Η χώρα από τα τέλη της δεκαετίας του ΄70 άρχισε να παρουσιάζει… αφύσικες μεταβολές, οι οποίες αποτέλεσαν το… λίπασμα για να επέλθει η χρεοκοπία το 2010 λόγω απροθυμίας των αγορών να μας δανείσουν με χαμηλά επιτόκια.
Οι κρατικοποιήσεις κατά τη δεύτερη θητεία του Κωνσταντίνου Καραμανλή το 1977, άρχισαν να θολώνουν την εικόνα της οικονομίας έτσι όπως αυτή είχε αρχίσει να οργανώνεται (και να καλπάζει) από τις αρχές της δεκαετίας του ΄50.
Επί σχεδόν 25 χρόνια δημιουργούνταν προοπτικές για νέες δουλειές και μάλιστα καλοπληρωμένες για την εποχή, με άξονα τον ιδιωτικό τομέα. Ο δημόσιος τομέας τότε ήταν στις… τρεις και εξήντα.
Για κοινωνικούς λόγους και μετά από δύο βαριές πετρελαϊκές κρίσεις (Οκτώβριος 1973 και Δεκέμβριος 1979 με την ιρανική επανάσταση…) η τότε κυβέρνηση έριξε το βάρος στις… κρατικοποιήσεις. Τα υψηλά επιτόκια δανεισμού είχαν αρχίσει να γονατίζουν τις ελληνικές επιχειρήσεις και ως εκ τούτου οι ιδιωτικοί όμιλοι έκριναν ότι κάτι τέτοιο ήταν ασύμφορο.
Στη συνέχεια το ΠΑΣΟΚ, από το 1982 επιτάχυνε τη διαδικασία κρατικοποίησης της οικονομίας προκαλώντας τεράστια προβλήματα στην ανταγωνιστικότητα της, καθώς και δύο υποτιμήσεις το 1983 και 1985.
Η εικόνα της ελληνικής οικονομίας έως τα τέλη του 1981 ήταν δομημένη γύρω από τον ιδιωτικό τομέα, ο οποίος αποτελούσε και τον οδηγό για τη διαμόρφωση των μισθών στον δημόσιο τομέα.
Τα επόμενα χρόνια μετά την ανάληψη της διακυβέρνησης από τό ΠΑΣΟΚ το σκηνικό άλλαξε και η κατάσταση στη Δημόσιο ξέφυγε.
Όλες οι κυβερνήσεις πλην αυτής του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη την περίοδο 1990-93 όχι μόνο δεν συκράτησαν τις δημόσιες δαπάνες αλλά έφτιαξαν στρατιές εκατοντάδων βολεμένων που στη συνέχεια πρόλαβαν να απολαύσουν για πολλά χρόνια εξωπραγματικές συντάξεις που ήταν πέρα από τα όρια αντοχής της οικονομίας.
Το έγκλημα της μετατροπής του δημόσιου τομέα σε οδηγό της οικονομίας και οι φθηνές δικαιολογίες ότι αυτός καταναλίσκει, είχε ως τελικό αποτέλεσμα να αυξηθούν οι δαπάνες για τη συντήρηση του, ενώ άρχισε να καλπάζει και το έλλειμμα στο ισοζύγιο συναλλαγών λόγω αθρόων εισαγωγών.
Έτσι, συνετελέσθη ένα έγκλημα.
Το 2009 τα τεράστια ελλείμματα των 36 δισ. ευρώ ή 15% του ΑΕΠ σε προϋπολογισμό και ισοζύγιο συναλλαγών, έβαλαν την ταφόπλακα στην εποχή της πλασματικής ευημερίας.
Όταν οι πολιτικοί δεν σέβονται αρχές, αξιώματα και κανόνες της οικονομικής επιστήμης τότε στο τέλος το τίμημα είναι βαρύ και το πληρώνουν αυτοί για τους οποίους υποτίθεται ότι κόπτονται και αγωνίζονται…
Στη συνέχεια, ήρθαν τα εγκλήματα με τη φορολόγηση των επιχειρήσεων αλλά και των φυσικών προσώπων.
Για πολλά χρόνια είχαμε κατηγορίες φορολογούμενων που έβγαζαν αλλά δεν φορολογούνταν όπως έπρεπε. Έτσι, όταν φτάσαμε στο «κανόνι» του 2010, τότε άρχισε και η αντίστροφη μέτρηση για την αφαίμαξη νοικοκυριών και επιχειρήσεων εν συνόλω.
Όμως, αυτό που συμβαίνει από το 2015 και μετά δεν έχει προηγούμενο.
