Ο τρόπος που χειρίστηκε η κυβέρνηση το “Μακεδονικό” είναι ενδεικτικός της αντίληψης των πραγμάτων που διαθέτει η ηγετική της ομάδα και της γενικότερης ικανότητας διαχείρισης που την διακρίνει.
Η κυβέρνηση και ο κ. Τσίπρας αξιολόγησαν την πίεση από Ευρωπαίους και Αμερικάνους για λύση στο όνομα της γειτονικής χώρας προκειμένου αυτή να γίνει δεκτή στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ στη συνέχεια, σαν διπλή ευκαιρία.
Κατ’ αρχήν σαν μια ευκαιρία ακόμη προκειμένου να αποδείξουν στους δανειστές, εταίρους και συμμάχους πως είναι μια κυβέρνηση πειθήνια στις στρατηγικές τους επιδιώξεις και κυρίως ικανότερη από τους αντιπάλους της στην πολιτική σκηνή να εξασφαλίσουν το επιθυμητό αποτέλεσμα με τις λιγότερες αντιδράσεις.
Κατά δεύτερον η κυβέρνηση εξέλαβε τη διαδικασία εξεύρεσης μιας συμβιβαστικής λύσης με τη γειτονική χώρα σαν μια ευκαιρία να κερδίσει πόντους έναντι των πολιτικών της αντιπάλων και κυρίως της Κεντροδεξιάς Νέας Δημοκρατίας που προηγείται στις δημοσκοπήσεις.
Σε αμφότερους τους στόχους η κυβέρνηση απέτυχε…
α) Κοινωνία…
Σε όλες τις δημοσκοπήσεις τα 2/3 της κοινής γνώμης φέρονται εναντίον μιας σύνθετης ονομασίας που θα περιέχει τον όρο Μακεδονία…
Οι αυθόρμητες συγκεντρώσεις για το “Μακεδονικό” σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα ήταν ιδιαίτερα μαζικές για τα δεδομένα της περιόδου που διανύουμε. Επιπλέον αποτέλεσαν ευκαιρία για να εκδηλωθεί μια ευρύτερη δυσαρέσκεια της κοινωνίας προς την κυβέρνηση της οποίας η αποδοχή και η δεκτικότητα με βάση όλες τις έρευνες είναι περί το 20-25% της κοινής γνώμης.
Έδωσε την ευκαιρία στη ΝΔ που στις δημοσκοπήσεις κινείται πέριξ του 35% να συγχρωτιστεί με τα 2/3 της κοινωνίας και κυρίως με το 30% περίπου της κοινής γνώμης που κρατά αποστάσεις από το πολιτικό σύστημα και εκφράζει μια θολή αντισυστημική στάση.
Για πρώτη φορά τα τελευταία χρόνια οι οπαδοί του “Κανένα” διαδήλωσαν δίπλα σε χειροκροτούμενα στελέχη της ΝΔ. Παλιότερα αυτό το προνόμιο στις πλατείες των αγανακτισμένων το είχαν τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ.
2) Κόμματα…
Αν η κυβέρνηση πριν το ζήτημα πάρει έκταση στην κοινή γνώμη, είχε καλέσει τους αρχηγούς των κομμάτων της αντιπολίτευσης και προσπαθούσε να τους διαμορφώσει μια κοινή εθνική στάση, θα είχε καταφέρει να εξασφαλίσει μεγαλύτερη ανοχή τόσο από τα κόμματα όσο κυρίως και από την κοινωνία.
Το 2008 επί κυβέρνησης Καραμανλή και της συνόδου στο Βουκουρέστι δεν είχε κινητοποιήσεις. Η κυβέρνηση είχε πάει εκεί αφού πρώτα είχε εξασφαλίσει μια “εθνική γραμμή”.
Η άγνοια της έκτασης και της σημασίας του θέματος ώθησε τον κ. Τσίπρα να προτιμήσει να κινηθεί με μικροπολιτικά κίνητρα.
