Λέγεται ότι η ιστορία κάνει κύκλους και επαναλαμβάνεται. Άλλοτε ως φάρσα και άλλοτε ως τραγωδία.
Πάντοτε όμως υπάρχει αυτό που ονομάζεται «αναλογία».
Αλληλουχία περιστατικών τα οποία, αν κάποιος γνωρίζει τα ιστορικά γεγονότα, μπορεί να τα αντιστοιχίσει και να κάνει, ίσως, μία πρόβλεψη για το μέλλον.
Τα δύο συλλαλητήρια για το ζήτημα της ονομασίας των Σκοπίων και η ταχύτητα με την οποία το λεγόμενο «σκάνδαλο της Novartis» εμφανίστηκε στην επικαιρότητα, θα μπορούσαν να τοποθετηθούν στον ιστορικό χωροχρόνο, κατ’ αναλογία με ιστορικά γεγονότα, και να μας δώσουν μία αντίστοιχη πρόβλεψη.
Πρώτα ήταν ο Ιωσήφ…
Το 1926, ο Στάλιν υπερίσχυσε στην εσωτερική αντιπαράθεση με τους Ζινόβιεφ, Κάμενεφ και Τρότσκι και κατέλαβε την ΕΞΟΥΣΙΑ του Γ.Γ. του Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ένωσης. Από το ίδιο έτος ξεκίνησε το ξήλωμα όλων των αντιπάλων του.
Όλα αυτά έγιναν σταδιακά.
Ο Στάλιν δεν βιαζόταν. Εγκαθίδρυε το καθεστώς που αυτός επιθυμούσε με μεθοδικό τρόπο, αλλά χωρίς κανέναν ηθικό φραγμό.
Το 1934 όμως συνέβη ένα περιστατικό το οποίο άλλαξε απότομα τα δεδομένα. Στο 17ο συνέδριο του Κ.Κ. Σ.Ε, παρότι ο Στάλιν κέρδισε και δεν έχασε την εξουσία, ένα μεγάλο ποσοστό των συνέδρων αμφισβήτησαν την πρωτοκαθεδρία του και έκαναν συζητήσεις για αντικατάστασή του με τον Κίροφ.
Τον Ιούλιο του 1934, μεταβιβάζει την εποπτεία της Υπηρεσίας Ασφαλείας από το κόμμα στο Υπ. Εσωτερικών.
Το Δεκέμβριο του 1934 δολοφονείται ο Κίροφ. Την ίδια ημέρα με τη δολοφονία αυτή τέθηκε σε ισχύ ένα διάταγμα, σύμφωνα με το οποίο συγκεκριμένες υποθέσεις θα διερευνούνταν ταχύτατα, χωρίς δικαίωμα έφεσης ή αίτησης χάριτος.
Το 1936, τοποθετείται στη θέση του Υπ. Εσωτερικών ο Νικολάι Γιέζοφ. Πιστό όργανο του Στάλιν, άνθρωπος με μηδενική ηθική, σαδιστής και αδίστακτος.
Από εκείνη τη στιγμή και μέχρι την εκτέλεση του ιδίου του Γιέζοφ, το 1940 από τον Λαβρέντι Μπέρια, ο Στάλιν με όργανο τον Γιέζοφ εξολόθρευσε μετά από δίκες–παρωδία (με ομολογίες φυσικά…) όλους τους πολιτικούς του αντιπάλους, εκατοντάδες χιλιάδες στελέχη του κόμματος, αλλά και απλούς πολίτες.
Το αποτέλεσμα αυτών των εκκαθαρίσεων ήταν ο ρωσικός στρατός να βρεθεί ουσιαστικά ακέφαλος και οι Γερμανοί να κάνουν περίπατο μέχρι τη Μόσχα το 1940.
Στη συνέχεια μπήκαν στον πόλεμο οι Αμερικανοί και έτσι ο Στάλιν γλίτωσε το κεφάλι του.
Και μετά…. ήρθε Αλέξης Τσίπρας.
Ο οποίος, αφού εξολόθρευσε του εσωτερικούς του αντιπάλους, έγινε ο λακές των δανειστών για να κρατήσει την εξουσία, λοιδώρησε κάθε ανεξάρτητη αρχή, απαξίωσε τη δικαιοσύνη και τους δικαστές και έστησε εξεταστικές επιτροπές-παρωδίες.
Στο τέλος, έπαθε ό,τι παθαίνουν όσοι καταφέρνουν πολλά, σε μικρό χρονικό διάστημα, με ανήθικο τρόπο και με ελάχιστο κόπο:
Μέχρι που το συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης και της Αθήνας τον ξύπνησε από το λήθαργο του αήττητου στον οποίο είχε περιπέσει.
Και ως άλλος Στάλιν, με πολλούς Γιέζοφ και Μπέρια δίπλα του, αποφάσισε να εξολοθρεύσει του εχθρούς του.
Αμφιβάλει κανείς πως «τα υπόγεια του Μαξίμου» θα εξυφάνουν – όπως κάνουν από την εποχή που ήταν «υπόγεια της Κουμουνδούρου» – επικοινωνιακό και ηθικό pogrom εναντίων των πολιτικών τους αντιπάλων;
Αμφιβάλει κανείς πως θα ειπωθούν απίστευτα ψεύδη προκειμένου οι ισχυρότεροι αντίπαλοι του Τσίπρα να βρεθούν, ει δυνατόν στη φυλακή, σε κάθε περίπτωση όμως «ηθικά» μειωμένοι και πολιτικά «κοντοί»;
Αμφιβάλει κανείς πως, όπως προσπάθησαν να «βάλουν χέρι» στο αρχείο του ΚΕΕΛΠΝΟ και να χρησιμοποιήσουν μονταρισμένη τηλεφωνική συνομιλία εναντίον του Άδωνι Γεωργιάδη, δεν θα διστάσουν να διαπράξουν οποιαδήποτε λαθροχειρία;
Ας προσέχουν όμως.
Η ιστορία έχει «αναλογίες», αλλά το τέλος δεν είναι πάντα το ίδιο.
Του Ηλία Ψυχογιού
liberal.gr
