Τις τελευταίες ημέρες γίνονται και λέγονται πράγματα που παραβιάζουν και τις στοιχειώδεις λειτουργίες του κοινού νου.

Τι συμβαίνει;

Ευάριθμοι – ευτυχώς – σχολιαστές, οι οποίοι βεβαίως δεν ανήκουν στο χώρο της Νέας Δημοκρατίας, εγκαλούν τον πρόεδρο της γιατί πράττει το αυτονόητο. Υπερασπίζεται την ενότητα του κόμματος του.

Οι ιδεολογικές και πολιτικές συντεταγμένες της Νέας Δημοκρατίας έχουν ορισθεί με επάρκεια. Είναι κόμμα συντηρητικό και φιλελεύθερο. Δεξιό και κεντρώο.

Τα έχουμε πει αυτά εξαντλητικά. Εγιναν «κοινά και τετριμμένα».

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, πέραν πάσης αμφιβολίας, είναι ένας φιλελεύθερος πολιτικός ηγέτης. Ομως, οφείλει σε κάθε βήμα του να ισορροπεί προσεκτικά για να εκφράζει το σύνολο της παράταξης.

Συγχρόνως είναι και εν αναμονή πρωθυπουργός. Βαδίζει προς την εξουσία. Το μόνο που πρέπει να κάνει, είναι να αποφύγει το λάθος. Το μοιραίο λάθος.

Έτσι, εκτιμώντας σωστά την κατάσταση και λαμβάνοντας σοβαρά υπ’ όψη – ως ώφειλε – την απαίτηση της βάσης της Νέας Δημοκρατίας, χαιρέτησε το μεγάλο συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης και επανακαθόρισε την θέση του κόμματος του για το Σκοπιανό.

Η, ομολογουμένως, ανέλπιστη επιτυχία του συλλαλητηρίου ερέθισε τους «πεφωτισμένους».

Τότε γίναμε μάρτυρες ενός ιδεολογικού πογκρόμ σε βάρος των συντηρητικών πολιτών. Ενα πρωτοφανές ιδεολογικό bullying ασκήθηκε πάνω στις εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες που συγκεντρώθηκαν στην Θεσσαλονίκη.

Η αντιμετώπιση τους ήταν ειρωνική και αφ΄υψηλού ( επιεικής διαπίστωση).

Εδώ προκύπτουν μερικά ερωτήματα που, σε τελική ανάλυση, αφορούν την ίδια την δημοκρατία μας.

Από πού αντλούν όλοι αυτοί οι σοσιαλ-φιλελεύθεροι – που μας προπηλακίζουν φραστικά όλους εμάς που συγκεντρωθήκαμε στην Θεσσαλονίκη – αυτό το αίσθημα της υπεροχής και της ανωτερότητας;

Ποιος τους βάφτισε φωτισμένη πρωτοπορία; Μήπως αυτό έχει σχέση με το γεγονός πως σχεδόν όλοι τους έχουν τις ιδεολογικές τους ρίζες στα μικρά κόμματα της ανανεωτικής Αριστεράς και του ακραίου φιλελεύθερου χώρου;

Μήπως μπολιασμένοι με το σύνδρομο της «γκρούπας» αδυνατούν να αντιληφθουν τις λειτουργίες των μεγάλων πολυσυλλεκτικών κομμάτων;

Η Ιστορία έδειξε πως οι φωτισμένες πρωτοπορίες επειδή δεν μπορούν να πείσουν για τις απόψεις τους, προσπαθούν να τις επιβάλλουν.

Η ιδεολογική τρομοκρατία είναι το όπλο τους στις δημοκρατικές κοινωνίες. Μια μορφή αυτής της τρομοκρατίας είναι η σκόπιμη σύγχυση των ορίων μεταξύ Δεξιάς και ακροδεξιάς.

Ό,τι δεν τους αρέσει το βαφτίζουν ακροδεξιό. Την ίδια στιγμή, οι ίδιοι άνθρωποι έχουν οριοθετήσει ευκρινώς τα όρια της Αριστεράς με την ακροαριστερά.

Ετσι, με όλην αυτή την συμπεριφορά τους απομονώνται όλο και πιο πολύ στον κρυστάλλινο πύργο τους και αναμασούν μεταξύ τους το ιδεολογικό παντεσπάνι τους.

Μετά απ’ όλα αυτά ανακύπτει ένα ερώτημα που έχει σχέση και με ένα μεγάλο μέρος της βάσης της Νέας Δημοκρατίας.

Όλοι όσοι πιστεύουν στο τρίπτυχο «πατρίδα – θρησκεία – οικογένεια» είναι πολίτες δεύτερης κατηγορίας;

Δεν μπορούν και αυτοί να διαδηλώσουν για τις πεποιθήσεις τους;

 

Όπως εύστοχα επεσήμανε ιστορικό στέλεχος της ανανεωτικής Αριστεράς «εδώ γίνονται πορείες για το Πολισάριο και την Νικαράγουα, θα διαμαρτυρηθούμε γιατί γίνονται πορείες για την πατρίδα και την θρησκεία;»

Ο φιλελευθερισμός είναι εύκολη υπόθεση στα λόγια, δύσκολη στην πράξη. Γιατί απαιτεί την κουλτούρα της συγκατοίκησης και όχι της ανοχής. Της συμμετοχής και όχι των αποκλεισμών.

Οι δρόμοι και οι πλατείες – το «πεζοδρόμιο» – δεν ανήκει μόνον στην Αριστερά.

Και οι Δεξιοί έχουν και φωνή και ψυχή!

 

ΥΓ. Δεν χρειάζεται να είναι κάποιος Δεξιός για να κάνει όλες τις παραπάνω σκέψεις. Σίγουρα όμως πρέπει να είναι φιλελεύθερος.

Του Σάκη Μουμτζή
liberal.gr