Είναι απίστευτο πόσο πίσω είναι αυτή η χώρα σε ζητήματα “καθημερινότητας” και εξυπηρέτησης του πολίτη. Πόσες ανθρωποώρες σπαταλώνται για την αντιμετώπιση ζητημάτων που στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες λύνονται με μία άλλη ηλεκτρονική αίτηση.


Ένα κράτος δυσκίνητο σκόπιμα προκειμένου να εισπράττει και… από τη μύγα ξύγκι από τους πολίτες για ανάγκες που θα έπρεπε να ικανοποιούνται σε χρόνο… dt και χωρίς σπατάλη πόρων και χρόνου.

Είναι πράγματι αδιανόητος ο… έρωτας της ελληνικής γραφειοκρατίας με το… χασομέρι.

Υπάρχει στο DNA της κρατικής λειτουργίας αλλά και της λειτουργίας όλων των θεσμών όπως πχ η δικαιοσύνη, ότι ο πολίτης έχει ή οφείλει να έχει απεριόριστο διαθέσιμο χρόνο για να τακτοποιήσει υποθέσεις… ενός λεπτού. Όσο θα χρειαζόταν μία υποβολή μιας ηλεκτρονικής δήλωσης.

Αν η μισή από την σπουδή που έδειχνε η πολιτεία στο να στραγγίξει κάθε ικμάδα ρευστότητας και εσόδων από την κοινωνία κατευθύνονταν και στην καθημερινότητα, όλα θα ήταν πολύ καλύτερα.

Αλλά πού;

Μόνο για να διασφαλίσουν φορολογικά έσοδα εκσυγχρονίζονται και μηχανοργανώνονται.

Μόνο εκεί υπάρχει εκσυγχρονισμός και ανελέητος ηλεκτρονικός εγκλωβισμός.

Στα υπόλοιπα πάμε ακόμα… με τον αραμπά.

Γιαλαντζί εκσυγχρονισμός. Σε αυτή τη χώρα η έννοια μεταρρύθμιση έχει συνδεθεί μόνο με την είσπραξη…

Επικρατεί ο απόλυτος παραλογισμός. ένα απέραντο τρελάδικο.

Υποθέτω ότι όλοι έχουν να διηγηθούν ιστορίες καθημερινής τρέλας από την εμπλοκή τους είτε με κρατικές υπηρεσίες είτε με αργοκίνητους θεσμούς όπως για παράδειγμα η δικαιοσύνη.

Οι περισσότεροι έχουν πληρώσει το… χαράτσι των χαρτοσήμων σε σειρά υπηρεσιών ή των… γραμματίων σε δικαστήρια. Για το τίποτα…

Και έχουν σχεδόν όλοι υποθέτω υποστεί αχρείαστη ταλαιπωρία σε ουρές με δεκάδες χαμένες ώρες εργασίας, με χαμένο χρόνο από τη ζωή τους.

Και προφανώς έχουν σιχτιρίσει…

Όπως εκείνη η κωμικοτραγική απαίτηση από δημόσια υπηρεσία για… πρόσφατο πιστοποιητικό θανάτου…! 

Ναι μην παραξενεύεστε. Στην Ελλάδα υπάρχει προφανώς η πεποίθηση στο δημόσιο ότι υπάρχει μετά θάνατον ζωή. Και για όποιον έχει αποβιώσει, το σχετικό έγγραφο ισχύει για ορισμένο χρόνο. Μετά χρειάζεται άλλο πιο σύγχρονο. Καινούργιο.

Πού ξέρεις, σου λέει… Αυτός ή αυτή, μπορεί να αναστήθηκε… Ζήτα ένα πρόσφατο να είμαστε βέβαιοι… Ή αλλιώς, πάρε του και πάλι του συγγενή χαρτόσημο… Σε δουλειά να βρισκόμαστε.

Ή το άλλο που το είχα ως παράδειγμα πρόσφατα. Για μία αποποίηση κληρονομιάς αποβιώσαντος συγγενή που μπορεί να είχε χρέη, τυχεροί είστε αν δεν έχετε ανήλικο παιδί που το πιάνει ο νόμος. Γιατί βλέπετε στην Ελλάδα τα χρέη είναι κάτι σαν το προπατορικό αμάρτημα. Τους βαραίνουν όλους. Πάει σε βάθος η συγγένεια…

Αν λοιπόν τύχει και πεθάνει κανένας μπάρμπας με χρέη και έχετε ανήλικο παιδί την πατήσατε. Δεν φτάνει μία αίτηση αποποίησης όπως για όλους τους υπόλοιπους, χρειάζεται να γίνει δικαστήριο.

Βέβαια, να πληρωθεί το κράτος, οι δικηγόροι, όλοι. Θα σου πάει κάτι λιγότερο από ένα χιλάρικο η υπόθεση. Όλα μαζί. Χωρίς τον χαμένο χρόνο σε διάστημα αρκετών μηνών. Για να συγκεντρώσεις τα απαιτούμενα έγγραφα, να οριστεί δικάσιμος, να γίνουν οι αιτήσεις κλπ κλπ.

Για κάτι που θα έπρεπε να λύνεται με… το πάτημα ενός κουμπιού.

Και υπάρχουν τόσα και τόσα… Ατελείωτος αριθμός. 

Με όλα αυτά θα ασχοληθεί κανείς ποτέ; Με το διαχρονικό και οριζόντιο έγκλημα εις βάρος των πολιτών από όλες σχεδόν τις υπηρεσίες με τις οποίες συναλλάσσεται;

Σταματήστε λοιπόν να παριστάνετε τους δήθεν μεταρρυθμιστές… 

Οι πολίτες ζουν σε συνθήκες τρελάδικου.

Την θυμάστε την περίφημη ταινία με τον Τζάκ Νίκολσον, τη… φωλιά του κούκου; Έτσι είμαστε.

Του Δημήτρη Παπακωνσταντίνου
capital.gr

Πηγή

Share.