υπευθυνότητα και συναίσθηση. Των καθηκόντων τους και της ιστορικής τους ευθύνης απέναντι στη χώρα. Δεν προκύπτει δυστυχώς αυτό, στην τρέχουσα συγκυρία. Ο όλος χειρισμός της Κυβέρνησης αποπνέει τυχοδιωκτισμό, επιπολαιότητα και ανευθυνότητα. Μπορεί κανείς να κάνει υποθέσεις, βασιζόμενος σε δηλώσεις και γεγονότα.

Είναι γνωστό πως στη γειτονιά μας εκτυλίσσονται ανακατατάξεις και γεωπολιτικά παιχνίδια. Το ΝΑΤΟ, ως βραχίονας της Δύσης, επιθυμεί την κατοχύρωση θέσεων, σε σχέση με τη Ρωσία. Και επιθυμεί την ένταξη της FYROM σε αυτό. Η εξέλιξη αυτή ευνοεί και τη χώρα μας, που αποτελεί κυρίαρχο εμπορικό εταίρο της γειτονικής χώρας και έχει κάθε συμφέρον να εντείνει την επιρροή της και να την καταστήσει χώρα, αν όχι δορυφόρο, πάντως στενά συνδεδεμένη. Για να γίνει όμως αυτό, με λύση της χρονίζουσας κατάστασης, απαιτούνταν σοβαροί χειρισμοί. Όχι μόνο στη διεθνή σκηνή, όπου οι κινήσεις όφειλαν να είναι δημόσιες (η μυστική διπλωματία έχει προ καιρού καταργηθεί), αλλά και στην εγχώρια πολιτική σκηνή και κοινή γνώμη. Πριν υπάρξουν οι προσεγγίσεις ουσίας έξω, εφόσον η Κυβέρνηση είχε αληθή πρωτοβουλία επίλυσης, όφειλε να ενημερώσει εις βάθος τις πολιτικές δυνάμεις και να διαμορφώσει ισχυρή, ενιαία γραμμή.

Δεν το έκανε και κινήθηκε με εμφανή (και πάλι) διάθεση “μπαχαλοποίησης” του σκηνικού, προσπαθώντας ακόμα και να προκαλέσει ανακατατάξεις, κατά τον κ. Βούτση. Την ίδια ώρα, με πιθανές δεσμεύσεις προς ξένους παράγοντες, επιθυμούσε να δείξει το πρόσωπο του εξυπηρετικού “βοηθού εκπλήρωσης” που όλα τα σφάζει κι όλα τα μαχαιρώνει. Σου λέει “όλα τα υπογράφουμε, τίποτα δεν κινείται, φέρτε το κι αυτό τώρα που γυρίζει. Με το πολιτικό αζημίωτο φυσικά.” Έτσι όμως δεν λύνονται τα θέματα. Και αυτό αποδείχθηκε.

Χωρίς να έχει προηγηθεί εκστρατεία ενημέρωσης και κοινή εθνική γραμμή, με υποτίμηση του θυμικού του λαού και στοχοποίηση μέρους του αλλά και αγνών του προαιρέσεων και αισθημάτων, κατάφερε να οδηγήσει σε αδιέξοδο. Έμπλεξε ένα ήδη σύνθετο θέμα και οδήγησε σε πολιτικά τετελεσμένα (συλλαλητήριο) που απομάκρυνε τη λύση! Όσο κι αν λένε πως θα επιμείνουν στην πολιτική τους, αυτό μάλλον δεν είναι πλέον εφικτό. Ή θα βρεθεί πρόσχημα απεμπλοκής ή θα οδηγηθούμε σε, εθνικά επιζήμια, μεσοβέζικη “κοπτορραπτική”, χωρίς λύση, που να ικανοποιεί την ένταξη πχ στο ΝΑΤΟ.

Και αμέσως μετά την εμπλοκή και την καταλυτική εικόνα των εκατοντάδων χιλιάδων διαδηλωτών, έρχεται άλλο θέμα-κράχτης. Το σκάνδαλο της Novartis. Ένα αναμφίβολα υπαρκτό διεθνώς θέμα, που εντελώς βολικά “σκάει” στη δική μας επικαιρότητα την επομένη του συλλαλητηρίου. Παρότι είχε πολλάκις προαναγγελθεί επί μακρό χρονικό διάστημα. Τα στοιχεία δεν είναι ακόμη ευρέως γνωστά πλην των συνήθων διαρροών. Όλα όμως δείχνουν να βασίζονται σε τρεις μαρτυρίες, ανθρώπων που ακόμη δεν γνωρίζουμε και χωρίς διασταύρωση των όσων λένε.

Μακριά από εμάς η πρόχειρη και αναρμόδια, χωρίς πλήρη θέαση των στοιχείων, εξαγωγή συμπεράσματος. Παρόμοια θέματα ουδέποτε υπήρξαν ελκυστικά στον γράφοντα. Οι “ντεντεκτιβικού” ή “κουτσομπολικού” τύπου προσεγγίσεις τίποτα δεν προσφέρουν και μόνο σκιές δημιουργούν που βλάπτουν τελικά το πολίτευμα και δίνουν ώθηση σε εξτρεμιστικές δυνάμεις. Και σε αυτό επιλέγω την εμπιστοσύνη στους θεσμούς, δηλαδή την ανεξάρτητη Δικαιοσύνη, να κάνει ό,τι πρέπει. Εφόσον όμως παραμένει ό,τι το Σύνταγμα προστάζει. Ανεξάρτητη κι ανεπηρέαστη.

