Δεν μπορούμε να τη γνωρίζουμε και ούτε θα έπρεπε.
Είναι φανερό όμως από τις εξελίξεις των τελευταίων ημερών και, ιδίως, μετά το υπουργικό το πρωί της περασμένης Πέμπτης, ότι η κυβέρνηση έχει διαμορφώσει τη θέση της για το όνομα της FYROM, ενόψει του αναμενόμενου –με πολλές ελπίδες από την κυβέρνηση– νέου γύρου διαπραγματεύσεων υπό τον Νίμιτς.
Στην αντίληψή μου τουλάχιστον, αυτό έγινε φανερό και από την άτεχνη, βεβιασμένη και λαχανιασμένη προσπάθεια του Πάνου Καμμένου να προσδώσει έναν τόνο ηρωισμού στην άτακτη υποχώρησή του.
Με επίθεση στη Ν.Δ. άρχισε τις δηλώσεις του ο υπουργός Εθνικής Αμύνης, με επίθεση στη Ν.Δ. τις έκλεισε.
Αφού η Ν.Δ. δεν παίρνει θέση, οι ΑΝΕΛ αποφασίζουν για λογαριασμό ολόκληρης της παράταξης – αυτό ήταν το μέγα επιχείρημα, που μάλλον το θεώρησε τόσο έξυπνο ώστε να το χρησιμοποιήσει δύο φορές. Ενδιαμέσως, έχωσε κάπου τον Σαμαρά που πρόδωσε τον Μητσοτάκη, την Ντόρα που πρόδωσε τον Καραμανλή στο Βουκουρέστι¹.
Δεν ξέχασε ούτε τα γενέθλια της ΕΡΕ, που συνέβαινε να πέφτουν την ίδια ημέρα, ίσως για να ενισχύσει την πόζα του ως εκφραστή της παράταξης.
Πίσω από τα άσφαιρα και τα κλαπατσίμπαλα, η ουσία των δηλώσεων του Π. Καμμένου ήταν ότι επιβεβαίωσαν τη σπουδή του κυβερνητικού εκπροσώπου να προεξοφλήσει ότι δεν επρόκειτο να υπάρξει διαφωνία του κυβερνητικού εταίρου στο Μακεδονικό.
Το φανταζόμουν ότι ο εκπρόσωπος δεν έκανε του κεφαλιού του· διότι, ακόμη και για έναν πολιτικό των ικανοτήτων του Δ. Τζανακόπουλου, θα ήταν ολέθριο να προτρέξει σε ένα τόσο λεπτό ζήτημα, αν δεν είχε προηγουμένως τη βεβαιότητα ότι ο Π. Καμμένος θα καμφθεί και σύντομα.
Προφανώς, ο Τσίπρας και οι περί αυτόν καταλαβαίνουν ότι, για τον Π. Καμμένο, βαραίνει πολύ περισσότερο ο φόβος μήπως χάσει την ασπίδα της εξουσίας (ή ταν ή επί τας…) παρά ο φόβος του συμβιβασμού στο Μακεδονικό.
Εβαλαν τον εκπρόσωπο, λοιπόν, να προεξοφλήσει δημοσίως τη στάση του κυβερνητικού εταίρου και μάλιστα την προηγουμένη του υπουργικού.
Υπό αυτές τις συνθήκες, τι άλλο έμενε για τον πρόεδρο των ΑΝΕΛ παρά να καμφθεί; (Εκτός, αν κάποιοι πιστεύουν σοβαρά ότι μπορεί ποτέ ο Π. Καμμένος να ρίξει την κυβέρνηση. Αν υπάρχουν, έχουν τη συμπόνοια μου και, βεβαίως, την αμέριστη ηθική συμπαράστασή μου. Προσεύχομαι γι’ αυτούς…)
Μετά την εμφάνιση της Πέμπτης, ο Καμμένος είναι πλέον κεκαμμένος.
Η θέση του, όπως τη διετύπωσε στη συγκεκριμένη περίσταση, συνοψίζεται στα εξής απλά:
Υμνεί τον Νίκο Κοτζιά για τις ικανότητες και τα εθνικά ιδεώδη του· θυμίζει ότι υπάρχουν δύο αποφάσεις για το ζήτημα (αποφεύγοντας, ωστόσο, να πει ότι η δεύτερη παρακάμπτει τους περιορισμούς της πρώτης)· και δηλώνει την πεποίθησή του ότι η λύση την οποία απεργάζεται η κυβέρνηση θα αναβαθμίσει γεωπολιτικά την Ελλάδα ως παράγοντα σταθερότητας στην περιοχή.
Κοινώς, βάλτε ξανά στη ναφθαλίνη τη στολή του μακεδονομάχου – ξέρετε ποια, εκείνη με το μαύρο μίνι. (Μικρό το κακό, δεν θα του πήγαινε, άλλωστε, αυτή η στολή…)
Υπό το πρίσμα αυτό, οι βολές προς τη Ν.Δ. που περιτύλιγαν το μήνυμα παρέπεμπαν στη σκηνή που ο καημένος ο Ζήκος, αφού τις έχει φάει γερά, αρπάζεται από όποιον βρίσκει μπροστά του για να καλυφθεί, ενώ συγχρόνως φωνάζει:
«Κρατάτε με, να μη τον στείλω στο νοσοκομείο!».
Αν έχω δίκιο σε όλα αυτά τα παραπάνω, τότε η κυβερνητική κρίση με αφορμή το Μακεδονικό αναβάλλεται επ’ αόριστον. (Δεν θα πω «ματαιώνεται», διότι ποτέ τα κέντρα διασκεδάσεως δεν ανακοινώνουν ότι κλείνουν· συνήθως, ανακοινώνουν ότι ανακαινίζονται και δεν ανοίγουν ποτέ ξανά…)
Το πρόγραμμα θα είναι ελαφρό και, θέλω να ελπίζω, καλόγουστο:
Θα παρακολουθήσουμε τους ΑΝΕΛ στη δυσκολότερη kolotoumba της μέχρι τώρα κυβερνητικής πορείας τους.
Εννοείται ότι εύχομαι καλή τύχη!