Τα μνημόνια ήταν τρία. Η μνημονιακή περίοδος μία. Άνοιξε με νταούλια και χορούς… στους δανειστές. Κλείνει με εμάς, να μας χορεύουν στο ταψί…
Τα νταούλια και οι ζουρνάδες είναι ίδιοι. Από το σκηνικό λείπει μόνο ο Βαρουφάκης.
Τον Σεπτέμβριο θα είμαστε έξω από τα μνημόνια με τρεις υποχρεώσεις.
- Να μαζέψουμε πλεόνασμα 7 δισ. ευρώ.
- Να τελειώνουμε με αφορολόγητα και επιδόματα.
- Να ετοιμαζόμαστε για κούρεμα συντάξεων και κάποιων κρατικών μισθών, από τον Ιανουάριο 2019.
Ωραία και καλά… έως εδώ μιας και σκίζουμε τα μνημόνια, όπως οι Ιρλανδοί, οι Ισπανοί, οι Πορτογάλοι και οι Κύπριοι, και άρα ξεκλειδώνουμε (έτσι μας λένε) τη δικιά μας μηχανή ανάπτυξης και προόδου…
Εμείς όμως (σε σχέση με τους άλλους της κρίσης) με ποιους θα πάμε μπροστά να γεμίσουμε άδεια πορτοφόλια… τα στομάχια… ως άνεργοι, και πετσοκομμένοι από την εφορία από τις κατασχέσεις και (οι περισσότεροι) χωρίς σπίτι…
Ας δεχθούμε το σενάριο ΣΥΡΙΖΑ, ότι εκλογές θα γίνουν το 2019, κοντά στην 2ετία ή σε ένα χρόνο από την οριστική έξοδο (καθαρή ή “θολή” δεν έχει σημασία) από μνημόνια και προαπαιτούμενα.
Τι ξέρει να κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ για να γεμίσει πορτοφόλια εκτός από το να τα αδειάζει;
Τι ξέρει να κάνει εκτός από εισπράξεις, πλειστηριασμούς, κατασχέσεις, (που – ως αριστεροί- το καταευχαριστήθηκαν γιατί άντε να βρουν άλλη ευκαιρία, από την εποχή του εμφυλίου, να ρημάξουν και να αποδεκατίσουν τη μεσαία τάξη). Την μισητή μπουρζουαζία.
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν διακρίθηκε σε κάτι άλλο ώστε να εγγυάται καλύτερες ημέρες σε εμάς και στις τσέπες μας. Να σιγουρεύει την ανάπτυξη. Να δίνει ελπίδα σε 1.000.000 άνεργους και 500.000 νέους και επιστήμονες που ξενιτεύτηκαν μετά το 2010.
Στην κοινωνική πολιτική έφερε ένα ασφαλιστικό σύστημα που οι ίδιοι (πρώην υπουργοί του ΣΥΡΙΖΑ) θεωρούν πως θα καταρρεύσει.
Ποιοι είναι εκείνοι που παρέχουν “εγγύηση” για την εργασιακή και κοινωνική πολιτική στην νέα εποχή της καθαρής διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Οι Κατρούγκαλοι, Αχτσιόγλου, Πολάκηδες και οι περί αυτών. Δοκιμάσθηκαν και ξέρουμε τα αποτελέσματα.
Στην παιδεία (όπου δεν είχαμε να κάνουμε με μνημόνια και προαπαιτούμενα) το ένα σενάριο χειρότερο από το άλλο. Η τακτοποίηση κάποιων συντεχνιακών θεμάτων δεν λέγεται πολιτική. Από εκεί και πέρα ό,τι ανθρώπινο δυναμικό και σχέδιο είχε ο ΣΥΡΙΖΑ, με Φίληδες και Γαβρόγλου, δοκιμάσθηκε. Τι άλλο να περιμένει κανείς χωρίς σαφές σχέδιο, ικανότητες και (ιδίως) κουμάντο με συνεννόηση.
Στον πολιτισμό, τα είδαμε με τους Μπαλτάδες. Κυριάρχησε η αντίληψη να μην γίνει στην Ελλάδα έστω και μία επένδυση της προκοπής με θέσεις απασχόλησης. Αρκεί να έχουν το κεφάλι τους ήσυχο οι κρατικοί δασολόγοι και οι κρατικοί αρχαιολόγοι.
Στη δικαιοσύνη, μόνο σε εμφύλιο δεν μας οδήγησαν. Οι Παρασκευόπουλοι έβγαλαν από την φυλακή όλα τα κουμάσια να σφάζουν και να σφάζονται μπροστά στα μάτια μας. Στέλνουν σε διακοπές επαγγελματίες δολοφόνους που παριστάνουν τους επαναστάτες. Και οι Κοντονήδες νομίζουν πως είναι δυνατή η αλά-καρτ λειτουργία του συστήματος.
Στην ανάπτυξη είναι να τραβάς τα μαλλιά σου από το ψέμα για τις δήθεν τάσεις που υπάρχουν. Για το παραμύθι επενδύσεων και επενδυτών. Και την αριστερή μπούρδα δίκαιης και άδικης… ανάπτυξης που ενορχηστρώθηκε από τον ίδιο τον Τσίπρα και εντελώς άσχετους επιτελείς για τις πραγματικές ανάγκες της Ελλάδας στον δρόμο προς την οποιαδήποτε ανάπτυξη. Ακόμη και της καφετέριας…
Η Ελλάδα βεβαίως και έχει δυνατότητες και δυναμικό να βαδίσει (εκτός μνημονίων), όπως και οι άλλες χώρες της κρίσης.
- Γιατί δεν έχει σχέδιο.
- Δεν έχει σύγχρονο όραμα.
- Δεν έχει ικανούς ανθρώπους να το κάνουν.
Του Γιώργου Κράλογλου
capital.gr