Η περίπτωση της υπουργοποίησης Ζουράρι αποτελεί εξ αρχής δείγμα της πολιτικής και κοινωνικής παρακμής. Και αποτελεί κυβερνητική ντροπή και αδυναμία του πρωθυπουργού ότι δεν αποπέμφθηκε πολύ νωρίτερα.
Έχει δώσει πολλές αφορμές, αλλά οι δηλώσεις του υπό την ιδιότητα του υφυπουργού Παιδείας για τις σχολικές εκδρομές ήταν αισχρές και προσβλητικές.
Όσο για τις χουλιγκανικές δηλώσεις για τους γαύρους καλυπτόμενες από μία εξυπνακίστικα χρησιμοποιούμενη αρχαιοελληνική, τι να πει κανείς. Εδώ ο συγκεκριμένος άνθρωπος νομίζει ότι είναι ένας σύγχρονος Αριστοφάνης…
Όμως δεν φταίει αυτός. Όπως δεν ευθύνεται και ο οποιοσδήποτε γραφικός ή μη που εκλέγεται στο κοινοβούλιο.
Ευθύνονται όλοι εκείνοι που τον στέλνουν εκεί με την ψήφο τους.
Αυτοί είναι που δεν αντιλαμβάνονται ότι ο κάθε κύριος Ζουράρις τους έχει όλους γραμμένους στο κατώτερο τμήμα του στεατοπυγικού του συστήματος…
Αλλά βλέπετε, το διαφορετικό σε αυτή την χώρα, ιδιαίτερα στην εποχή της παρακμής της, πουλάει.
Αν δε έχει λάβει και προβολή από την τηλεόραση, τότε πουλάει ακόμα περισσότερο. Ακούνε και τις ” ελληνικούρες” που έλεγε και ο παππούς μου, ανοίγουν τα στόματα χάσκοντας και εκστασιάζονται.
Νομίζουν ότι μπροστά τους βρίσκεται κάποιος πολύ σπουδαίος.
“Κοίτα τι τους είπε! Δεν κολώνει!”… Και τι μόρφωση(!) συμπληρώνουν άλλοι…
Όπως τότε που από βήματος Βουλής έλεγε ότι “Οι Γερμανοί μας έχουν πράξει τα μέζεα”. Και οι… χάνοι που εντυπωσιάζονται εύκολα, πανηγύρισαν! Τους τα έχωσε κανονικά έλεγαν…
Και γελούσαν. Την ώρα που ο κοινοβουλευτικός λόγος κατρακυλούσε… Κλονισμένος από έναν υπέρμετρο λαϊκισμό.
Δυστυχώς ο κ. Ζουράρις δεν είναι ούτε ο πρώτος ούτε ο τελευταίος που είναι ανεπίτρεπτο να κατέχει κυβερνητικό αξίωμα και βρέθηκε σε υπουργικό θώκο. Υπάρχει λίστα ολόκληρη. Και όχι μόνο στην παρούσα κυβέρνηση…
Να όμως που οι “Ζουράρηδες” αποτελούν τελικά ένα πολύ χρήσιμο όπλο σε κυβερνήσεις όπως αυτή των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Είναι ιδανικοί για να αποπροσανατολίσουν σε κρίσιμες περιόδους, να… τρολάρουν ακούσια ή εκούσια, να συνδράμουν στο… πέταγμα της μπάλας στην εξέδρα.
Ασχολούμαστε από την Κυριακή επί δύο ημέρες, την ώρα που ψηφιζόταν ένα κρισιμότατο πολυνομοσχέδιο με το αν έγινε ή όχι αποδεκτή η παραίτηση Ζουράρι, αντί να επικεντρώνουμε στις διατάξεις – κόλαση του νομοθετήματος.
Και για αυτόν τον λόγο πιστεύω ότι καθυστέρησε να κάνει αποδεκτή την παραίτηση ο πρωθυπουργός. Ήθελε να τον διατηρήσει στον αφρό της επικαιρότητας και του ενδιαφέροντος μέχρι να ξεμπερδέψει με το πολυνομοσχέδιο. Και τα κατάφερε.
Γιατί φυσικά πολιτικά η υπόθεση Ζουράρι δεν έχει κανένα βάρος, καμία σημασία. Αυτό δα έλειπε.
Ούτε φυσικά το τι λέει κάθε τόσο.
Επί της ουσίας, είτε μιλάει είτε δεν μιλάει ο κ. Ζουράρις δεν έχει καμία σημασία.
Όσο για το αν παραιτήθηκε εγκαίρως ή όχι ή τι πολιτικό ρόλο θα διαδραματίσει στο μέλλον ή ακόμη και για την γνώμη του για τους γαύρους… εκοπρίσθη η φορβάς παρά τοις αλωνίοις!