Μέσα στην αναμπουμπούλα ο ευχαριστημένος κ. Ζάεφ αλλάζει το όνομα στο αεροδρόμιο και σε ένα δρόμο και περιμένει τον Κοτζιά να του δώσει απλώς ένα όνομα για τη χώρα του. Μπορεί ο Κοτζιάς να το δώσει; Έτσι όπως έχουν σήμερα τα πράγματα πιθανόν και να μπορεί.

Πως έχουν τα πράγματα; Οι ευθείες απειλές της δικογραφίας Novartis εναντίον κορυφαίων στελεχών της αντιπολίτευσης, πιθανόν να ενεργήσουν κατευναστικά στο σκοπιανό ζήτημα, υπό την προϋπόθεση βεβαίως πως θα βρεθεί κάποιος τρόπος να επανέλθει η διαδικασία στα τυπικά της πλαίσια και να φύγει από τις ακρότητες των πρώτων στιγμών. Εάν αυτό συμβεί και διαφανεί πως τα κορυφαία αυτά στελέχη της αντιπολίτευσης δεν θα συρθούν σε λαϊκά δικαστήρια, αλλά θα έχουν κάθε δυνατότητα να αποδείξουν πως δεν τα αγγίζουν οι καταθέσεις, τότε θα έχει ανοίξει και ο δρόμος επίλυσης του σκοπιανού.

Εάν αυτό δεν συμβεί και η κυβέρνηση αποφασίσει να συγκρουστεί μετωπικά με την αντιπολίτευση, τότε το σκοπιανό θα κλείσει, καθώς σύσσωμη η αντιπολίτευση θα αρνηθεί να συμπράξει σε οποιαδήποτε συμφωνία φέρει ο Κοτζιάς. Η κυβέρνηση μόνη της, με ένα δυο προθύμους αποστάτες, δεν μπορεί να σηκώσει το βάρος του σκοπιανού.

Το θέμα είναι τί ακριβώς περιμένει η κυβέρνηση από την υπόθεση Novartis. Όπως δείχνουν τα πρώτα στοιχεία της δικογραφίας, οι μαρτυρικές καταθέσεις βασίζονται σε πληροφορίες από δεύτερο χέρι και σε εντυπώσεις. Με τέτοιες καταθέσεις κανένα δικαστήριο δεν θα μπει καν στον κόπο να συζητήσει ποινικές ευθύνες πρώην πρωθυπουργών και υπουργών. Μπορεί η παρούσα Βουλή να παραπέμψει, αλλά εάν στο μεταξύ δεν έχει προχωρήσει ουσιαστικά το ζήτημα της διακίνησης μαύρου χρήματος και το άνοιγμα λογαριασμών που να σχετίζονται με τα πρόσωπα που αναφέρει η δικογραφία, τότε η όλη ιστορία θα καταπέσει εύκολα μέσα σε μερικές εβδομάδες.

Για να χαρακτηρίσει κανείς τη δικογραφία Novartis θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει μια εμβληματική φράση του Τέρι Λένοξ, του ήρωα στον Μεγάλο Αποχαιρετισμό του Ρέημοντ Τσάντλερ: «Ο γάμος μου ήταν σαν ταινία του Χόλυγουντ. Μια υπερπαραγωγή με αδύναμο σενάριο».

Οι μάρτυρες τα λένε πολύ γλαφυρά, πλην όμως υπάρχουν κακές στιγμές στο σενάριο. Διότι, κανένας πρωθυπουργός δεν είναι τόσο ηλίθιος, ώστε να παραλαμβάνει στο Μαξίμου μια βαλίτσα γεμάτη λεφτά. Διότι, πολύ απλά, αυτός που του τα στέλνει και αυτός που τα μεταφέρει τον κρατάνε δεμένο χειροπόδαρα. Εάν ένας πρωθυπουργός αποφασίσει να χρηματιστεί, όλο και κάποιον άλλο εξυπνότερο τρόπο θα βρει. Εάν λοιπόν σκόπευε ένας σεναριογράφος να γυρίσει παρόμοια σκηνή, ο παραγωγός θα την έκοβε ως αφελή.

Το ίδιο συμβαίνει και με τις άλλες σκηνές δωροδοκίας. Όλες είναι υπερβολικές και επιπλέον δεν προκύπτουν ούτε συνοδεύονται από κανένα τεκμήριο αντικειμενικό. Και, δεν μπορείς να κατηγορείς πολιτικά πρόσωπα με τέτοιες αφηγήσεις, πριν δέσεις την υπόθεση με κάποιες αποδείξεις.

Επομένως, η βιαστική διαβίβαση της δικογραφίας Novartis στη Βουλή δείχνει περισσότερο πολιτικό παρά νομικό χειρισμό. Πως δηλαδή η κυβέρνηση ενδιαφέρεται πρωτίστως για τις παράπλευρες πολιτικές πλευρές του ζητήματος.

Ένα πάντως είναι σίγουρο: Ο Τσίπρας δύσκολα θα άνοιγε τέτοιο ζήτημα, εάν δεν είχε απόλυτη γνώση για το πού ακριβώς οδηγείται η υπόθεση. Διότι, όταν οδηγείς στο Ειδικό Δικαστήριο δύο πρωθυπουργούς, έναν αντιπρόεδρο κυβέρνησης και πρόεδρο κόμματος, τον αντιπρόεδρο της αξιωματικής αντιπολίτευσης, τον διοικητή της κεντρικής τράπεζας και πέντε υπουργούς, τότε σημαίνει πως ανοίγεις πολιτική βεντέτα, καθώς μοιραία εισάγεται η λογική του ρεβανσισμού-ήδη ο Ε. Βενιζέλος το δήλωσε ρητά στον Σκάι.

Επειδή δύσκολα θα αναλάμβανε τέτοια επιχείρηση ο πρωθυπουργός, πιθανόν το επόμενο διάστημα να βρεθεί κάποιος τρόπος συνεννόησης επί της διαδικασίας, διαφορετικά θα ανοίξει ο δρόμος για βίαιες εκλογές, που θα οδηγήσουν μοιραία και σε έκτακτες μετεκλογικές συνθήκες .