Προφανώς και δεν μπορούμε, όχι χωρίς στοιχεία, να κατηγορήσουμε τη Δικαιοσύνη που πράττει εντός των πλαισίων αρμοδιότητά της και με βάση τις δυνατότητές της. Όμως στην όλη διαδικασία έως τώρα, από μέρους της Εκτελεστικής εξουσίας, υπάρχουν κραυγαλέες παρατυπίες που θίγουν και το Σύνταγμα και τα δικαιώματα προσώπων και τελικά βλάπτουν την ουσία του θέματος και τη διαλεύκανση της αλήθειας. Γιατί αυτό (πρέπει να) θέλουμε όλοι. Το “πάρτυ” στην υγεία δεν προέκυψε, ως έκφραση, χθες. Λίγο πολύ είναι κοινό κτήμα και γνώση της χώρας. Επί χρόνια γινόταν περίπου ανεξέλεγκτα, με τη συμμετοχή πολλών κλάδων. Κι ήρθε η κρίση (εν μέρει και λόγω αυτού) να μας ξυπνήσει. Όποιος δει λίγο τα στοιχεία όμως, καλοπροαίρετα, καταλαβαίνει πότε και πού έγινε κάτι.

Πότε οι δαπάνες “πήγαν στο Θεό”, πότε έγινε προσπάθεια περικοπής, πότε ευνοήθηκαν ή θίχθηκαν συμφέροντα. Πότε πχ πληρώνονταν φάρμακα και προμήθειες με τιμές εξωπραγματικές, πότε οι γιατροί και φαρμακοποιοί συνταγογραφούσαν ανεξέλεγκτα και μαζικά, μέχρι και πετούσαν φάρμακα στα πηγάδια. Και πότε θεσμοθετήθηκαν πράγματα που και αλλού ισχύουν, όπως η ηλεκτρονική συνταγογράφηση, το παρατηρητήριο τιμών, το rebate και τόσα άλλα. Και η στάση των κομμάτων είναι χαρακτηριστική. Πχ ο ΣΥΡΙΖΑ καταψήφισε κάθε προσπάθεια εξορθολογισμού. Και έκλεινε το μάτι σε κάθε είδους συμφέροντα. Κατά την 3ετή δε κυβερνητική του θητεία, τι αλήθεια έκανε επί της ουσίας; Και πάλι τα στοιχεία λένε πολλά.

Συνοπτικά και προκαταρκτικά, προφανώς και η υπόθεση, όπως τόσα, πρέπει να διερευνηθεί. Δεν είναι δυνατόν όλα να ρίχνονται ως λάσπη στον ανεμιστήρα και τίποτα να μην καταλήγει. Τι έγιναν τόσες άλλες ιστορίες; Πού κατέληξαν τόσες εξεταστικές που με τυμπανοκρουσίες ξεκίνησαν; 

 
Και ποιος ωφελείται από αυτήν την ταραχή και τα μόνιμα θολωμένα νερά; Σίγουρα όχι η δημοκρατία, η έννομη τάξη, η κοινωνία. Οι ενδείξεις υποδεικνύουν πως και σε αυτήν την περίπτωση η Κυβέρνηση, με τους χειρισμούς της, ουδόλως ενδιαφέρεται για την ουσία. Δεν τη νοιάζει να λυθεί το θέμα. Και οι χονδροειδείς χειρισμοί, μπορεί και να υπονομεύσουν πρόωρα την έκβαση. Μόνο ενδιαφέρον, ασχέτως κόστους και ουσίας, το διχαστικό αφήγημα.

Θέλει να δείξει και πάλι, στην εξουθενωμένη βάση της, καθαρά τους εχθρούς της και αν μπορέσει να τους “κατατροπώσει”. Όχι θεσμικά, δια της βοής. Αυτής που κρίνει με το μάτι, με τη γενική εντύπωση. Πριν “αμφί μύθον ακούσει”, πριν διασταυρώσει. Και που τυχόν αγνοεί μεταγενέστερες αποδείξεις. Δίκαιοι και άδικοι μαζί, στο ίδιο τσουβάλι. Στην πορεία θα αποκαλυφθούν πολλά. Και οι τυχόν ένοχοι πρέπει να τιμωρηθούν, όπως ο Νόμος ορίζει. Οι ένοχοι της ουσίας της υπόθεσης, αλλά και όσοι κουρελιάζουν και εργαλειοποιούν τους θεσμούς, με τρόπο απαράδεκτο για μια ευνομούμενη χώρα.

Η κοινωνία δεν αντέχει άλλο παιχνίδια σε βάρος της. Και όσα ζούμε σήμερα είναι πολύ επικίνδυνα παιχνίδια. 

 
Εκεί που έπρεπε να βαδίζουμε με σταθερό βήμα προς το αύριο μιας δεκαετούς κρίσης, βαίνουμε σε ιδιαίτερη ταραχή, προς εκρηκτικά πολωμένες εκλογές. Με τη χώρα ακόμα να κρέμεται σε μια κλωστή. 
 
Ας αναλάβουν όλοι τις ευθύνες τους.

Νίκος Κασκαβέλης
capital.gr

Πηγή

Share.