Λέγεται ότι η ιστορία κάνει κύκλους και επαναλαμβάνεται. Άλλοτε ως φάρσα και άλλοτε ως τραγωδία.

Πάντοτε όμως υπάρχει αυτό που ονομάζεται «αναλογία».

Αλληλουχία περιστατικών τα οποία, αν κάποιος γνωρίζει τα ιστορικά γεγονότα, μπορεί να τα αντιστοιχίσει και να κάνει, ίσως, μία πρόβλεψη για το μέλλον.

Τα δύο συλλαλητήρια για το ζήτημα της ονομασίας των Σκοπίων και η ταχύτητα με την οποία το λεγόμενο «σκάνδαλο της Novartis» εμφανίστηκε στην επικαιρότητα, θα μπορούσαν να τοποθετηθούν στον ιστορικό χωροχρόνο, κατ’ αναλογία με ιστορικά γεγονότα, και να μας δώσουν μία αντίστοιχη πρόβλεψη.

Πρώτα ήταν ο Ιωσήφ…

Το 1926, ο Στάλιν υπερίσχυσε στην εσωτερική αντιπαράθεση με τους Ζινόβιεφ, Κάμενεφ και Τρότσκι και κατέλαβε την ΕΞΟΥΣΙΑ του Γ.Γ. του Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ένωσης. Από το ίδιο έτος ξεκίνησε το ξήλωμα όλων των αντιπάλων του. 

Το 1928 ο Τρότσκι εξορίστηκε και το 1929 απελάθηκε. 

Από το 1929 μέχρι το 1934, ο Στάλιν εξολόθρευσε τους εύπορους χωρικούς (τους κουλάκους) και οργάνωσε την αγροτική παραγωγή της ΕΣΣΔ με το μοντέλο των συνεταιριστικών μονάδων (τα γνωστά μας Κολχόζ ή κολεκτίβες).

Όλα αυτά έγιναν σταδιακά.

Ο Στάλιν δεν βιαζόταν. Εγκαθίδρυε το καθεστώς που αυτός επιθυμούσε με μεθοδικό τρόπο, αλλά χωρίς κανέναν ηθικό φραγμό.

Το 1934 όμως συνέβη ένα περιστατικό το οποίο άλλαξε απότομα τα δεδομένα. Στο 17ο συνέδριο του Κ.Κ. Σ.Ε, παρότι ο Στάλιν κέρδισε και δεν έχασε την εξουσία, ένα μεγάλο ποσοστό των συνέδρων αμφισβήτησαν την πρωτοκαθεδρία του και έκαναν συζητήσεις για αντικατάστασή του με τον Κίροφ. 

Ο Στάλιν άρχισε να νιώθει την πίεση και, μάλλον αντιλαμβανόταν ότι, αν δεν ενεργήσει άμεσα, στο επόμενο συνέδριο πιθανώς θα έχανε την εξουσία. Αντέδρασε λοιπόν «συνεπώς», καίρια και με αστραπιαία ταχύτητα.

Τον Ιούλιο του 1934, μεταβιβάζει την εποπτεία της Υπηρεσίας Ασφαλείας από το κόμμα στο Υπ. Εσωτερικών.

Το Δεκέμβριο του 1934 δολοφονείται ο Κίροφ. Την ίδια ημέρα με τη δολοφονία αυτή τέθηκε σε ισχύ ένα διάταγμα, σύμφωνα με το οποίο συγκεκριμένες υποθέσεις θα διερευνούνταν ταχύτατα, χωρίς δικαίωμα έφεσης ή αίτησης χάριτος.

Το 1936, τοποθετείται στη θέση του Υπ. Εσωτερικών ο Νικολάι Γιέζοφ. Πιστό όργανο του Στάλιν, άνθρωπος με μηδενική ηθική, σαδιστής και αδίστακτος.

Από εκείνη τη στιγμή και μέχρι την εκτέλεση του ιδίου του Γιέζοφ, το 1940 από τον Λαβρέντι Μπέρια, ο Στάλιν με όργανο τον Γιέζοφ εξολόθρευσε μετά από δίκες–παρωδία (με ομολογίες φυσικά…) όλους τους πολιτικούς του αντιπάλους, εκατοντάδες χιλιάδες στελέχη του κόμματος, αλλά και απλούς πολίτες. 