Αντί να εξασφαλίσει την ενιαία στάση του ίδιου του κυβερνητικού συνασπισμού και τη συναίνεση της αντιπολίτευσης, για λόγους εντυπώσεων έτρεξε να ενημερώσει πρώτο τον καθ’ όλα αναρμόδιο Αρχιεπίσκοπο. Η εκκλησία όταν αντελήφθη στη συγκέντρωση της Θεσσαλονίκης την ευαισθησία αλλά και την ανάγκη της κοινής γνώμης για αντίδραση, ανέκρουσε πρύμναν…
Πέραν του Ποταμιού η συγκομιδή συναίνεσης από την αντιπολίτευση ήταν φτωχή…
Η ΝΔ προφανώς και εκμεταλλεύτηκε την ευκαιρία να συγχρωτιστεί με την πλειοψηφία της κοινωνίας προτιμώντας να μην πάρει σαφή θέση για το ζήτημα πριν πάρει η κυβέρνηση…
γ) Ο κυβερνητικός συνασπισμός…
Αντί να προκαλέσει ρήγματα στην αντιπολίτευση η κυβέρνηση προκάλεσε ρήγματα στον ίδιο της τον κορμό.
Στελέχη των Ανεξάρτητων Ελλήνων πήραν ανοιχτά αποστάσεις από τις επιλογές της κυβέρνησης. Η “κλωτσοπατινάδα” μεταξύ του κ. Δ. Καμμένου και του κ. Δ. Παπαδημούλη τον οποίο αποκαλεί δημόσια “ρουφιάνο” εκτός από την αστεία της διάσταση συνιστά και τραγική εικόνα για μια κυβέρνηση.
Η πολιτική κίνηση “Πράττω” από την οποία προέρχονται οι υπουργοί Εξωτερικών και Προστασίας του Πολίτη κάλεσε τα μέλη της να συμμετάσχουν στη συγκέντρωση της Αθήνας η οποία είχε σαν στόχο τη στάση της κυβέρνησης και του Υπουργού στο ζήτημα.
Οι συγκεντρώσεις από μόνες τους σπάνια ρίχνουν κυβερνήσεις.
Όταν ξεπερνούν κάποια όρια μαζικότητας και παλμό των συμμετεχόντων όμως εκφράζουν κάποια υπόγεια δυναμική που υφέρπει στην κοινωνία και δεν έχει προλάβει ακόμη να αποκρυσταλλωθεί πολιτικά.
Αν ισχύει αυτό τότε βρισκόμαστε προ εξελίξεων…
2) Από το Λονδίνο με αγάπη
Αγαπητέ κ. Στούπα,
Ζω στη Βρετανία και διδάσκω Κλασσικό Πολιτισμό. Οι μαθητές μου διδάσκονται ότι το κράτος της αρχαίας Μακεδονίας ήταν Ελληνικό, ότι ο Μέγας Αλέξανδρος ήταν Έλληνας και ότι τα Σλαβικά φύλα εγκαταστάθηκαν σε ένα μέρος της περιοχής της αρχαίας Μακεδονίας αιώνες μετά τον Μέγα Αλέξανδρο. Αυτή η γνώση βασίζεται σε ευρήματα, επιστημονικές μελέτες και τη γνώμη της συντριπτικής πλειοψηφίας της παγκόσμιας ακαδημαϊκής κοινότητας. Και όμως, λόγω κάκιστων πολιτικών χειρισμών των Ελληνικών κυβερνήσεων επί δεκαετίες, φτάσαμε στο σημείο να σκεφτόμαστε να παραχωρήσουμε το δικαίωμα του ονόματος στους Σκοπιανούς.
