Πρώτα ο J. Dijsselbloem επεσήμανε την άριστη συνεργασία του με τον Ε.Τσακαλώτο και τον Α.Τσίπρα.
Μετά ήρθε ο T.Wiser που είπε πως, μόνον ο ΣΥΡΙΖΑ αγκάλιασε το μνημόνιο.
Και χθές ο Μ. Nimetz δήλωσε πως τώρα είναι ευκαιρία να λυθεί το Σκοπιανό, γιατί σε δύο χρόνια δεν ξέρουμε ποια κυβέρνηση θα έχουμε στην Ελλάδα.
Δεν γνωρίζω αν αυτοί οι άνθρωποι αυτά τα είπαν γιατί νόμιζαν πως κάνουν καλό στον Α.Τσίπρα ή επεδίωξαν να του κάνουν πολιτική ζημία.
Το αποτέλεσμα είναι το ίδιο.
Εχουμε μια κυβέρνηση που, άνευ αντιστάσεως, παραδίνεται στις απαιτήσεις των εταίρων μας, όπως το επισημαίνουν με τα λόγια τους και οι ίδιοι.
Ο Αλέξης είναι ο μικρός για όλα τα θελήματα.
Πού θα ξαναβρούν τέτοιο πρωθυπουργό;
Και αγωνιούν για το τι μπορεί να προκύψει σε δύο χρόνια. Αγωνιούν μήπως τον χάσουν.
Στην πολιτική, κάθε ενδιαφερόμενος προσπαθεί να κλείσει τα ανοικτά μέτωπα του με όσο το δυνατόν καλύτερους όρους για την πλευρά του.
Απαραίτητη προϋπόθεση γι΄αυτό είναι η διαπραγματευτική του ικανότητα, αποτέλεσμα και της ισχύος του. Αυτό όμως δεν αρκεί.
Πρέπει και η άλλη πλευρά να προβάλει ήσσονα αντίσταση, η διαπραγμάτευση της να είναι τυπική και για την «τιμή των όπλων», χωρίς κόκκινες γραμμές και το κυριότερο, χωρίς αποφασιστικότητα.
Ολα αυτά συμπυκνώνονται στο πρόσωπο του Ελληνα πρωθυπουργού. Δυστυχώς.
Με ελάχιστες προσλαμβάνουσες παραστάσεις για τους κανόνες του διεθνούς παιχνιδιού, αδυνατεί να αναλύσει τους συσχετισμούς των δυνάμεων και να οικοδομήσει συμμαχίες.
Γι΄αυτόν τον λόγο ασκεί εξωτερική πολιτική με μοναδικό κριτήριο την παραμονή του στην εξουσία.
Τα δίνει όλα τζάμπα γι΄αυτόν τον σκοπό. Είναι η χαρά του κάθε μεσολαβητή και του κάθε διαπραγματευτή.
Στην προκειμένη περίπτωση προσπαθεί να «πουλήσει» το όνομα για να αγοράσει ρύθμιση του χρέους.
Θα τα καταφέρει;
Φαίνεται πως η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ αλλιώς τα υπολόγιζε και άλλα της προέκυψαν, πολύ πιο ζόρικα.
Γιατί άραγε ο Α.Τσίπρας αποπειράται να λύσει το Σκοπιανό; Βολονταρισμός, άγνοια κινδύνου, υπερεκτίμηση δυνάμεων;
Του υποσχέθηκαν πολλά; Το προσέγγισε με όρους εσωτερικής πολιτικής;
Πιθανόν ένας συνδυασμός όλων αυτών.
Το σίγουρο είναι πως δεν περίμενε να βρεί αυτήν την αντίσταση από τον λαό. Και δικαιολογημένα.
Το 2008 η λύση ήταν προ των πυλών. Με σύνθετη ονομασία που περιείχε την λέξη «Μακεδονία». Και δεν κουνήθηκε φύλλο. Δεν έγινε καμιά μαζική κινητοποίηση.
Ο Α.Τσίπρας νόμιζε λοιπόν πως το θέμα είχε ξεθυμάνει στην ψυχή και στο μυαλό των πολιτών. Εκανε λάθος εκτίμηση.
Το 2008 ήταν περίοδος πλούτου, ευμάρειας, ξενοιασιάς. Των cohiba και των Cayenne.
Το 2018, δέκα χρόνια μετά, οι πολίτες είναι «στριμωγμένοι» λόγω της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ. Με το ζόρι τα βγάζουν πέρα.
Επιζητούν να βρούν μια ρωγμή στο σύστημα διακυβέρνησης για να διαμαρτυρηθούν γι΄όλα. Το Σκοπιανό είναι η αφορμή για μια ασύντακτη, ακαθοδήγητη, καθολική διαμαρτυρία.
Εφ όλης της ύλης.
Και αυτό τρομάζει τους «θεσμολάγνους». Τους υποστηρικτές της άποψης πως οι πολιτικές αποφάσεις λαμβάνονται πίσω από κλειστές πόρτες, ερήμην των πολιτών.
Και αυτό τρομάζει και τον διεθνή παράγοντα που βλέπει να κλονίζεται μια κυβέρνηση που ανερυθρίαστα και «αναίμακτα»–μέχρι στιγμής—διεκπεραίωσε όλες τις απαιτήσεις του.
Φαίνεται πως τον παπά τον βρήκανε, αλλά δεν βρήκαν πτώματα για να θάψουν.
Υπάρχει ένας ζωντανός λαός που επιζητεί και διεκδικεί τα δίκαια του.
Του Σάκη Μουμτζή
liberal.gr
