 |
| Innersanity – pixabay |
Αναδημοσίευση από: kathimerini.gr
ΑΛΕΞΗΣ ΠΑΠΑΧΕΛΑΣ
Τα κόκκινα χαλιά της διεθνούς ελίτ έχουν τη σημασία, αλλά και τη γοητεία τους. Αν κάποιος μας έλεγε το 2012 ότι ο Αλέξης Τσίπρας θα έστελνε sms στον Μάρτιν Σουλτς για να αγνοήσει την αριστερή του πτέρυγα και να συνεργασθεί με την κ. Μέρκελ, θα τον αποκαλούσαμε παράφρονα. Αν προσέθετε μάλιστα πως είδε τον κ. Τσίπρα στο Νταβός «αγκαλιά» με τον πρόεδρο του Ισραήλ, θα τον στέλναμε σε ψυχίατρο. Ολα αυτά συνέβησαν και κάνουν και τους ξένους παρατηρητές των ελληνικών πραγμάτων πολύ ευτυχισμένους.
Ενα μεγάλο κομμάτι του ελληνικού λαού, όμως, έχει θυμώσει πάλι. Ολοι αναρωτιόμασταν πού πήγε όλη εκείνη η οργή που είχε συσσωρευθεί μετά τη ραγδαία φτωχοποίηση και την κρίση χωρίς πάτο. Αναρωτιόμασταν ποιο ήταν το μαγικό ραβδί με το οποίο υπνώτιζε το πλήθος. Σίγουρα βοηθούσε πως ήταν ένας νέος, άφθαρτος πολιτικός, που μπορούσε εύκολα να κατηγορήσει κάθε αντίπαλό του για τις αμαρτίες σαράντα και πλέον ετών.
Και ξαφνικά η έκρηξη ήλθε όχι από την περικοπή των συντάξεων και τα υπόλοιπα μνημονιακά μέτρα, αλλά από το… Σκοπιανό.
Στην αμερικανική πολιτική ζωή χρησιμοποιούν μια έκφραση, σύμφωνα με την οποία κανένας πολιτικός δεν επιβιώνει αν ακουμπήσει την «τρίτη γραμμή». Πρόκειται για την ηλεκτροφόρο γραμμή στο μετρό, ανάμεσα στις ράγες, η οποία προκαλεί ακαριαία ηλεκτροπληξία. «Τρίτη γραμμή» στην αμερικανική σκηνή είναι θέματα όπως οι αμβλώσεις, που δεν έχουν να κάνουν τόσο με τη λογική όσο με το θυμικό. Ισως ο κ. Τσίπρας έχασε την επαφή του με την ελληνική πραγματικότητα γιατί θαμπώθηκε από την αποδοχή της διεθνούς ελίτ. Ξέχασε τη βασική αρχή, που λέει ότι ένας πολιτικός πρέπει οπωσδήποτε να είναι εξαγώγιμος, αλλά χωρίς ποτέ να ξεχνάει ότι πρέπει να είναι και εισαγώγιμος, να πουλάει στον τόπο του.
Αυτές τις ημέρες αναπτύσσεται μια δυναμική που κανείς δεν μπορεί να προβλέψει πού θα καταλήξει. Το πιθανότερο είναι η λύση να παραπεμφθεί στις ελληνικές καλένδες. Και ο κ. Τσίπρας να εξηγεί στους ξένους συνομιλητές του, στο περιθώριο κάποιας συνόδου κορυφής, «τι να σας πω, αυτή είναι η Ελλάδα». Η ειρωνεία της ιστορίας σε όλο της το μεγαλείο.