Χωρίς ίχνος εθνικισμού αλλά παραμένοντας αντικειμενικός, παρά το διεθνή εξευτελισμό και τις αντιξοότητες οι Έλληνες είναι ένας προικισμένος λαός μοναδικός στον πλανήτη – αφού έχουν προσφέρει πολύ περισσότερα στον εκπολιτισμό της ανθρωπότητας και στην επιστήμη, από οποιαδήποτε άλλη εθνικότητα, ενώ είναι σε θέση να προσφέρουν αρκετά ακόμη. Δυστυχώς όμως έχουν πέσει στην παγίδα της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας και των διεφθαρμένων κομμάτων της – τα οποία είναι οργανισμοί, σχηματισμένοι με έναν τρόπο που σκοτώνει μέσα στην ψυχή και στο νου των ανθρώπων την έννοια της Αλήθειας και της Δικαιοσύνης.

Εν προκειμένω τα κόμματα ασκούν συλλογικές πιέσεις στους Πολίτες (οι οποίοι δεν έχουν ακόμη κατανοήσει πως η έννοια «Πολίτης» είναι ένα αξίωμα που προϋποθέτει συνεχή επιμόρφωση και παιδεία), μέσω της προπαγάνδας – ενώ ο στόχος της προπαγάνδας που εκ των πραγμάτων είναι μία απόπειρα υποδούλωσης των πνευμάτων, ένας διανοητικός αποικισμός, δεν είναι άλλος παρά να πείσει και όχι να διαφωτίσει. Είναι άλλωστε δεδομένο πως όλα ανεξαιρέτως τα κόμματα, στις σημερινές αντιπροσωπευτικές δημοκρατίες, ασκούν προπαγάνδα – αφού εκείνο που δεν θα το έκανε θα εξαφανιζόταν από την πολιτική ζωή, λόγω του ότι την ασκούν όλα τα υπόλοιπα.

Εάν τώρα ένας άνθρωπος θέλει να συμμετέχει στα δημόσια πράγματα, νοιώθοντας πως μπορεί να προσφέρει και για να μην παραμένει στα λόγια, τότε είναι υποχρεωμένος να επιλέξει κάποιο κόμμα – πειθαρχώντας σε μία κοινή γραμμή που χαράσσεται με στόχο την εκλογή του κόμματος ή/και τη διεκδίκηση της εξουσίας. Σε μία τέτοια περίπτωση όμως εγκαθιστά το ψέμα στο κέντρο της ψυχής και του νου του – αφού οι πράξεις του δεν θα δρομολογούνται από την αλήθεια και τη δικαιοσύνη, από αυτά που πιστεύει δηλαδή, αλλά από τις οδηγίες του κόμματος για την επίτευξη του συλλογικού στόχου: της εκλογής του στη Βουλή, μέσω της σωστής προπαγάνδας.

Θα μπορούσε τώρα να ισχυρισθεί κανείς πως η λύση είναι η κατάργηση των κομμάτων, αφού δεν είναι τίποτα άλλο από άθλιοι μηχανισμοί άσκησης προπαγάνδας – ενώ τοποθετούν τα προνόμια και τα ιδιοτελή τους συμφέροντα πολύ πάνω από αυτά της πατρίδας τους, καθώς επίσης των Πολιτών που τα επέλεξαν για να τους εκπροσωπούν. Εν τούτοις, όλες οι χώρες χρειάζονται νομοθετικά σώματα και ιδίως εκτελεστικές κυβερνήσεις – οπότε τα κόμματα που αναλαμβάνουν αυτό το ρόλο.

Στα πλαίσια αυτά, η μοναδική λύση είναι αυτή που υιοθέτησε ο Καποδίστριας στην Ελβετία: η ψήφιση των νόμων απ’ ευθείας από τους Πολίτες με συνεχή δημοψηφίσματα, σε συνδυασμό με τη διακυβέρνηση της χώρας από όλα μαζί τα κόμματα, τα οποία αφενός μεν εκφράζουν ενημερωτικά τις θέσεις τους για τους νόμους χωρίς να τους ψηφίζουν τα ίδια, αφετέρου εναλλάσσονται στα ελάχιστα υπουργεία που υπάρχουν ανά έξι μήνες. Οφείλουμε πάντως να γνωρίζουμε πως η Δημοκρατία δεν έχει βασιστεί στη σκέψη πως ότι θέλει ο λαός είναι σωστό – αλλά στο ότι η βούληση του λαού, υπό τις σωστές συνθήκες, έχει περισσότερες πιθανότητες να είναι δίκαιη, από οποιαδήποτε άλλη βούληση.

