Μετά λύπης διαπιστώνουμε ότι στην Πειραιώς συνεχίζουν να κινούνται στα θολά νερά του μπλε ποταμιού που έχουν χαράξει, απεμπολώντας τον πατριωτισμό που με αίμα χάραξε η παράταξη.
Αντί να θέσουν προ των ευθυνών της την κυβέρνηση, ξεκαθαρίζοντας ότι η ΝΔ δεν πρόκειται να εμπλακεί στο βρώμικο παιχνίδι που παίζει με τα εθνικά θέματα για να παραμείνει στην εξουσία, επιλέγουν να ταυτίζονται με την αντεθνική ατζέντα που έχει χαράξει ο Τσίπρας και η παρέα του.
Μπροστά στα αδιέξοδά της η ηγεσία του κόμματος επιχειρεί να εμπλέξει και προηγούμενες ηγεσίες της ΝΔ, στο δύσβατο μονοπάτι που επέλεξε να ακολουθήσει.
Την ίδια στιγμή, νομίζει ότι πετώντας το μπαλάκι στον Αλέξη και τον Πάνο θα ταρακουνήσει την ανίερη συμμαχία τους, βαυκαλιζόμενη μέχρι και την πτώση τους.
Τρεις λαλούν και δυο χορεύουν δηλαδή. Εδώ δεν έπεσαν όταν ξεπούλησαν τη χώρα για 100 χρόνια, θα πέσουν με το Σκοπιανό;
Κι ας πούμε ότι είναι σωστή η τακτική της. Εάν ο Τσίπρας δεν φέρει ποτέ το φλέγον ζήτημα προς ψήφιση στη Βουλή και συνεχίσει να πιέζει τη ΝΔ να πάρει συγκεκριμένη θέση τί θα κάνουν;
Γιατί πολύ φοβούμαστε ότι ο τελικός στόχος του πρωθυπουργού είναι αυτός. Να στερήσει από τη ΝΔ το δεξιό της ακροατήριο, ταυτίζοντάς τη με τις αντεθνικές θέσεις του, στερώντας της έτσι την πολυπόθητη αυτοδυναμία.
Και που θα πάει το δεξιό ακροατήριο; Μεγάλο μέρος θα απέχει, ένα μέρος σε άλλα ακροδεξιά κόμματα και ότι απομείνει στον Καμμένο, είτε είναι στους ΑΝΕΛΛ είτε στο νέο δεξιό κόμμα που ετοιμάζεται.
Αυτή την εξέλιξη την έχουν… ζυγίσει στην Πειραιώς;
Για να μην βρεθούν λοιπόν προ εκπλήξεων κάλο είναι να ακολουθήσουν την πολιτική τόσο του Κ. Καραμανλή όσο και του Α. Σαμαρά.
Αμφότεροι με την στάση τους μπλοκάραν και εξοβέλισαν τα νοσηρά σχέδια των υποτιθέμενων συμμάχων μας. Λόγω του σθένους τους στέκεται όρθια σήμερα η μία και μοναδική Ελληνική Μακεδονία.
Ο μεν Καραμανλής με το «Όχι» στο Βουκουρέστι, ο δε Σαμαράς με το «Όχι» το 92’ τιμώντας το «δάκρυ του Εθνάρχη».
Αυτή την γραμμή έχουν αφήσει ως παρακαταθήκη στην παράταξη. Κι αυτή πρέπει να ακολουθήσει ο Μητσοτάκης.
Και πρωτοετής φοιτητής Διεθνών Σχέσεων μπορεί να αντιληφθεί ότι επρόκειτο για διπλωματικό ελιγμό, κάτι που αποδείχτηκε από την τελική απόφαση της τότε ηγεσίας.
Ο χρόνος είναι ακόμη με το μέρος του. Ας τον εκμεταλλευτεί κι ας αλλάξει ρότα πριν να είναι αργά.