Τρεις ημέρες έμειναν ως το συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης (21/1) για το «Μακεδονικό» και ως είδηση περνάει στα μουγγά από την πλειοψηφία των ΜΜΕ.
Αντιθέτως περισσεύουν τα επιτιμητικά και ειρωνικά – και γι αυτό μισερά – σχόλια στις στήλες γνώμης αλλά και στα social media περί «Μακεδονομάχων», για τους πολίτες που από εθνικό ενδιαφέρον θα παραβρεθούν.
Για να μην γίνει παρανόηση η στήλη πιστεύει ότι δεν υπάρχει πλέον άλλη οδός από την αποδοχή – με βαριά καρδιά – σύνθετου με παράγωγο του όρου Μακεδονία, εάν και όταν λυθεί το πρόβλημα.
Είμαστε κομμάτι ενός παγκόσμιου συνόλου που δεν κατανοεί τέτοιες ευαισθησίες, και ερμηνεύει ως υστερική, εθνικιστική και επεκτατική την αντίδρασή μας.
Επίσης πιστεύουμε ότι δύσκολα θα λυθεί στον παρόντα χρόνο καθώς η όποια λύση προϋποθέτει συνολική συμφωνία σύμφωνα με την οποία θα εξοστρακισθούν τα αλυτρωτικά μυθεύματα των γειτόνων, κάτι που δεν διαφαίνεται στον ορίζοντα.
Η σκοπιανή κοινή γνώμη δεν φέρεται ευμενώς κείμενη στην απώλειά τους. Άλλωστε ο ΥΠΕΞ της χώρας Nikola Dimitrov δήλωσε μεταξύ άλλων ότι η λύση δεν πρέπει να πλήττει την εθνική τους ταυτότητα!
Από ελληνικής πλευράς επίσης θα πρέπει να υπάρξει έγκριση από την Κυβέρνηση (άρα και τους ΑΝΕΛ), και αποδοχή της συμφωνίας από την αντιπολίτευση. Δύσκολο καθώς οι βουλευτές, ειδικά του πρώτου κόμματος, λαμβάνουν αποθαρρυντικά μηνύματα από τους ψηφοφόρους τους.
Το «Μακεδονικό», παρά το χρόνο που πέρασε, εξακολουθεί να αγγίζει χορδές.
Είναι γιατί «τίποτα δεν πάει χαμένο στο χαμένο όνομα» για να παραφράσουμε ανίερα τον Μανώλη Ρασούλη.
Τα απαράμιλλα συλλαλητήρια του ’92, αυτή μέθεξη και το πάθος, άνω του ενός εκατομμυρίων ανθρώπων, είχαν θετικό αποτέλεσμα για τη χώρα μας.
Απέτρεψαν την πλήρη υποχώρηση την κρίσιμη στιγμή κατά την οποία οι χώρες του πλανήτη αναγνώριζαν με καταιγιστικό ρυθμό το νεοσύστατο κρατικό υβρίδιο της Τρίτης Διεθνούς (υπενθύμιση για να μην ξεχνάει το διεθνιστικό Μέτωπο Λογικής).
Ο γ.γ. του ΝΑΤΟ Stoltenberg, που σήμερα έχει επαφές στα Σκόπια με την πολιτική και πολιτειακή ηγεσία, δήλωσε στο κρατικό πρακτορείο ειδήσεων της χώρας ότι το ΝΑΤΟ θα προσκαλέσει την ΠΓΔΜ να ενταχθεί στους κόλπους του, εφόσον επιτευχθεί αμοιβαίως αποδεκτή λύση στο θέμα του ονόματος. Ερωτηθείς δε εάν η ΠΓΔΜ μπορεί να λάβει πρόσκληση για ένταξη στο ΝΑΤΟ, στη Σύνοδο Κορυφής του Ιουλίου στις Βρυξέλλες, χωρίς την επίλυση του ζητήματος της ονομασίας, απέκλεισε κατηγορηματικά ένα τέτοιο ενδεχόμενο.
Φυσικά η απόφαση αυτή του ΝΑΤΟ είναι συνέπεια της απόφασης του Βουκουρεστίου το 2008.
Τότε η ελληνική πλευρά είχε το σθένος να αντισταθεί στις αφόρητες πιέσεις – και – επειδή πίσω της υπήρχε συμπαγής ένας λαός που απαιτούσε αυτή τη στάση. Όπερ καταδεικνύεται ότι τα συλλαλητήρια μπορούν να λειτουργήσουν και ως υποβοηθητικός βραχίονας της Εξωτερικής Πολιτικής μιας κυβέρνησης.
Οι εριστικά και υστερικά αντιτιθέμενοι στο συλλαλητήριο της Κυριακής αναφέρονται συχνά οδυρόμενοι στην καταδικαστική για την Ελλάδα απόφαση του δικαστηρίου της Χάγης, σύμφωνα με την οποία η χώρα μας παραβίασε την ενδιάμεση συμφωνία του Σεπτεμβρίου του 1995, παρεμποδίζοντας την ένταξη της ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ.
Ε και; θα μπορούσε να είναι η απάντηση, και δεν είναι δική μας. Είναι του τότε γ.γ. του ΝΑΤΟ Rasmussen, ο οποίος τον Δεκέμβρη του 11 είχε δηλώσει πως η απόφαση της Χάγης δεν επηρεάζει την απόφαση του Βουκουρεστίου!
Παράλληλα ελεεινολογούν τα συλλαλητήρια χαρακτηρίζοντας αυτά ως γεννήτορα της κοινοβουλευτικής Χ.Α. Μα τα συλλαλητήρια έγιναν το ’92 και το ’94. Έως και 15 χρόνια μετά η Χ.Α. φυτοζωούσε με λιχρά ποσοστά κάτω της μονάδας.
Τη γιγάντωσή της επέφερε το μνημόνιο, ο δημοκρατικά ανίερος συγχρωτισμός των πλατειών (ποιος δεν θυμάται την παρέλαση της Θεσσαλονίκης το ’13;), και δευτερευόντως το μεταναστευτικό.
Τα κόμματα αφήνουν «ορφανό» το συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης, υποτασσόμενα στο φόβητρο ότι θα κατηγορηθούν για εθνικισμό. Έτσι όμως το αφήνουν βορά στους σκληρούς εθνικιστές, τους παπάδες, και τους επαγγελματίες αλυτρωτιστές.
Και όμως είναι ένα συλλαλητήριο, το μοναδικό τα τελευταία χρόνια, που ζήσαμε τόσα συλλαλητήρια, που δεν έχει ατομικό και ταξικό ωφελιμιστικό σκοπό. Μόνο που επειδή μένει ακέφαλο εγκυμονεί τον κίνδυνο αύριο να γεννήσει τέρατα.
Του Γιάννη Σιδέρη
liberal.gr