Ξαφνικά όλοι προσκυνούν… τη χάρη του λαού

Πανζουρλισμός ξαφνικά για το Συλλαλητήριο, τέτοιος που να θυμίζει – σε ειρωνική έκδοση -το παλιό τραγούδι του Μαρκόπουλου «Προσκυνώ τη χάρη σου λαέ μου»!

Μόλις την περασμένη Πέμπτη 18/1, γράφαμε στο liberal για το «μουγγό συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης», διακρίνοντας μια παράξενη αφωνία που υπήρχε στα ΜΜΕ. 

 

Αυτό είχε περιπέσει στην δικαιοδοσία μόνο κάποιων troll που μιλούσαν ειρωνικά για Μακεδονομάχους, και κάποιων εθνικιστικών sites που προέτρεπαν τους αναγνώστες τους να παραβρεθούν.

Και ξαφνικά το μέγα πλήθος και μέγα πάθος αφύπνισε τους πάντες:

Αφύπνισε τα MME που εκ των υστέρων κατάλαβαν «κάτι αλήθεια συμβαίνει εδώ», ενώ ως τότε είχαν την εντύπωση ότι θα γινόταν μια ελλιποβαρής μάζωξη κάποιων υστερικών εθνικιστών, που συνάμα με τη ΧΑ θα διαμαρτύρονταν για μια υπόθεση χαμένη στη λήθη του χρόνου και στους κιτρινισμένους φακέλους τη διπλωματικής γραφειοκρατίας. 

 

Από τη Θεσσαλονίκη και μετά επιδόθηκαν σε μια ειδησεογραφική μονοκαλλιέργεια – ειδικά τα ηλεκτρονικά – επειδή είδαν ότι το θέμα έχει πελατεία (γι αυτό και είναι άνευ αντικειμένου η κυβερνητική κατηγορία ότι τα κανάλια γίνονται «χορηγοί επικοινωνίας του συλλαλητηρίου». Δεν ξέρουν πως δουλεύουν τα κανάλια, ή ξέρουν αλλά αναδεικνύουν εχθρούς για να τους καταδείξουν στο ποίμνιό τους).

Αφύπνισε την κυβέρνηση, που είχε προβεί ξανά σε λάθος διάγνωση, ότι θα μπορούσε να ενσπείρει ζιζάνια στη ΝΔ, θα ρυμουλκούσε την Κεντροαριστερά και κάποιους ανέστιους, ανεξάρτητους βουλευτές στη λύση που πρότεινε. Θα παρουσιαζόταν ως …ο Μεγαλέξανδρος που έλυσε τον γόρδιο δεσμό του Μακεδονικού, που λίμναζε εξαιτίας της ανικανότητας των άλλων.

Ξάφνιασε την Ουάσινγκτον και το Βερολίνο, που είχαν επιβάλει στην κυβέρνηση την ταχύρυθμη αναγνώριση του κρατικού κομουνιστικού απολιθώματος, προκειμένου να το εντάξουν στο ΝΑΤΟ και στις ενταξιακές διαδικασίες των Δυτικών Βαλκανίων, για να αποσοβήσουν την Ρωσική διείσδυση.

Πλέον η πολιτική ζωή δονείται στους κραδασμούς του συλλαλητηρίου της Αθήνας. Εχει ήδη τροφοδοτήσει τόση ένταση, που αν δεν είναι μαζικό θα ενσπείρει… απογοήτευση σε υπερμάχους και …αντιπάλους.

Οι ανήκοντες π.χ. στο επονομαζόμενο «Μέτωπο Λογικής», απροσδιόριστο εν πολλοίς στα χαρακτηριστικά του, έχουν επιδοθεί σε μια λυσσαλέα κριτική αντίθεσης που μόνο… η κυβέρνηση τους συναγωνίζεται, για διαφορετικούς λόγους φυσικά. 

 

Και οι δυο μέσα στις μυριάδες του κόσμου που διαδήλωσε για τη Μακεδονία, βλέπουν μπροστά τους μόνο στυγερούς φασίστες, παράφορους εθνικιστές, οπισθοδρομικούς ονειροροβάτες που ζουν στα νάματα της Μεγάλης Ελλάδας, μεσαιωνικούς που παλεύουν για «του Χριστού την πίστην την Αγίαν», παπάδες που θέλουνε να πάρουμε την Πόλη, μακεδονομάχους από τα τζάμπο και Κρητικούς αλογάρηδες. 

 

Σαφώς υπάρχουν και αυτοί, όπως άλλωστε σε κάθε μεγάλη λαομάζωξη που είναι συνάμα και λαϊκό πανηγυράκι (ας θυμηθούμε παλιά τις προεκλογικές συγκεντρώσεις των κομμάτων, τότε που περίσσευε ο ενθουσιασμός).

