Η Ελλάδα δεν πρόκειται να ξεφύγει από την κρίση χρεοκοπίας στην οποία βυθίστηκε το 2010 αν δεν προσδιοριστούν τα αίτια της χρεοκοπίας και δεν αποδοθούν οι πολιτικές ευθύνες. Προσέξτε, μιλάμε για πολιτικές ευθύνες και όχι ποινικές…
Το πολιτικό προσωπικό αλλά και η κοινωνία μετά το 2010 αντί να αναζητήσουν τα αίτια της χρεοκοπίας και να προσδιορίσουν τις τομές που χρειάζεται ένα εθνικό σχέδιο ανασυγκρότησης της χώρας, το έριξαν στην… ”παλαβή”, κατηγορώντας ο ένας τον άλλον και όλοι μαζί τα μνημόνια και τους ξένους…
Το να κατηγορεί κάποιος τα μνημόνια για τις συνέπειες της ύφεσης που ακολούθησε την χρεοκοπία του 2010 είναι σαν να κατηγορεί το θερμόμετρο για τον υψηλό πυρετό που προκαλεί η βαριά πνευμονία…
Αν δεν αντιμετωπίσεις δραστικά τα αίτια της πνευμονίας, με τα αντιπυρετικά μόνο παροδικές μειώσεις του πυρετού μπορεί να επιτύχεις.
Κορυφαία στιγμή της προσπάθειας εξαπάτησης της κοινωνίας από το αντιμνημονιακό μέτωπο του εθνολαϊκισμού και των αγανακτισμένων τα τελευταία χρόνια ήταν οι αλλεπάλληλες διώξεις του επικεφαλής της ΕΛΣΤΑΤ κ. Γεωργίου από ομάδα με παρακρατικά χαρακτηριστικά και εμφανή τα σημεία προσπάθειας χειραγώγησης αλλά και εξυπηρέτησης πολιτικών σκοπιμοτήτων.
Η ομάδα αυτή υποστηρίζει πως η ΕΛΣΤΑΤ (δηλ. το “θερμόμετρο”) διόγκωσε τα στοιχεία του ελλείμματος του 2009 με στόχο να τεθεί η χώρα σε μνημονιακή επιτήρηση. Τούτο, παρά το γεγονός του εξονυχιστικού ελέγχου και αποδοχής των στοιχείων από την Eurostat που είναι και ο τελικός κριτής της αξιοπιστίας των στοιχείων της ελληνικής υπηρεσίας.
Οι διώξεις εναντίον του κ. Γεωργίου διαρκούν μέχρι σήμερα και το σκάνδαλο πλήττει και την ελληνική δικαιοσύνη καθώς ενώ διαθέτει όλα τα στοιχεία και το πλαίσιο εντός του οποίου οφείλει να αποφασίζει κινείται με βάση άλλα κριτήρια και σκοπιμότητες.
Με ανάλογο τρόπο κινήθηκε η δικαιοσύνη και στην περίπτωση των 600 δισ. του Σώρρα όπου είχε βρεθεί δικαστής που υπονοούσε την ύπαρξή τους επειδή δεν μπορούσε να αποδείξει την μη ύπαρξή τους. Χρειάστηκαν χρόνια μέχρι η δικαιοσύνη να επιληφθεί αυτής της οφθαλμοφανούς πιστοποίησης της απάτης ως αλήθειας.
Η έκθεση στελεχών της Τραπέζης της Ελλάδας της 6ης Οκτωβρίου του 2009 που δημοσιοποίησε πριν λίγες μέρες η Καθημερινή, μιλά ευθαρσώς για εκτροχιασμό του ελλείμματος και βάζει τα πράγματα στη θέση τους. Αναφέρει λοιπόν το ρεπορτάζ:
“Εγγραφο των υπηρεσιών της Τραπέζης της Ελλάδος προς τον διοικητή της, Γιώργο Προβόπουλο, με ημερομηνία 6 Οκτωβρίου 2009 –δύο μέρες μετά την εκλογική νίκη του ΠΑΣΟΚ– έρχεται να φωτίσει με αμείλικτο τρόπο την πραγματική κατάσταση που άφησε αποχωρώντας ο κ. Καραμανλής.
Το συμπέρασμα των συντακτών του σημειώματος, γραμμένο σε πλάγια γραμματοσειρά για έμφαση, είναι:
“Με βάση τα έως τώρα στοιχεία και τις εξελίξεις, καθώς και τις διαφαινόμενες προοπτικές, ευρισκόμεθα ενώπιον ενός πρωτοφανούς δημοσιονομικού εκτροχιασμού, ο οποίος δεν δικαιολογείται, παρά μόνο σε πολύ μικρό βαθμό, από την κάμψη της οικονομικής δραστηριότητας. Είναι δε απολύτως βέβαιο ότι η παρούσα δημοσιονομική θέση της χώρας δεν είναι διατηρήσιμη”.
