Στις δηλώσεις του αμέσως μετά τη λήξη της συνεδρίασης της Κοινοβουλευτικής Ομάδας των Ανεξαρτήτων Ελλήνων αναφορικά με τις διαπραγματεύσεις για το «Σκοπιανό», ο υπουργός Άμυνας Πάνος Καμμένος υπογράμμισε ότι «για να μπει στην ΕΟΚ, η Μεγάλη Βρετανία άλλαξε ονομασία σε Ηνωμένο Βασίλειο».
Δεν είναι η πρώτη φορά που κάποιο στέλεχος των ΣΥΡΙΖΑ/ ΑΝ.ΕΛ χρησιμοποιεί μυθεύματα ως επιχειρήματα για να δικαιολογήσει την πολιτική ανεπάρκεια που χαρακτηρίζει την συγκεκριμένη συγκυβέρνηση.
Την παραμονή στην εξουσία.
Ο συγκεκριμένος όμως μύθος, σύμφωνα με τον οποίον η Μεγάλη Βρετανία αναγκάστηκε να αλλάξει το όνομά της σε «Ηνωμένο Βασίλειο», δήθεν, για να γίνει δεκτή η χώρα στις Ευρωπαϊκές Κοινότητες, συγκεντρώνει μερικά πολύ βολικά στοιχεία για κάποιον που διαφωνεί με την πραγματικότητα για λόγους τακτικής ή σκοπιμότητας.
«Μια μεγάλη και σπουδαία χώρα, όπως η Αγγλία, αναγκάστηκε να αλλάξει το όνομά της επειδή το ζήτησε ένας ισχυρός και πατριώτης ηγέτης, ο Ντε Γκωλ, ο οποίος θέλησε να αποτρέψει την Μεγάλη Βρετανία από το να προβάλει αξιώσεις για την γαλλική Βρετάνη».
Ο μύθος έχει καταφέρει να οικοδομηθεί, όπως οι περισσότεροι μύθοι, πάνω σε ένα γεγονός. Την άρνηση του Σαρλ ντε Γκωλ να δεχθεί την είσοδο της Μεγάλης Βρετανίας στις Ευρωπαϊκές Κοινότητες (ΕΚ), στους τρεις οργανισμούς που αποτέλεσαν τον προάγγελο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Πέρα από αυτό δεν ισχύει τίποτε άλλο.
Η Μεγάλη Βρετανία δεν άλλαξε το όνομά της
Το 1707 αποφασίστηκε η «ένωση των Κοινοβουλίων» της Αγγλίας και της Σκωτίας, όταν και δημιουργήθηκε το Ηνωμένο Βασίλειο της Μεγάλης Βρετανίας. Το 1801 το ιρλανδικό κοινοβούλιο αποφάσισε να συμμετάσχει στην Ένωση και έκτοτε η χώρα ονομαζόταν Ηνωμένο Βασίλειο της Μεγάλης Βρετανίας και της Ιρλανδίας, μέχρι το 1922 και την αποχώρηση της νοτίου Ιρλανδίας.
Από τότε η γηραιά Αλβιώνα ονομάζεται «Ηνωμένο Βασίλειο της Μεγάλης Βρετανίας και της Βορείου Ιρλανδίας». Με αυτό το όνομα και με κανένα άλλο η χώρα αυτή έγινε δεκτή στις ΕΚ το 1972 (η πλήρης ένταξή της έλαβε χώρα έναν χρόνο μετά).
Ο Ντε Γκωλ δεν έθεσε βέτο για την γαλλική Βρετάνη
Όταν ο Στρατηγός Ντε Γκωλ ανέλαβε την Προεδρία τον Ιανουάριο του 1959, η Γαλλία μετατρεπόταν σταδιακά στην ισχυρότερη χώρα της Ευρώπης. Την δεκαετία του 1960 το ακαθάριστο εθνικό προϊόν της αυξανόταν κατά μέσο όρο 5,8% ετησίως, με την εποχή να χαρακτηρίζεται ως «trente glorieuses», δηλαδή τα τριάντα ένδοξα χρόνια της γαλλικής αναγέννησης.
Όταν η Μεγάλη Βρετανία της μεταπολεμικής ανέχειας και λιτότητας κατάφερε να ξεπεράσει τις εσωτερικές αντιθέσεις και την αδυναμία της να κατανοήσει την ήδη διαμορφωμένη γαλλο-γερμανική ατμομηχανή, ζήτησε την ένταξή της στις Ευρωπαϊκές Κοινότητες. Στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα Άνθρακα και Χάλυβα (ΕΚΑΧ), την Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα (ΕΟΚ) και την Ευρωπαϊκή Κοινότητα Ατομικής Ενέργειας.
Η Γαλλία του Προέδρου Σαρλ Ντε Γκωλ έθεσε βέτο. «L’Angleterre, ce n’est plus grand chose», «η Αγγλία δεν είναι σπουδαία πλέον». Η άρνηση του Ντε Γκωλ είχε να κάνει πρωτίστως με την ηγετική θέση που επιθυμούσε να έχει η χώρα του εντός της Ευρώπης και την θεώρηση της Μεγάλης Βρετανίας ως «αμερικανικό δούρειο ίππο», καθώς και με την Κοινή Αγροτική Πολιτική, την «γενεσιουργό αιτία» της ευρωπαϊκής ενοποίησης την οποία αμφισβητούσε η Μεγάλη Βρετανία.
Η Μεγάλη Βρετανία, είτε την ονομάζει κάποιος «Αγγλία» ή «Βρετανία», έγινε δεκτή στις Ευρωπαϊκές Κοινότητες με το επίσημο, πλήρες όνομά της. Ηνωμένο Βασίλειο της Μεγάλης Βρετανίας και της Βορείου Ιρλανδίας.
Η κατάσταση φυσικά ανάμεσα στην Αθήνα και τα Σκόπια δεν έχει καμία απολύτως σχέση με αυτήν της ένταξης της Μεγάλης Βρετανίας στις ΕΚ. Οι διαπραγματεύσεις για την ονομασία της γείτονος δεν μπορούν να συγκριθούν με την δυτική Ευρώπη των δεκαετιών του 1960 και 1970.
Η διαστρέβλωση της ιστορίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης από κυβερνητικά στελέχη, δεν προσφέρει παρά ταύτα τίποτα.
Βασίλης Δαλιάνης
protothema