Με το συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης ωστόσο, και την ομιλία που εκφώνησε για τη Μακεδονία, ο πιο ονομαστός βαθμοφόρος των τελευταίων ετών, έγινε μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα περίπτωση. Αν όχι με αντικειμενικά στοιχεία, τουλάχιστον υπηρετώντας τη συγκυρία της εποχής και της στιγμής.
Ποιά είναι λοιπόν η ερώτηση, αν η απάντηση είναι… Φραγκούλης Φράγκος; Προφανώς και το “ποιός μπορεί να ηγηθεί ενός πατριωτικού κόμματος”. Και, γιατί προκύπτει η συγκεκριμένη ερώτηση, πέραν της διαχρονικής προδιάθεσης διαφόρων παρασκηνιακών παραγόντων να “πατούν πόδι” στο δημόσιο βίο;
Επειδή στον χώρο της Κεντροδεξιάς, μετά την αποχώρηση του Κώστα Καραμανλή από την ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας το 2009, παρατηρήθηκε συρρίκνωση της κοινωνικής βάσης και της εκλογικής επιρροής, σε ιστορικά χαμηλά επίπεδα. Με όσους γύρισαν έκτοτε την πλάτη τους στην ιστορική παράταξη, είτε να απέχουν από την εκλογική διαδικασία, είτε να εξαντλούν την αναζήτησή τους σε ψήφο αντίδρασης. Από τους Ανεξάρτητους Έλληνες, μέχρι τη Νέα Δεξιά.
Ο Φραγκούλης Φράγκος λοιπόν έγινε “παράγοντας”, επειδή η Νέα Δημοκρατία άφησε χώρο… για να ζητείται κάποιος να καλύψει το κενό. Και το κενό δεν οφείλεται αναπόφευκτα στη φυσική τάση ορισμένων στον χώρο της Κεντροδεξιάς προς τα άκρα. Οφείλεται στην αδυναμία της Νέας Δημοκρατίας να εκφράσει μια πλατιά κοινωνική πλειοψηφία, όπως έγινε από το 2000 μέχρι το 2009, όταν η κοινωνική βάση της καταγράφηκε σε εκλογές, από 3.500.000 πολίτες μέχρι 2.500.000. Τα χρόνια που ακολούθησαν το 2009, χάθηκε άλλο μισό εκατομμύριο πολιτών.
Εκεί είναι το πρόβλημα. Που μεγενθύνουν χαριτωμένες φιγούρες του διαχρονικού συστήματος Σημίτη, και νεοφιλελεύθεροι του 0,75%, που σεργιανίζουν σήμερα στην παράταξη που ίδρυσε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ως “περαστικοί”, και βλέπουν στον καθρέφτη της προσωπικής ματαιοδοξίας τους, κάτι περισσότερο από το… μηδέν.