Είμαι γέννημα-θρέμα Θεσσαλονικιά. Θυμάμαι μια χρονιά πριν από σαράντα χρόνια περάσαμε τις διακοπές μας στην Πλάκα Λιτοχώρου. Εκεί συνάντησα παιδιά από την τότε Γιουγκοσλαβία που έκαναν κι αυτά διακοπές εκεί και έλεγαν ότι ήταν από ‘Μακεντόντσκα’. Εγώ τότε ρώτησα τη μαμά μου γιατί αυτά τα παιδιά έλεγαν ότι είναι από τη Μακεδονία, αφού εμείς είμαστε η Μακεδονία. Η καημένη η μαμά μου δεν ήξερε τι να μου απαντήσει. Πάνε λοιπόν πολλές δεκαετίες που οι άνθρωποι της περιοχής των Σκοπίων αυτοπροσδιορίζονται ως Μακεδόνες. Γιατί οι πολιτικοί της Ελλάδας άφησαν αυτό το θέμα να εκκρεμεί τόσα χρόνια και φτάσαμε σήμερα στο σημείο όλος ο πλανήτης να τους ονομάζει σκέτο Μακεδονία και εμείς να αντιμετωπιζόμαστε ως ιδιότροποι; Δηλαδή είναι σαν οι Σκοπιανοί να απέκτησαν δικαιώματα χρησικτησίας του όρου Μακεδονία επειδή κανείς δεν τους ξεκαθάρισε εδώ και πολλές δεκαετίες ότι δεν είναι Μακεδόνες. Πώς να πείσεις τώρα αυτές τις γενιές Σκοπιανών που διδάχτηκαν στα σχολεία τους ότι οι πρόγονοί τους ήταν οι αρχαίοι Μακεδόνες ότι κάνουν λάθος;
Ο Μίκης Θεοδωράκης είναι μία πληθωρική προσωπικότητα. Δεν συμφωνώ με ό,τι έχει κάνει. Σήμερα όμως, όταν αυτό το παλικάρι ετών ενενήντα δύο μπήκε μπροστά και άνοιξε με την ομιλία του τη συγκέντρωση διαμαρτυρίας στο Σύνταγμα, έκλαψα με την ψυχή μου.
Αν όχι για κάτι άλλο, ο Μίκης Θεοδωράκης θα περάσει στην ιστορία σαν ένας (επώνυμος) Έλληνας με πλήρη συναίσθηση της ιστορικής του ευθύνης απέναντι στην πατρίδα και τους συμπατριώτες του. Οι μεγαλύτεροι θα θυμούνται ότι στις εκλογές του ’74, μόλις έπεσε η χούντα των συνταγματαρχών, ο Μίκης είχε δηλώσει το περίφημο ‘ή Καραμανλής, ή τανκς’, δίνοντας έτσι γραμμή στον απλό κόσμο να στηρίξει τον Κωνσταντίνο Καραμανλή για να αποκτήσει η Ελλάδα κανονικότητα. Το να πριμοδοτεί ένας αριστερός μια δεξιά κυβέρνηση, εκείνη την εποχή, ήταν μία πράξη που μόνο μία στιβαρή προσωπικότητα μπορούσε να τολμήσει. Σε ώρες εθνικής κρίσης, ο Μίκης θεωρεί χρέος του να βοηθήσει τους συμπατριώτες του να κάνουν το σωστό για τη χώρα, πέρα από κόμματα και πολιτικά συμφέροντα.
Τώρα λοιπόν, σε καιρούς αριστερόστροφου φασισμού, όπως χαρακτήρισε τη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, ο Μίκης αισθάνθηκε την ανάγκη να λειτουργήσει πάλι σαν πυξίδα και να δείξει στο μέσο Έλληνα το καλό της πατρίδας. Με τον τρόπο του μας προειδοποίησε ότι η κυβέρνηση μειοψηφίας που μας κυβερνά θα γίνει ακόμα πιο επικίνδυνη, γιατί αισθάνεται ότι χάνει έδαφος. Προειδοποίησε τους κυβερνώντες να μην τολμήσουν να ‘πουλήσουν’ το όνομα της Μακεδονίας χωρίς τη σύμφωνη γνώμη του λαού γιατί θα έχουν κακά ξεμπερδέματα. Πράγματι, ο (τόσο αμφισβητούμενος) όγκος του συλλαλητηρίου δείχνει ότι αν ο κ. Τσίπρας και ‘οι απ’ έξω’ τολμήσουν να αψηφήσουν τη βούληση των Ελλήνων πολιτών, πιθανότατα θα προκαλέσουν μια λαϊκή αντίδραση με απρόβλεπτες εξελίξεις.
