Δεν υποδέχτηκα στο αεροδρόμιο τον Καραμανλή το 1974, δεν πανηγύρισα στην Ομόνοια το Euro του 2004 και δεν έχω κάνει καν το ιερό καθήκον κάθε ολυμπιακού να υποδεχτώ τον Ντέταρι στην πλατεία Δημοτικού Θεάτρου.
Δεν αγκαλιάζω τον διπλανό μου στα γκολ, δεν δακρύζω στους αποχαιρετισμούς, δεν λέω ιστορίες από τον στρατό και δεν αναπολώ τα σχολικά μου χρόνια.
Ανάμεσα στις αρετές μου δεν συγκαταλέγεται η ικανότητα να συμπάσχω. Δώσε μου detachment και stiff upper lip και πάρε μου την ψυχή.
Tα προηγούμενα τα αναφέρω αφού αν κατέβω στο συλλαλητήριο της Κυριακής δεν θα είναι επειδή γουστάρω τις μαζικές εκδηλώσεις. Ακόμα και να πάω οι πιθανότητες να φωνάξω σύνθημα για την Μακεδονία είναι όσες να ντυθώ μακεδονομάχος και να επιτεθώ στα Σκόπια.
Είμαι από αυτούς που αν ο στρατηγός Φράγκος Φραγκούλης ζητούσε να μπουν στο εκστρατευτικό σώμα για την κατάληψη της ΠΓΔΜ θα τον παρακαλούσα στον Αρμαγεδώνα να κρατάω αντί για σάρισα ένα aperol spritz. Όπως η μορφή με το κόκκινο πουλόβερ που χαρακτήρισε το Μένουμε Ευρώπη.
Είναι όμως ένα πράγμα να νιώθεις μενουμευρωπαίος και ένα άλλο θα δέχεσαι να είσαι το παντοτινό κλωτσοσκούφι με το οποίο θα γελάνε οι συριζαίοι και απανταχού πολάκηδες.
Το συλλαλητήριο της Κυριακής έστω και με αφορμή την Μακεδονία είναι η πρώτη φορά που δείχνει στον ΣΥΡΙΖΑ ότι έχει να αντιμετωπίσει και άλλες δυνάμεις στους δρόμους.
Αναγκάζοντας τον να επιστρατεύσει τα μεγάλα μέσα. Από τους ρουβίκωνες που απειλούν ότι θα χυθεί αίμα, μέχρι τους παπαδημούληδες που κοντεύουν να βγάλουν μπατζανάκη του Χίτλερ όποιον σκέφτεται να πάει και τον Κοτζιά που θα κλείσει τους σταθμούς Συντάγματος, Πανεπιστημίου και Ομονοίας «προς αποφυγή επεισοδίων».
Τώρα τι σχέση έχει η Ομόνοια, με το Σύνταγμα είναι ένα ερώτημα. Το οποίο απαντάται ότι λίγο πριν την εκδήλωση στο ύψος των Προπυλαίων οργανώνεται αντισυγκέντρωση αντιεξουσιαστών. Με στόχο τους φασίστες που έκαψαν το κτίριο της κατάληψης στην Θεσσαλονίκη, αλλά άιντε να βγάλεις άκρη τι είναι ο κάθε ένας, από όποιον κρατάει ελληνική σημαία και πάει στο Σύνταγμα.
Ταυτόχρονα, η πραγματικότητα που προσπαθούν να περάσουν σε Ελλάδα και Ευρώπη οι παπαδημούληδες είναι ότι όποιος θα πάει στο συλλαλητήριο είναι το λιγότερο ακροδεξιός και πιθανόν ναζιστής. Βέβαια αν συνέβαινε αυτό επειδή υπήρχαν χρυσαυγίτες στο συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης, όσοι ήταν στο συλλαλητήριο του Μαΐου του 2010 που έγινε ο εμπρησμός της Marfin είναι συνυπεύθυνοι.
Αλλά, λάσπωνε και όποιον πιάσει. Ιδιαίτερα όταν οι ώρες είναι κρίσιμες και οι συμπεριφορές δεν σηκώνουν λεπτότητες όπως έχει καταλάβει ο ΣΥΡΙΖΑ.
Είναι αστείο ο ΣΥΡΙΖΑ να ρίχνει με πυρ ομαδόν και από τον Κυριάκο να ζητάνε να βάλει πόρτα για να τσεκάρει το βιογραφικό όποιου πάει στο συλλαλητήριο της Κυριακής. Η απάντηση είναι όχι ευθύνη για μια συγκέντρωση που η ΝΔ δεν διοργανώνει αλλά και no Gentleman Jim.
Στον αθλητισμό υπάρχει ένας νικητής και μερικές ντουζίνες που φοβούνται την νίκη και ψάχνουν να βρουν δικαιολογίες για να χάσουν.
Και αν η δικαιολογία είναι ότι η δημοκρατία πρέπει να λειτουργεί στο κοινοβούλιο και όχι τους δρόμους, όταν μια κυβέρνηση από την δικαιοσύνη μέχρι την ασφάλεια έχει γραμμένη την δημοκρατία εκεί που δεν πιάνει μελάνι η μάχη θα δοθεί και στο κοινοβούλιο και στις πλατείες και τους δρόμους.
Υπάρχουν χίλιοι καλοί λόγοι για να μην πάει κάποιος στο συλλαλητήριο.
Το aperol spritz θα βρεθεί δίπλα σε ανθρώπους που δεν θα βρισκόταν ούτε σε επιστροφή με πλοίο από Τήνο, μπορεί να πέσει κοντά σε χρυσαυγίτες, να φωνάζει συνθήματα που δεν θα φώναζε ή να νοιώθει άβολα επειδή δεν τα φωνάζει ή να φάει μάπες από τους ρουβίκωνες.
Υπάρχει όμως και ένας καλός λόγος για να πάει.
Να κάνει την κυβέρνηση των πολάκηδων που ήθελε να δει τους αστούς να τρέμουν, να τρέμει με την σειρά της. Τέτοιο θέαμα αξίζει μέχρι και να μαγαρίσεις ένα aperol spritz.
Του Αντώνη Πανούτσου
liberal.gr