Του Στέλιου Συρμόγλου
Η πολιτική των μνημονίων τα τελευταία χρόνια έχει δημιουργήσει ένα νέο μυστικισμό που υποκαθίσταται στην όποια αμφιβολία του ατόμου και εξουδετερώνει κάθε διάθεση κριτικής της μνημονιακής πραγματικότητας.
Οι ιθαγενείς τούτης της χώρας απεδείχθησαν μονάδες εν δυνάμει αλλά πειθαρχημένες είτε από προδιάθεση που είναι αποτέλεσμα μακράς και προσεκτικής “αγωγής” από τις κυβερνήσεις των μνημονίων, είτε από εξωτερικό καταναγκασμό, που έλκει την ηθική του δικαιολογία από τον ίδιο τούτο μυστικισμό, στους γενικούς σκοπούς των μέχρι σήμερα κυβερνήσεων.
Η σημερινή φυσική καχεξία της ελληνικής κοινωνίας και η ανισορροπία που κυριαρχεί ανάμεσα στις τάσεις του ατόμου και στις ανάγκες του κοινωνικού συνόλου, οφείλεται στην καχεξία της ομαδικής συνείδησης, που γίνεται αποδεκτή σαν μια κατάσταση ανάγκης, σαν τακτική, σαν οικοδομητικό στοιχείο των κοινωνιών.
Στην Ελλάδα των μνημονίων και των εκβιαστικών διλημμάτων αποδεχόμαστε την εξουσιαστική πραγματικότητα, που ολοένα καταπατεί τους χώρους της ατομικής θέλησης και δραστηριότητας, επιβάλλοντας την προσαρμογή και την υποτελή πραγματικότητα του ατόμου, που είτε δεν αντιδρά, είτε αδιαφορεί.
Δεχόμαστε το νόημα της αντίδρασης σαν ανίατο και επιχειρούμε με ασταθείς πασσάλους να γεφυρώσουμε μιαν αντίφαση, που όταν γεφυρώνεται μας δίνει άτομα δειλά, φοβισμένα με επιρρέπεια στο “βόλεμα” και στο πρόσκαιρο, ενώ όταν δεν γεφυρώνεται μια δίνει την αναρχία των δυνάμεων που θα μπορούσαν μέσα σε άλλη κοίτη να συντονιστούν προς ένα οικοδομητικό σκοπό.
Αυτή την κοίτη θα πρέπει να σκάψουμε, για να διοχετεύσουμε το ρεύμα της ιστορίας. Αν τα άτομα πλάθουν τη μοίρα τους, τα ίδια άτομα πλάθουν και τη μοίρα των κοινωνιών, αρκεί να κατορθώσουν να συντονίσουν τις ατομικές τους θελήσεις.
Και να τις συνδυάσουν ελεύθερα, συνειδητά, χωρίς κανέναν εξωτερικό καταναγκασμό, είτε ο καταναγκασμός αυτός είναι υλικός, είτε προέρχεται από τη συνείδηση κάποιου φόβου που επιβάλλει την ομαδική συσπείρωση γύρω από τη δουλεία της κοινωνίας, παραμερίζοντας τις ιδανικές προθέσεις των στρατευόμενων.