 |
| FunkyFocus / pixabay |
Αναδημοσίευση από: liberal.gr
Του Σάκη Μουμτζή
Μετά τη μεγάλη έκπληξη της Θεσσαλονίκης ήρθε η σειρά της Αθήνας.
Ήταν κάτι το αναμενόμενο μια μεγάλη συγκέντρωση. Όχι όμως σε αυτές τις διαστάσεις. Όχι με τόσο πλήθος κόσμου και κυρίως με τόσα νέα παιδιά.
Η σημερινή ημέρα είναι μια άλλη ημέρα πλέον. Έχει δημιουργηθεί ένα καινούργιο πολιτικό σκηνικό. Το αμέτρητο πλήθος που συγκεντρώθηκε, με μια μυριόστομη κραυγή αποδοκίμασε την κυβέρνηση, όταν ο Μ. Θεοδωράκης αναφέρθηκε σε αυτήν.
Τα κίνητρα που ώθησαν αυτό το πλήθος πολιτών να συμμετάσχει στο συλλαλητήριο, είναι ποικίλα. Και είναι, τελικά, θέμα οπτικής του καθενός να τα ιεραρχήσει. Στην πολιτική εκείνο που μετρά, στον παρόντα χρόνο, είναι το αποτέλεσμα.
Αυτό διαμορφώνει καταστάσεις. Οι ερμηνείες έρχονται αργότερα.
Ποιοι είναι οι ηττημένοι αυτού του πρωτοφανούς συλλαλητηρίου;
1. Ο ΣΥΡΙΖΑ και προσωπικά ο Α. Τσίπρας. Αποδοκιμάστηκε η πολιτική του, εν όλω ή εν μέρει. Πολύ δύσκολα πλέον θα μπορέσει να επιλύσει το Σκοπιανό σύμφωνα με την δρομολογημένη λύση της σύνθετης ονομασίας.
Δεν νομίζω να θέλει να αυτοκτονήσει πολιτικά, πολύ δε περισσότερο αν αληθεύουν οι φήμες για «σαλαμοποίηση» της λύσης.
Αυτό που προέχει για τον πρωθυπουργό είναι να διασώσει τον κυβερνητικό συνασπισμό. Οι σχέσεις με τους ΑΝΕΛ είναι τεταμένες, κυρίως λόγω του Σκοπιανού ζητήματος.
Ο Π. Καμμένος ενδιαφέρεται και για την επόμενη ημέρα. Δεν επιθυμεί να συνδέσει την τύχη του με αυτήν του Α. Τσίπρα, καθώς το ακροατήριο του δεν επιθυμεί την προωθούμενη λύση.
Αντιθέτως, το ακροατήριο του Α. Τσίπρα εδώ και δέκα χρόνια τους Σκοπιανούς τους αποκαλεί «Μακεδόνες». Ο Α. Τσίπρας δεν έχει κανένα πρόβλημα με τους δικούς του.
Εχει πρόβλημα με τον Π. Καμμένο και κυρίως με την συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων πολιτών.
Συνεπώς το ερώτημα είναι: Θα συνεχίσει αταλάντευτος τον δρόμο του συμβιβασμού, ή ευσχήμως θα υπαναχωρήσει προ της λαϊκής κατακραυγής;
Η μια επιλογή χειρότερη από την άλλη. Θα σταθεί ιδιαίτερα τυχερός αν τορπιλισθεί η μεσολαβητική προσπάθεια, λόγω της αδιαλλαξίας των ηγετών της FYROM.
Έτσι, θα διασωθεί πολιτικά και ο ίδιος –έστω τραυματισμένος— και ο κυβερνητικός συνασπισμός.
2. Το πρωτοφανές συλλαλητήριο ανέδειξε και μια ακόμα κατηγορία ηττημένων. Όλους αυτούς του σοσιαλ-φιλελεύθερου χώρου που επί 15 ημέρες καθύβριζαν όσους είχαμε διαφορετική άποψη από τη δική τους.
Τη διαφορετικότητα –δομικό στοιχείο μιας δημοκρατικής κοινωνίας- τη βάφτισαν «εθνικιστική υστερία».
Με λογικά άλματα συνέδεσαν το συλλαλητήριο για την ελληνικότητα της Μακεδονίας με τον αντιμνημονιακό λόγο. Και όσο η πραγματικότητα διέψευδε τις θεωρητικές κατασκευές τους τόσο πιο πολύ κραύγαζαν.
Αλλά η εμμονή τους να ερμηνεύουν τα γεγονότα με βάση τον εθνολαϊκισμό, τους έκανε να βλέπουν το τυρί και όχι την φάκα.
Το τυρί ήταν η επίλυση του Σκοπιανού ζητήματος και η φάκα η απρόσκοπτη παραμονή του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία. Υψηλού βαθμού πολιτική μυωπία.
Εκείνο το οποίο διαφαίνεται από τις δύο πατριωτικές συγκεντρώσεις είναι η αναστήλωση της ιδέας της πατρίδας και της σημαίας. Δύο έννοιες που η ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς μετά τη Μεταπολίτευση, τις μετέθεσε στο χώρο της απαξίας.
Η διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ με όλες τις στρεβλώσεις της, είχε και ένα καλό. Βοήθησε να αναπτυχθούν μέσα στην κοινωνία ισχυροί θύλακες αντίστασης, ώστε να αρχίσουν να αποδομούνται οι αξίες που ηγεμόνευσαν μετά τη Μεταπολίτευση.
Τα δύο συλλαλητήρια είχαν και αυτήν την παράπλευρη απώλεια για την, κάθε απόχρωσης, Αριστερά.