Αν κανείς ανατρέξει στα στατιστικά δεδομένα της Eurostat, θα διαπιστώσει ότι η χώρα μας απολαμβάνει μερικές όχι ιδιαίτερα κολακευτικές «πρωτιές» μεταξύ των 28 κρατών-μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Η Ελλάδα είναι η δεύτερη χώρα με τον μεγαλύτερο αριθμό καπνιστών (32,6%), πίσω μόνο από τη Βουλγαρία (34,7%). Ο ευρωπαϊκός μέσος όρος είναι 23,9%. Η Ελλάδα διατηρεί τη δεύτερη θέση και στην κατηγορία των καθημερινών καπνιστών (27%), αυτή τη φορά ελάχιστα πίσω από τη Βουλγαρία (27,3%). Ο ευρωπαϊκός μέσος όρος είναι 18,4%.
Αληθινά τραγική είναι η επίδοση της χώρας και ως προς το παθητικό κάπνισμα. Όχι να το παινευτούμε αλλά εκεί δεν μπορεί να μας…ανταγωνιστεί κανείς! Στην Ελλάδα υπάρχει με τεράστια διαφορά το μεγαλύτερο ποσοστό παθητικών καπνιστών (64,2%) στην Ε.Ε, με την Κροατία να μας ακολουθεί στη δεύτερη θέση από πολύ μακριά (44,7%). Ο ευρωπαϊκός μέσος είναι μόλις 21,6%.
Όχι τυχαία, η Ελλάδα συμπεριλαμβάνεται πάντοτε στις πρώτες θέσεις κάθε λίστας διεθνών οργανισμών που αφορά κρούσματα καρκίνου στον πνεύμονα. Η χώρα μας μάλιστα είναι από τις ελάχιστες του ανεπτυγμένου κόσμου με τόσο υψηλά ποσοστά καρκίνου του πνεύμονα στους άνδρες. Δεν αποτελεί κάποιου τύπου υπερβολή: το κάπνισμα σκοτώνει. Κυριολεκτικά.
Αντί η πικρή πραγματικότητα των αριθμών να κινητοποιήσει το πολιτικό σύστημα προς τη λήψη μέτρων, η Ελλάδα παραμένει σήμερα μια από τις τελευταίες χώρες του δυτικού κόσμου που συνειδητά ανέχεται και τελικά επιτρέπει το κάπνισμα σε εσωτερικούς χώρους. Το επιχείρημα; Το γνωστό και πατροπαράδοτο: αφού δεν θέλει ο κόσμος την απαγόρευση. Γιατί λοιπόν να εισπράξουν οι πολιτικοί το πολιτικό κόστος, όταν οι πολίτες επιθυμούν να καπνίζουν παντού ελεύθερα;
Είναι όμως πράγματι έτσι; Θεωρούν πράγματι οι Έλληνες «ιερό» τους δικαίωμα το να καπνίζουν παντού;
