 |
| Toby_Parsons / pixabay |
Αναδημοσίευση από: capital.gr
Του Μανώλη Καψή
Έβαλε τάξη, λέει ο υπουργός πλανητικών υποθέσεων Νίκος Παππάς, στο ραδιοτηλεοπτικό τοπίο. Και χαμογελάει ικανοποιημένος. Για το Μega αποφεύγει τα πολλά σχόλια και τα πολλά χαμόγελα. Ρίχνει (όχι και πολύ άδικα..) την ευθύνη στους μετόχους. Και συνεχίζει φυσικά να χαμογελάει ικανοποιημένος. Και υποκρίνεται ότι συμπάσχει με τους 420 εργαζόμενους που μένουν άνεργοι… (Πιο ειλικρινής, ο Πολάκης πανηγυρίζει στο αγαπημένο του Facebook. Για τον ξαφνικό θάνατο του “μεγάλου εχθρού”…).
Αλλα ας αφήσουμε την υποκρισία που περισσεύει και ας αναρωτηθούμε αν όντως έβαλε τάξη στο ραδιοτηλεοπτικό τοπίο ο περιβόητος διαγωνισμός (αν δεν καταπέσει στο Συμβούλιο της Επικρατείας). Τυπικά ναι, αφού οι προσωρινές άδειες αντικαθίστανται από οριστικές, με χρονική διάρκεια 10 ετών. Και ο κάθε καναλάρχης καλείται να πληρώσει 3,5 εκατ. ευρώ τον χρόνο, για να διατηρήσει την άδεια.
Συνιστά αυτή η εξέλιξη μια ανατροπή; Ανοίγει μήπως μια κλειστή αγορά σε νέους επιχειρηματίες; Γίνονται νέες επενδύσεις; Μπαίνουν νέοι κανόνες λειτουργίας σε παλαιούς και νέους παίκτες; Αλλάζουν οι όροι του παιχνιδιού με νέες αυστηρές ρυθμίσεις υπέρ του δημοσίου συμφέροντος;
Όχι φυσικά. Απλώς οι παλαιοί καναλάρχες (είπαμε αν δεν καταπέσει ο διαγωνισμός στο ΣτΕ) αντικαθιστούν τις παλαιές τους, προσωρινές άδειες, με οριστικές! Γουάου..(Μοναδική εξαίρεση η εμφάνιση του Ιβάν Σαββίδη που όμως είχε ήδη εξαγοράσει μια από τις παλαιές άδειες και είχε ήδη βάλει πόδι στο Mega).
Ναι όμως, παρεμβαίνει ασθμαίνω ο Συριζαιος βάρδιας από την αίθουσα σύνταξης, επιτέλους οι καναλάρχες θα πληρώσουν. Όκ, όχι τα τρελά ποσά που κατατέθηκαν στον πρώτο διαγωνισμό… αλλά και 3,5 εκατ. ευρώ τον χρόνο, δεν είναι και λίγα… (Η Όλγα Γεροβασίλη υπολογίζει ήδη τους παιδικούς σταθμούς που θα ανοίξουν με τον πακτωλού χρημάτων από τις τηλεοπτικές άδειες…).
Μπούρδες φυσικά… Γιατί το αυξημένος κόστος της οριστικής άδειας -σε σχέση με το τέλος που πλήρωναν τα κανάλια για την ενοικίαση της συχνότητας- ισοφαρίζεται από τη γενναία μείωση του ειδικού φόρου διαφήμισης (που υπολογίζεται στον τζίρο παρακαλώ…) από το 20 στο 15%. Με αποτέλεσμα τα έσοδα που θα εισρεύσουν στα δημόσια ταμεία, να είναι σαφώς λιγότερα απ’ ό,τι στο παρελθόν.
Μια τρύπα στο νερό δηλαδή; Όχι ακριβώς…
Γιατί ο τρόπος που χειρίστηκε η κυβέρνηση το θέμα των τηλεοπτικών αδειών, αποτυπώνει με γλαφυρότητα, τον τρόπο με τον οποίο αυτή η κυβέρνηση διαχειρίζεται τις σχέσεις της με τους “πλούσιους και ισχυρούς”. Μια ριζοσπαστική ρητορική αριστερών αποχρώσεων, που συνδυάζεται υπογείως με μια συμβιβαστική πολιτική “κατευνασμού” των ισχυρών. Και όλοι δηλώνουν ευχαριστημένοι.
Ο χειρισμός των τηλεοπτικών αδειών, μας επιτρέπει να εξηγήσουμε και το -εκ πρώτης όψεως- παράδοξο φαινόμενο, του άκρατου ενθουσιασμού με τον οποίο αντιμετωπίζουν οι “εγχώριες ελίτ” τον Αλέξη Τσίπρα.
Δεν είναι μόνο το “δόγμα Μποδοσάκη” για τις στενές σχέσεις που πρέπει να έχουν οι επιχειρηματίες με το “γκουβέρνο”, που είναι στο DNA της ελληνικής επιχειρηματικής τάξης. Είναι και η πλήρης ταύτιση της αριστερής κυβέρνησης με τις επιδιώξεις και τα συμφέροντα των επιχειρηματιών. Η πλήρης συμμόρφωση της αριστερής κυβέρνησης με τις απαιτήσεις των ισχυρών. Η υιοθέτηση της νεοφιλελεύθερης ατζέντας με καρύκευμα μια αριστερή φρασεολογία. Και φυσικά και πολλά deals. Φανερά deals και κρυφά deals…Και όλοι είναι ευχαριστημένοι…