Οι σημερινοί κυβερνώντες δεν καταλαβαίνουν τι εγκλήματα έχουν διαπράξει μέσω της υπερφορολόγησης. Σκοτώνουν την επιχειρηματικότητα, άρα και τις θέσεις εργασίας.
Όσοι έχουν απομείνει αρμέγονται κανονικά για να δημιουργηθεί ένα νέο πελατειακό σύστημα στο Κράτος. Ήδη, φαίνεται ότι με τον έναν ή τον άλλον τρόπο έχει αυξηθεί ο αριθμός των κρατικών υπαλλήλων κατά περίπου 70.000 άτομα.
Δηλαδή, κάποτε ο ιδιωτικός τομέας ήταν η ατμομηχανή της οικονομίας, αλλά στη συνέχεια επελέγη να μπει «το κάρο μπροστά από το άλογο», δηλαδή ο δημόσιος τομέας μπροστά από τον ιδιωτικό.
Σήμερα ξαναβλέπουμε πάλι κάποιους αμετανόητους ιδεοληπτικούς τύπους, νοσταλγούς του Μαρξ, να βολεύουν κόσμο στο δημόσιο αντί να διαθέσουν τα σχετικά ποσά ως επιδότηση για την πρόσληψη εργαζομένων από τον ιδιωτικό τομέα.
Είναι το εγκληματικό λάθος που έχει να κάνει με την καλλιέργεια του παρασιτισμού ως τρόπου ζωής για όλους αυτούς που από τη δεκαετία του ΄80 είδαν το… φως το αληθινό!
Τώρα προσπαθούν να τα δουν τα παιδιά και τα εγγόνια τους.
Σύντομα, όμως αυτό το φως θα σβήσει και το σημείο αναφοράς θα είναι και πάλι ο ιδιωτικός τομέας.
Γιατί όποιος επιχειρεί με λαϊκισμό και φθηνό πολιτικό τρόπο να αλλοιώσει τους κανόνες της οικονομικής επιστήμης και του οικονομικού γίγνεσθαι τότε πρέπει να είναι έτοιμος για τον… λογαριασμό!
Το κακό είναι ότι την ανοησία του καθενός ιδεοληπτικού την πληρώνει ο λαός, μιας και θα κληθεί να πληρώσει το… μάρμαρο!
Δείτε τι γίνεται τώρα από την «ευαίσθητη» κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ σε επίπεδο μισθών, συντάξεων και φόρων…
Η ιστορία έχει διδάξει ότι όταν υπάρχουν υγιείς βάσεις λειτουργίας του ιδιωτικού τομέα τότε αυξάνονται σημαντικά και τα εισοδήματα του δημόσιου τομέα.
Εδώ έγινε το ακριβώς αντίθετο από τις αρχές της δεκαετίας του ΄80. Ανέβηκαν πάνω από τα όρια αντοχής της οικονομίας κυρίως οι μισθοί του δημόσιου τομέα, αλλά στη συνέχεια το… αεροπλάνο έμεινε από καύσιμο και κατέπεσε.
Τώρα, τα συντρίμμια είναι κυρίως στον ιδιωτικό τομέα με μισθούς 400 και 500 ευρώ.
Επιπλέον, έχουν διαμορφωθεί συνθήκες κακών απολαβών και στον δημόσιο τομέα, αλλά συγκριτικά με τον ιδιωτικό ακόμη βρίσκεται σε καλύτερη μοίρα. Και αυτό είναι αυτονόητο καθώς για τους αορίστου χρόνου υπάρχει η ασφάλεια της κρατικής… μέριμνας, ενώ βρέξει-χιονίσει, τα λεφτά είναι στον λογαριασμό.
Η σημερινή συγκυβέρνηση των ιδεοληπτικών τύπων που έχουν γαντζωθεί στην εξουσία, θα μπορούσε αντί για αθρόες προσλήψεις στο δημόσιο να επιδοτήσει τις ιδιωτικές επιχειρήσεις για να προσλάβουν εργαζόμενους.
Παίζουν με το «όνειρο» χιλιάδων ανθρώπων που θέλουν να… τρυπώσουν στο Δημόσιο.
Δυστυχώς όμως, κάποιοι παίζουν επικίνδυνα με τα… όνειρα τους!
Κι αυτό γιατί πάντοτε στο τέλος έρχεται η πραγματικότητα για να εκδικηθεί τον λαϊκισμό, το ψέμα, τον τυχοδιωκτισμό και τις πελατειακές σχέσεις…
του Λουκά Γεωργιάδη
toxrima.gr