Στο μυαλό τους ήταν όλα τακτοποιημένα: Θα «δώριζαν» το όνομα «Μακεδονία» και σε αντάλλαγμα θα έπαιρναν από τους Γερμανούς το χρέος και μία αναβολή στις μειώσεις των συντάξεων.
Την ίδια ώρα θα πίεζαν τον Μητσοτάκη με ένα νέο κόμμα από τα Δεξιά και θα τον απομόνωναν πολιτικά, χρησιμοποιώντας την Εκκλησία του Ιερώνυμου και κάνοντας άνοιγμα στην κεντροαριστερά της Φώφης.
Φοβούνται το συλλαλητήριο των Αθηνών.
Από την μία είναι αποφασισμένοι να τηρήσουν τις υποσχέσεις που έχουν δώσει στους Γερμανούς και να κλείσουν το θέμα της ονομασίας της FYROM πάση θυσία.
Αν ο κόσμος, όμως, είναι στην Αθήνα ίσος σε αριθμό ή και περισσότερος από εκείνον της Θεσσαλονίκης, τότε η θυσία αυτή θα πάρει τον χαρακτήρα της πολιτικής αυτοκτονίας.
Δεν κατέβασαν τον κόσμο στον δρόμο με τα χαράτσια, με τους φόρους, με τα άθλια ψέματά τους και τον κατεβάζουν τώρα με τα Σκόπια. Τους έρχεται, δηλαδή, από εκεί που δεν το περίμεναν.
Και φυσικά ο κόσμος αυτός δεν διαδηλώνει μόνο για τα Σκόπια. Οι κινητοποιήσεις αυτές έχουν έντονο τον αντικυβερνητικό χαρακτήρα και εφόσον η κυβέρνηση επιμείνει στην στάση της για το Μακεδονικό, που απ’ ότι φαίνεται θα επιμείνει, τα συλλαλητήρια μπορεί να πάρουν μία κινηματική διάσταση.
Με άλλα λόγια, ο κ. Τσίπρας άνοιξε νωρίς τον «διάλογο» για το Μακεδονικό στην κοινωνία, ελπίζοντας ότι η συζήτηση αυτή θα προκαλούσε εσωτερικούς τριγμούς στην ΝΔ. Και τώρα έρχεται αντιμέτωπος με ένα Κίνημα το οποίο δημιουργείται με αφορμή το Μακεδονικό και το οποίο έχει έντονα αντικυβερνητικό χαρακτήρα.
Η συζήτηση για το Μακεδονικό όχι μόνο δεν δημιουργεί θέμα στον Μητσοτάκη, αλλά το αντίθετο:
Γίνεται μπούμερανγκ για τον Αλέξη Τσίπρα, κατεβάζει τον κόσμο στους δρόμους και αυξάνει συνολικά την πίεση στην κυβέρνηση.
Ο κ. Τσίπρας από την άλλη πλευρά είναι υποχρεωμένος να επιμείνει σε όσα έχει υποσχεθεί στους Γερμανούς, επειδή αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να στηρίξει το αφήγημά του για το χρέος.
Για κάποιον λόγο ο κ. Τσίπρας πιστεύει ότι αν του δώσουν το χρέος θα έχει λύσει τον γόρδιο δεσμό της ελληνικής κρίσης.
Η εμμονή του αυτή μοιάζει με άλλες που είχε όταν ανέλαβε την εξουσία. Ας πούμε ότι οι ξένοι θα μας παρακαλούνε να μας δανείσουν και άλλα πολλά.
Όσο ο δρόμος γίνεται για τον κ. Τσίπρα ανηφορικός, τόσο μειώνονται και οι πιθανότητές του να βρει συμμάχους σε άλλα κόμματα.
Υπάρχουν πάντα οι πρόθυμοι ΑΝΕΛ, αλλά τα ψέματα έχουν πλέον τελειώσει για τον μηχανοδηγό και την παρέα του. Αν υπαναχωρήσουν από την θέση τους για τα Σκόπια θα σβηστούν τα ονόματά τους από τον πολιτικό χάρτη.
Τι μένει στον κ. Τσίπρα; Ορισμένοι ανεξάρτητοι και το Κίνημα Αλλαγής.
Τα δύσκολα εμφανίζονται στο Κίνημα Αλλαγής, το οποίο κινδυνεύει να έχει θέματα πριν καλά – καλά δημιουργηθεί.
Θα τηρήσουν την ίδια στάση η Φώφη Γεννηματά και ο Σταύρος Θεοδωράκης;
Μπορεί κάποιοι στο Ποτάμι να πιστεύουν ότι αυτή είναι μία καλή αφορμή για να επαναπατρίσουν ψήφους από τον Κυριάκο Μητσοτάκη, αλλά δεν είναι έτσι ακριβώς. Μία κίνηση που μπορεί να ερμηνευτεί από αυτό τον κόσμο ως στήριξη του Αλέξη Τσίπρα, μπορεί να μην έχει στο τέλος τα επιθυμητά αποτελέσματα, αλλά τα ακριβώς αντίθετα.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης επρόκειτο να είναι ο μεγάλος ηττημένος αυτής της παρτίδας. Αυτό έλεγαν τα σχέδια του Μαξίμου.
Δεν εξελίχτηκαν τα πράγματα με αυτό τον τρόπο.
Υπάρχει κάτι ακόμη που βγήκε από αυτή την «μάχη» και το οποίο δεν έχει εκτιμηθεί επαρκώς από τους πραιτοριανούς του Αλέξη. Ο κ. Μητσοτάκης ήταν σύντομος στο ραντεβού με τον κ. Τσίπρα. Τόσο σύντομος που ήταν σαν να μην πήγε.
Ο «ανοικτός» αστός πολιτικός που ήταν έτοιμος να συζητήσει οτιδήποτε, αρκεί να έδειχναν καλή διάθεση και από την άλλη πλευρά, δεν είναι πλέον εδώ.
Ή αλλιώς, η εποχή της Ευγένειας έχει τελειώσει…
liberal.gr