Άφησα τη χώρα μου πριν από τρία χρόνια και ήρθα, σε προχωρημένη ηλικία, σαν οικονομικός μετανάστης στη Βρετανία γιατί στην Ελλάδα δεν είχα πια δουλειά και, ταυτόχρονα, είχα βαρεθεί να ζω την παρακμιακή καθημερινότητα μιας διεφθαρμένης και πεισματικά αρνούμενης να αλλάξει κοινωνίας. Όσοι δεν έφυγαν, προσπαθούν να επιβιώσουν σε ένα σύστημα που δεν δείχνει να παίρνει μέτρα προς τη σωστή κατεύθυνση. Ο κ. Τσίπρας είναι ο μόνος που θα μπορούσε να περάσει όλα τα μέτρα που έχουν παρθεί χωρίς να ‘ανοίξει’ ρουθούνι. Ενδεχομένως οι ‘απ’ έξω’ να θεώρησαν ότι αυτή είναι μια καλή συγκυρία, τώρα που η Ελλάδα είναι ‘με κατεβασμένα παντελόνια’ οικονομικά, να τελειώνουν και με το θέμα της ονομασίας των Σκοπίων. Έχω την αίσθηση ότι αυτό δεν θα περάσει γιατί αγγίζει άλλες πτυχές της κοινωνίας, που είναι πάνω από το οικονομικό συμφέρον. Τα θέματα εδαφικής κυριαρχίας και εθνικής ταυτότητας φαίνονται να είναι συνυφασμένα με τα βασικά ένστικτα του ανθρώπου και ενεργοποιούν αντανακλαστικά που δεν πρέπει να υποτιμούνται.
Σήμερα ο Μίκης και οι συμπατριώτες μου που συγκεντρώθηκαν στην Αθήνα έδειξαν ότι υπάρχει μια Ελλάδα πολύ πιο ‘μεγάλη’ από τα μεγέθη των πολιτικών που την διοικούν και που σκέφτονται να την διοικήσουν. Μια Ελλάδα, που εκτός από την τσέπη της, αγαπά και την Ελλάδα. Ο λόγος του Μίκη σήμερα ήταν ένας λόγος τόσο πολιτικός όσο και του Περικλή στην αρχαία Αθήνα. Μας κάλεσε να αντισταθούμε στο ξεπούλημα της χώρας και της εθνικής μας ταυτότητας. Μας κάλεσε να δείξουμε γενναιότητα γιατί το πιο παχύ σκοτάδι είναι λίγο πριν ξημερώσει. Μας ζήτησε να στηρίξουμε την πατρίδα και να μην ενδιαφερόμαστε μόνο για το προσωπικό μας συμφέρον γιατί χωρίς πατρίδα είμαστε χαμένοι. Από τον Επιτάφιο του Περικλή: ‘…αυτή είναι μία ιδιαιτερότητά μας: δεν λέμε ότι ο άνδρας που δεν ενδιαφέρεται για την πολιτική είναι ένας άνδρας που κοιτάει τη δουλειά του. Λέμε ότι αυτός ο άνδρας δεν έχει καμιά δουλειά εδώ’ (Θουκυδίδης, 2.40).
Μίκη, σε ευχαριστώ που κρατάς ψηλά τη σημαία και δείχνεις σε όλους μας ότι πατριωτισμός δεν σημαίνει φανατισμός και εθνικιστικές φανφάρες. Σημαίνει αντιλαμβάνομαι την κατάσταση, παραδέχομαι τα λάθη μου και προσπαθώ να τα διορθώσω πριν αυτοκαταστραφώ. Σήμερα πέρασες το κατώφλι της ιστορίας.
Ψηλά το κεφάλι, Έλληνες! Η ζωή τραβάει την ανηφόρα.
(Αν το δημοσιεύσετε, παρακαλώ μόνο με τα αρχικά μου).
Λ.Κ.
του Κώστα Στούπα
capital.gr
