Όταν κάποιος συγγενής σου χρωστά χρήματα, προς το συμφέρον σου είναι να τον στηρίξεις να βρει δουλειά προκειμένου μόλις σταθεί στα πόδια του να αρχίσει να σε ξεπληρώνει.
Προκειμένου να βρει δουλειά που πληρώνει καλά όμως θα πρέπει να επανεκπαιδευτεί και να βελτιώσει κάποιες δεξιότητες…
Αν είσαι αδιάφορος, μοχθηρός ή ιδιοτελής συγγενής θα αδιαφορήσεις για την επανεκπαίδευση και θα εστιάσεις το ενδιαφέρον στο να υποθηκεύσεις ή να βάλεις στο χέρι την περιουσία που ενδεχομένως του άφησε ο πατέρας του…
Η επανεκπαίδευση και η βελτίωση των δεξιοτήτων στην περίπτωση της ελληνικής χρεοκοπίας είναι οι μεταρρυθμίσεις ενώ η υποθήκευση της περιουσίας είναι το Υπερταμείο και τα πλεονάσματα πάνω από 2% για πολλές δεκαετίες…
Το είπε άλλωστε ευθαρσώς και χωρίς καμιά συστολή πριν από λίγες μέρες ο κ. Ντάιζελμπλουμ πως με Τσίπρα και Τσακαλώτο τα τελευταία χρόνια όλα έγιναν εύκολα…
Ποια ήταν η βασική διαφορά του τρίτου μνημονίου από τα προηγούμενα δύο;
Τα δυο πρώτα πίεζαν κυρίως για μεταρρυθμίσεις, το τρίτο ενδιαφέρεται μόνο για τα πλεονάσματα από τα οποία θα πληρωθούν οι δανειστές και τον έλεγχο της δημόσιας περιουσίας αν τα πλεονάσματα δεν διατηρηθούν.
Μειοδοσία με αντάλλαγμα την εξουσία…
Τα δυο πρώτα μνημόνια παρέλαβαν μια κατάσταση όπου οι δαπάνες του δημοσίου ξεπερνούσαν τα έσοδα κατά 15% του ΑΕΠ που σε ένα ΑΕΠ 230 δισ. Ευρώ το 2009 ισοδυναμεί με 35 δισ. Ευρώ. Από το 2013 έβγαλαν πρωτογενές πλεόνασμα το οποίο μετά το 2015 δεν διατηρήθηκε απλά αλλά έγινε θηριώδες σε βάρος της οικονομίας…
Το τρίτο μνημόνιο πέτυχε και ξεπέρασε όλους τους εισπρακτικούς στόχους, ωστόσο όχι μόνο δεν προχώρησε τις μεταρρυθμίσεις αλλά παρατηρήθηκε μεγάλη οπισθοδρόμηση υπέρ των πελατειακών συντεχνιών του δημοσίου και ιδιωτικού τομέα.
Με το τρίτο μνημόνιο οι δανειστές και εταίροι έδειξαν πως αδιαφορούν για την ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας, η οποία τα τελευταία χρόνια επιδεινώνεται αντί να βελτιώνεται. Συνέπεια της μείωσης της ανταγωνιστικότητας είναι η φθίνουσα πορεία των μισθών και άρα και των συντάξεων, κάτι που δεν πρόκειται να σταματήσει αν δεν βελτιωθεί η ανταγωνιστικότητα της οικονομίας.
Αντιθέτως με το τρίτο μνημόνιο οι δανειστές το μόνο που φρόντισαν είναι να εξασφαλίσουν μέρος των δανείων του, υποθηκεύοντας τη χώρα.
Φυσικά η εξασφάλιση των δανείων από μια χώρα που δεν έχει τις προϋποθέσεις της οικονομικής ανάπτυξης σημαίνει εξασφάλιση των δανείων από τη φτωχοποίησή της.
Η φτωχοποίηση ξεκίνησε από τον ιδιωτικό τομέα με τη διάλυση της μικρομεσαίας τάξης και την αύξηση του αριθμού όσων πληρώνονται με λιγότερα από 500 Ευρώ το μήνα. Όταν οι νεόφτωχοι του ιδιωτικού τομέα δεν θα μπορούν να καταβάλλουν φόρους και ασφαλιστικές εισφορές η φτωχοποίηση θα ακουμπήσει συνταξιούχους, συντεχνίες και εργαζόμενους στο δημόσιο. Εκτός αν νομίζετε πως ο εργαζόμενος των 500 Ευρω μπορεί με τις κρατήσεις του να εξασφαλίζει συντάξεις και μισθούς των 900 Ευρώ…
Καμιά κυβέρνηση της δεξιάς ή της κεντροριστεράς, από αυτές που φέρουν το μεγαλύτερο μερίδιο της ευθύνης για τη χρεοκοπία της χώρας δεν θα μπορούσε να προβεί σε τέτοιου μεγέθους μειοδοσία. Η κυβέρνηση της αριστεράς το τόλμησε…
Οι άλλοι ήταν κακοί όχι χειρότεροι…
Οι Σημίτης, Παπανδρέου, Σαμαράς, Καραμανλής, Βενιζέλος, Παπαδήμος μπορεί να φέρουν μικρότερη ή μεγαλύτερη ευθύνη για τη χρεοκοπία του 2010, αλλά θα ήταν απίθανο να συμφωνήσουν για την εκχώρηση όλης της περιουσίας του δημοσίου σε κάποιο συνδιοικούμενο Υπερταμείο.
Δεν το έπρατταν γιατί έχουν συναίσθηση των ευθυνών που συνεπάγεται κάτι τέτοιο και γιατί έστω και αργά αντελήφθησαν άπαντες πως χωρίς μεταρρυθμίσεις, μείωση και αναδιοργάνωση του κράτους δεν υπάρχει έξοδος.
Άπαντες όμως όταν συγκρούστηκαν με το κομματικό πελατειακό κράτος και τις συντεχνίες υποχώρησαν με μόνο αντάλλαγμα να παρατείνουν την παραμονή στην εξουσία.
Η βασική ευθύνη που φέρνουν άπαντες οι παραπάνω είναι πως τα τελευταία 20 χρόνια ενώ φαινόταν που οδηγείται η χώρα, δεν είπαν την αλήθεια στον κόσμο και δεν βρήκαν μια κοινή βάση συνεννόησης για ένα εθνικό σχέδιο ανασυγκρότησης.
Αντιθέτως, όποιος ήταν στην αντιπολίτευση “έσκαβε το λάκκο” αυτού που ήταν στην κυβέρνηση υποσχόμενος μεγαλύτερη ευημερία με δανεικά.
Φυσικά όπως συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, που υπόσχονταν πως θα σκίσουν τα μνημόνια και θα διαγράψουν το χρέος, έκαναν τις μεγαλύτερες παραχωρήσεις στους δανειστές.
Δεν είναι η πρώτη φορά που η άκρα αριστερά και η άκρα δεξιά καταστρέφουν τη χώρα. Ο εμφύλιος, η Χούντα, το πραξικόπημα και η τουρκική εισβολή στην Κύπρο είναι έργα των δυο άκρων του πολιτικού φάσματος.
Του Κώστα Στούπα
capital.gr