Ανάμεσα όμως στους εκτελεσθέντες ήταν και 84 από τους 90 στρατηγούς του στρατού, 143 από τους 180 διοικητές στρατιωτικών μονάδων και χιλιάδες λοχαγοί.

Το αποτέλεσμα αυτών των εκκαθαρίσεων ήταν ο ρωσικός στρατός να βρεθεί ουσιαστικά ακέφαλος και οι Γερμανοί να κάνουν περίπατο μέχρι τη Μόσχα το 1940. 

Και αν τα γερμανικά στρατεύματα δεν είχαν καθυστερήσει στη Μάχη της Κρήτης και δεν τα είχε πιάσει ο ρωσικός χειμώνας, ο Χίτλερ θα παρέλαυνε στην Κόκκινη Πλατεία. 

Στη συνέχεια μπήκαν στον πόλεμο οι Αμερικανοί και έτσι ο Στάλιν γλίτωσε το κεφάλι του.

Και μετά…. ήρθε Αλέξης Τσίπρας.

Ο οποίος, αφού εξολόθρευσε του εσωτερικούς του αντιπάλους, έγινε ο λακές των δανειστών για να κρατήσει την εξουσία, λοιδώρησε κάθε ανεξάρτητη αρχή, απαξίωσε τη δικαιοσύνη και τους δικαστές και έστησε εξεταστικές επιτροπές-παρωδίες.

Αφού εξευτέλισε το κοινοβούλιο με διαδικασίες που καμία σχέση δεν έχουν με τη δημοκρατική λειτουργία, κάλυψε τον Καμμένο αμέτρητες φορές για να μην πέσει η κυβέρνηση και χάσει την εξουσία ο ίδιος.

Στο τέλος, έπαθε ό,τι παθαίνουν όσοι καταφέρνουν πολλά, σε μικρό χρονικό διάστημα, με ανήθικο τρόπο και με ελάχιστο κόπο: 

Πίστεψε ότι είναι ανίκητος! Και αποφάσισε να προχωρήσει σε «λύση» του σκοπιανού ζητήματος, κινούμενος από τις ιδεοληψίες του. 

Μόνο; Θα δούμε…

Μέχρι που το συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης και της Αθήνας τον ξύπνησε από το λήθαργο του αήττητου στον οποίο είχε περιπέσει. 

Τα δύο αυτά συλλαλητήρια είχαν για τον Αλέξη Τσίπρα την ίδια επίδραση που είχε το 17ο Συνέδριο του Κ.Κ.Σ.Ε. στον Στάλιν: Τον αφύπνισαν!

Και ως άλλος Στάλιν, με πολλούς Γιέζοφ και Μπέρια δίπλα του, αποφάσισε να εξολοθρεύσει του εχθρούς του. 

Όλως τυχαίως, τα εντονότερα αντιπολιτευόμενα στελέχη της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ βρίσκονται κατηγορούμενοι, μαζί με δύο πρώην πρωθυπουργούς, για την υπόθεση Novartis.

Αμφιβάλει κανείς πως «τα υπόγεια του Μαξίμου» θα εξυφάνουν – όπως κάνουν από την εποχή που ήταν «υπόγεια της Κουμουνδούρου» – επικοινωνιακό και ηθικό pogrom εναντίων των πολιτικών τους αντιπάλων;

Αμφιβάλει κανείς πως θα ειπωθούν απίστευτα ψεύδη προκειμένου οι ισχυρότεροι αντίπαλοι του Τσίπρα να βρεθούν, ει δυνατόν στη φυλακή, σε κάθε περίπτωση όμως «ηθικά» μειωμένοι και πολιτικά «κοντοί»;

Αμφιβάλει κανείς πως, όπως προσπάθησαν να «βάλουν χέρι» στο αρχείο του ΚΕΕΛΠΝΟ και να χρησιμοποιήσουν μονταρισμένη τηλεφωνική συνομιλία εναντίον του Άδωνι Γεωργιάδη, δεν θα διστάσουν να διαπράξουν οποιαδήποτε λαθροχειρία;

Ας προσέχουν όμως.

Η ιστορία έχει «αναλογίες», αλλά το τέλος δεν είναι πάντα το ίδιο. 

Για τον Τσίπρα, τον Καμμένο και τους υπόλοιπους των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ δεν θα υπάρξει «μάχη της Κρήτης» και «αμερικανική βοήθεια» για να τους σώσει.

Του Ηλία Ψυχογιού
liberal.gr