Σύμφωνα με το έγγραφο, το οποίο βρίσκεται στη διάθεση της “Κ” και το οποίo αφορά τις εξελίξεις στα δημόσια οικονομικά στο πρώτο εννεάμηνο του 2009, “τα δημοσιονομικά μεγέθη παρουσίασαν περαιτέρω σημαντική επιδείνωση τον μήνα Σεπτέμβριο”.
Συγκρίνοντας τα στοιχεία του Σεπτεμβρίου του 2009 με αυτά του Σεπτεμβρίου του 2008, το έγγραφο, που συνέταξε η διεύθυνση οικονομικών μελετών της ΤτΕ, αναφέρει ότι “οι μηνιαίες δαπάνες του τακτικού προϋπολογισμού (Τ.Π.) αυξήθηκαν κατά 25,0%”, ενώ τα “μηνιαία έσοδα μειώθηκαν κατά 24,2%”.
Λόγω των εξελίξεων αυτών, σημειώνεται στο έγγραφο, το ταμειακό έλλειμμα του Σεπτεμβρίου έφτασε το 1,5% του ΑΕΠ, έναντι 1% κατά μέσον όρο στο προηγούμενο οκτάμηνο. Το ταμειακό δημοσιονομικό έλλειμμα, ως αποτέλεσμα, υπολογίζεται κατ’ ελάχιστον στο 9,7% στο εννεάμηνο και το ταμειακό πρωτογενές έλλειμμα σε 5,9% του ΑΕΠ.
Στο εννεάμηνο Ιανουαρίου – Σεπτεμβρίου οι δαπάνες του τακτικού προϋπολογισμού, σύμφωνα με τη διεύθυνση οικονομικών μελετών της ΤτΕ, “αυξήθηκαν κατά 16,4%” σε σύγκριση με το αντίστοιχο διάστημα του 2008, “λόγω αύξησης των πρωτογενών δαπανών” (των δαπανών εκείνων που δεν αφορούν την εξυπηρέτηση του χρέους).
Πιο συγκεκριμένα, η έκρηξη των δαπανών οφειλόταν στην αύξηση των επιδομάτων (κοινωνικής αλληλεγγύης, ανέργων, πολυτέκνων κ.ο.κ.), “στην καθιέρωση ειδικών μισθολογίων για τους δικαστικούς και τους ιατρούς του ΕΣΥ”, στην αυξημένη επιχορήγηση των ασφαλιστικών ταμείων, κ.ά.”
Η εκτίμηση της στήλης από την αρχή αυτής της κρίσης ήταν ότι η χρεοκοπία του 2010 αποδίδεται μακροπρόθεσμα στη διάλυση του παραγωγικού ιστού της χώρας και κατά συνέπεια και της οικονομίας με την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία και την κυριαρχία του δημαγωγικού Παπανδρεϊσμού και της αριστερής ιδεολογίας του κρατικοδιαιτισμού.
Στο ίδιο πνεύμα κινήθηκε και η ΝΔ όσα χρόνια κυβέρνησε στη μεταπολίτευση.
Το τελικό σπρώξιμο στο γκρεμό το έδωσε η κυβέρνηση Καραμανλή 2017-2019 με την αλόγιστη αύξηση των δαπανών και την εκτίναξη του ελλείμματος. Έτσι φτάσαμε το 2009 το κράτος να ξοδέψει περί τα 45 δισ. περισσότερα από όσα εισέπραξε.
Φυσικά τεράστια ευθύνη φέρει και η κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου που ακολούθησε η οποία εξελέγη με το σύνθημα “λεφτά υπάρχουν” και όταν εξελέγη αντί να πει την αλήθεια και να πάρει αμέσως ριζικά μέτρα, καθυστερούσε και μιλούσε για “πιστόλια πάνω στο τραπέζι” και άλλα κωμικοτραγικά…
Ο σημερινός πρωθυπουργός κ. Τσίπρας εγκλωβισμένος στην άγνοια της αριστερής ιδεολογικής τύφλωσης που χαρακτηρίζει τους περιθωριακούς έλεγε τότε πως δεν υπάρχει χρεοκοπία και πως όλα είναι μια απάτη για να ληφθούν αντιλαϊκά μέτρα..
Σήμερα, πανηγυρίζει για το δήθεν τέλος του τρίτου μνημονίου όπως ακριβώς όλοι οι προηγούμενοι πανηγύρισαν για το επικείμενο τέλος των προηγούμενων μνημονίων.
Η κατάσταση στην οποία βρίσκεται η χώρα είναι ευθέως ανάλογη του ήθους και των προσόντων αυτών που την κυβέρνησαν και την κυβερνούν.