Το μέλλον των Ελλήνων είναι απολύτως προβλέψιμο, χωρίς να απαιτούνται ιδιαίτερες ικανότητες. Το δημόσιο χρέος θα εξυπηρετείται αλλά δεν θα γίνει βιώσιμο, οι πιστωτές δηλαδή θα το επιμηκύνουν συνεχώς αλλά δεν θα το διαγράψουν ποτέ, τα πάντα θα ιδιωτικοποιηθούν σε εξευτελιστικές τιμές δίχως να μειωθεί καθόλου το χρέος, τα ιδιωτικά περιουσιακά στοιχεία της πλειοψηφίας θα εξαϋλωθούν αφού όταν δεν χρεοκοπεί επίσημα ένα κράτος χρεοκοπούν οι Πολίτες του, οι Έλληνες θα μετατραπούν σε πάμφθηνους σκλάβους χρέους, το βιοτικό επίπεδο τους θα περιοριστεί και θα συνηθιστεί όπως ήδη συμβαίνει, το όνομα της Μακεδονίας θα παραχωρηθεί, η εδαφική ακεραιότητα της χώρας θα απειληθεί και στα ενεργειακά αποθέματα του Αιγαίου θα υπάρξει συνεκμετάλλευση.

Περαιτέρω, όλο και πιο πολλοί Έλληνες θα υποκύψουν στο σύνδρομο της Στοκχόλμης, θα νοιώθουν δηλαδή θύτες αντί για θύματα αναλαμβάνοντας ακούσια ευθύνες που δεν τους αναλογούν – επειδή το ένστικτο της αυτοσυντήρησης θα πάρει τα ηνία. Θα υπάρξουν δε ελάχιστες κοινωνικές αντιδράσεις, όταν μαζικοποιηθούν οι πλειστηριασμοί και ξεκινήσουν οι εξώσεις – επειδή ο φόβος έχει πλέον καταλάβει το πνεύμα, την ψυχή και την καρδιά των Ελλήνων. Όλοι έχουν καταλάβει πάντως πως δεν υπάρχει καμία κοινοβουλευτική λύση για τη χώρα – αφού σχεδόν όλα τα πολιτικά κόμματα έχουν σκύψει το κεφάλι, τασσόμενα υπέρ των μνημονίων στο διηνεκές. Κανένας όμως δεν είναι πρόθυμος να αποδεχθεί το ρίσκο της μοναδικής εναλλακτικής λύσης: της κοινωνικής εξέγερσης.

Σε κάθε περίπτωση, έχει τεκμηριωθεί πως ακόμη και οι «αριστεροί» επαναστάτες που κάποτε, ως μέλη 15μελών συμβουλίων, αντιδρούσαν καταλαμβάνοντας τα σχολεία, τυφλώνονται από την πολυτέλεια και τα προνόμια της εξουσίας – έχοντας επί πλέον το φαρισαϊσμό να ισχυρίζονται πως «κλαίνε και οδύρονται» κάθε 5η Ιουλίου, στο ετήσιο μνημόσυνο του τρίτου μνημονίου. Φυσικά χωρίς να παραιτούνται, όπως οι ανόητοι σύντροφοί τους που έμειναν πιστοί στην ιδεολογία και στα ιδανικά τους – με την έωλη, επαίσχυντη δικαιολογία πως δεν θέλουν να αφήσουν την επάρατη δεξιά να αναλάβει ξανά τη διακυβέρνηση της χώρας, οπότε δεν είναι προδότες, αλλά ήρωες που κρατούν τις Θερμοπύλες!

Αυτό όμως που προκαλεί συναισθήματα οργής και ντροπής είναι το ότι, κανένας δεν τιμωρήθηκε και δεν πρόκειται να τιμωρηθεί ποτέ – ούτε για την πολιτική διαφθορά που οδήγησε στην υπερχρέωση της Ελλάδας, ούτε για τον ενδοτισμό, για τα ψέματα και για την ανικανότητα, όσον αφορά τη διαχείριση της κρίσης και την τελική χρεοκοπία των Ελλήνων. Η ευθύνη εν προκειμένω ανήκει αποκλειστικά και μόνο στους Πολίτες οι οποίοι, φοβούμενοι μήπως τους λείψουν οι γάζες από τα νοσοκομεία, οι ασπιρίνες από τα φαρμακεία και το χαρτί υγείας από τα Σούπερ Μάρκετ, αδιαφορούν εντελώς για την απονομή δικαιοσύνης, για την πατρίδα τους και δυστυχώς για τα παιδιά τους – τα οποία θα κληθούν να πληρώσουν πανάκριβα τη δειλία τους, αποτελώντας την πρώτη γενιά που αντιμετωπίζεται προσβλητικά από τους Πολίτες άλλων χωρών και που νοιώθει ντροπή για την καταγωγή της.