Φυσικά αποκλίνουν στις αιτίες. 

 

Οι μεν του Μετώπου Λογικής, αντιδρούν υπερβολικά οδηγούμενοι από δημοκρατική ευαισθησία και λογικοκρατία. Φοβούται αυτό που από τους πρώτους εντοπίσαμε και μεις, ότι αυτές οι συνάξεις μπορεί να γεννήσουν «τέρατα». 

 

Αφετέρου επειδή θεωρούν ότι τα ζητήματα εξωτερικής πολιτικής δεν μπορούν να εκπορεύονται από το θυμικό και τη λογική της πλατείας. Σωστό μεν αλλά πολύ τεχνοκρατικό. Ο λαός αντιδρά ενστικτωδώς σε κάτι που αγγίζει την ταυτότητά του.

(Ισως δεν αντέδρασε το 2008 γιατί τότε ήξερε ότι επικρέμεται το «βέτο», οπότε ήταν επαναπαυμένος. Σε μια κυβέρνηση που ως κόμμα είχε την πολιτική θέση ότι τα Σκόπια πρέπει να λέγονται σκέτα Μακεδονία, είναι φυσικό να εκδηλώνεται καχυποψία, έλλειψη εμπιστοσύνης, για το κατά πόσο θα διαπραγματευτεί σθεναρά. Προς επίρρωσιν η χθεσινή δήλωση δήλωση Nimetz ότι η ελληνική κυβέρνηση δεν αμφισβητεί την ταυτότητα του λαού της ΠΓΔΜ).

Η κυβέρνηση αντιθέτως αντιδρά από ένστικτο αυτοσυντήρησης, επειδή θεωρεί ότι τα συλλαλητήρια παράγουν πολιτικό αποτέλεσμα – και έχει δίκιο.

Την εμποδίζουν στην όποια εύκολη διευθέτηση του προβλήματος είχε κατά νου, για να ικανοποιήσει τα δυτικά κέντρα δύναμης. 

 

Το πολιτικό ρεπορτάζ είναι υποχρεωμένο να καταμετρά τους προθύμους προς ψηφοφορία βουλευτές, αλλά είναι αστείο να θεωρηθεί ότι ένα τέτοιας έντασης θέμα, με τη δυναμική που έχει προσλάβει, είναι δυνατόν να περάσει επειδή θα συγκεντρώσει 151 ή 160 βουλευτές. 

 

Θα είναι ο απόλυτος διχασμός και θα αντανακλάται και στο κοινωνικό σώμα.

Παράλληλα τέτοιες εκδηλώσεις αποχτούν αντικυβερνητική χροιά για το σύνολο της κυβερνητικής πολιτικής.

Αφετέρου δεν θα είναι ανθηρός περίπατος για τους ΑΝΕΛ. 

 

Τους τελείωσαν οι μεσοβέζικες λύσεις, με διαφυγές του στυλ φεύγουμε από τα υπουργεία αλλά στηρίζουμε την κυβέρνηση, ενώ ψηφίζουμε κατά συνείδηση. Αυτό θα ίσχυε για το Σύμφωνο Συμβίωσης, την αποποινικοποίηση των μαλακών ναρκωτικών, και άλλα θέματα τρέχουσας κυβερνητικής δραστηριότητας, που μια επόμενη κυβέρνηση θα μπορούσε να τα αναιρέσει. 

 

Όμως το θέμα της Μακεδονίας είναι πολύ βαρύ για να αντέξει τέτοιες ευκολίες. Και είναι βαρύ γιατί η λύση που θα επιλεγεί θα ισχύει πλέον στον αιώνα τον άπαντα, ή έστω θα ισχύει για όσο θα υπάρχουν κράτη στο πλανήτη.

Άλλωστε ευθύνονται γιατί αυτοί το φούντωσαν. Είναι δεδομένο ότι θα το έθεταν επιτακτικά οι Δυτικοί μέσω ΟΗΕ, αλλά κείνοι που ασχολούντο ήταν οι κυβερνητικοί υπεύθυνοι και κάποιοι εξειδικευμένοι δημοσιογράφοι. 

 

Με τις ηρωικές δηλώσεις του εν αιθρία, ο Πάνος το μετέτρεψε σε «λαϊκό ανάγνωσμα», το οποίο στη συνέχεια τροφοδότησε το λαϊκό θυμικό. 

 

Τώρα άπαντες, τρέχουν και δεν φτάνουν!

Του Γιάννη Σιδέρη
liberal.gr