Η μεγάλη πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας επέλεγε και επιλέγει πάντα αυτούς που της μοιάζουν περισσότερο… και ενδεχομένως βρίσκονται και ένα κλικ χαμηλότερα από το μέσο όρο. Ρίξτε μια ματιά στο κοινοβούλιο και το θα αντιληφθείτε. Περισσότεροι από τους μισούς δεν είναι επαρκείς ούτε να αλλάζουν τα ποτήρια με το νερό στους ομιλητές.
Οι κυβερνήσεις στην Ελλάδα είναι η “βιτρίνα”. Την πραγματική εξουσία απαρτίζει το βαθύ παρακράτος των συνδικαλιστών του δημοσίου και δέκα διαπλεκόμενες με το κράτος επιχειρηματικές οικογένειες.
Το βαθύ των κράτος των συνδικαλιστών του δημοσίου, των εκατοντάδων χιλιάδων αχρείαστων πελατών που χρηματοδοτούνται από τον κρατικό προϋπολογισμό και των δεκάδων χιλιάδων μελών των κλειστών συντεχνιών που ευθύνονται για τη χρεοκοπία της χώρας, συνέχισε να έχει το πάνω χέρι στις πολιτικές εξελίξεις και μετά τη χρεοκοπία του 2010.
Το “παρακράτος” αυτό ελέγχει την μεγάλη πλειοψηφία των κομμάτων που κυβέρνησαν, κυβερνούν και θα κυβερνήσουν προσεχώς.
Η πλέον σκληρή έκφραση αυτού του “παρακράτους” είναι η μετάσταση του ΠΑΣΟΚ και μέρους της ΝΔ στον ΣΥΡΙΖΑ και τους ΑΝΕΛ. Το συγκοινωνούν δοχείο των δήθεν “Καραμανλικών” που στηρίζει την κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ αποτελεί την καλύτερη επιβεβαίωση πως δεξιά και αριστερά έχουν κοινό τόπο τον κρατικοδιαιτισμό και την πελατειακή κομματοκρατία.
Ο κρατικοδιαιτισμός και ο παρασιτισμός είναι η βασική ιδεολογία που ενώνει αριστερά και δεξιά. Η ιδεολογική αντιπαράθεση γίνεται για το θεαθήναι.
Όσο το ελληνικό κράτος θα είναι σε θέση να καταβάλει έστω και “πετσοκομμένους” μισθούς και συντάξεις το “παρακράτος” αυτό θα παραμένει αρραγές και πανίσχυρο.
Όμως η απουσία επαρκούς αριθμού επενδύσεων, η μείωση της φοροδοτικής ικανότητας, η καθήλωση των καταθέσεων βεβαιώνουν πως το μοντέλο αυτό μετρά μέρες…
Το τι θα ακολουθήσει κανείς δεν μπορεί να το προβλέψει. Τα δυο μεγάλα ρεύματα των “συστημικών” και “αντισυστημικών” πάντως έχουν αρχίσει εδώ και χρόνια να σχηματοποιούνται.
Ενδιαφέρον έχει η τελευταία έρευνα της Metron Analysis σε σχέση με τις υπόγειες διεργασίες που συντελούνται στην κοινωνία:
“Σήμερα, πέντε χρόνια μετά από εκείνη την εποχή, η αντίθεση μνημόνιο/αντιμνημόνιο έχει πάψει να είναι η βασική ερμηνευτική των διαχωριστικών γραμμών του κομματικού συστήματος.
Από το 50% του 2012 μόλις το 15% την αναφέρει ως κυρίαρχη διαχωριστική γραμμή μεταξύ των κομμάτων.
Ωστόσο το υπόλοιπο 35% που έχει εγκαταλείψει αυτή την άποψη, δεν τροφοδοτεί τον παραδοσιακό τρόπο διαχωρισμού των κομμάτων ανάμεσα σε Αριστερά-Δεξιά ή Προοδευτικά-Συντηρητικά.
Ένα σημαντικό του τμήμα, κατευθύνεται κυρίως σε ένα σχήμα πιο “ταξικό” (ή λαϊκίστικο για κάποιους άλλους) που είναι το σχήμα “κόμματα του λαού/κόμματα των μεγάλων συμφερόντων”.
Σχηματίζονται έτσι δύο όμοροι ισοδύναμοι πόλοι οι οποίοι κινούνται περίπου στο 40% του εκλογικού σώματος ο καθένας. Σχηματικά θα τους περιγράφαμε ως τον “συστημικό” και τον “αντισυστημικό” πόλο”.
Βλέπε:Το κομματικό σύστημα και οι πολιτικές εξελίξεις
Του Κώστα Στούπα
capital.gr