Αν μια εικόνα ισοδυναμεί με χίλιες λέξεις τότε το σκίτσο με το οποίο ο θρυλικός Αρκάς σχολίασε τους πανηγυρισμούς της κυβέρνησης για το υπερπλεόνασμα του 2017 ισοδυναμεί με εκατομμύρια φράσεις…
Στο σκίτσο υπάρχει ένας γιατρός, μια νοσοκόμα, ένας ημιθανής ασθενής αιμοδότης και 4-5 γαλόνια με αίμα. Η νοσοκόμα ρωτάει: “Να συνεχίσουμε γιατρέ;” “Φυσικά! Αφού ξεπερνάμε τον ένα στόχο μετά τον άλλο…” απαντά αυτός…
Η κυβέρνηση δια του “εκπροσώπου” της κ. Μοσκοβισί πανηγύρισε την εμφάνιση πρωτογενούς πλεονάσματος 4,2% έναντι μνημονιακού στόχου 1,7%.
Άπαντες όμως προσπάθησαν να περάσουν στα ψιλά ότι τα έσοδα από τα 87.365 εκατ. ευρώ το 2016 υποχώρησαν στα 86.776 εκατ. το 2017.
Πώς γίνεται να μειώνονται τα έσοδα και να αυξάνεται το πλεόνασμα; Είναι πολύ απλό: Με τη μείωση των δαπανών πέραν των στόχων του προϋπολογισμού αλλά και διάφορες ταχυδακτυλουργίες με το βραχυπρόθεσμο χρέος με αλλεπάλληλες εκδόσεις repos …
Οι αρχικοί στόχοι για το 2017 προέβλεπαν αύξηση του ΑΕΠ κατά 2,7% και πρωτογενές πλεόνασμα 1,7%. Το αποτέλεσμα ήταν αύξηση του ΑΕΠ κατά 1,4% όταν ο μέσος όρος της Ε.Ε. κινήθηκε κοντά στο 2,5% και πρωτογενές πλεόνασμα 4,2%.
Πρωτογενές πλεόνασμα 4,2% ισοδυναμεί με 7,5 δισ. ευρώ έναντι 3 δισ. ευρώ που ήταν ο στόχος. Από τα 7,5 δισ. ευρώ δίνουμε στους συνταξιούχους 700 εκατ. ευρώ, κάτι λιγότερο από το 10%, και τα υπόλοιπα τα μοιράζουμε στους ημετέρους αργόσχολους εκλογικούς πελάτες…
Μπορεί η ποιότητα και η ποσότητα των υπηρεσιών που προσφέρει το δημόσιο να μειώνονται, οι απασχολούμενοι και οι δαπάνες όμως αυξάνονται.
Τα μισά και πλέον από τα 7,5 δισ. ευρώ του πλεονάσματος οφείλονται σε ληξιπρόθεσμες οφειλές του δημοσίου προς προμηθευτές του. Τουτέστιν, επιχειρήσεις που πουλάνε γάζες στα νοσοκομεία, σκουπιδοτενεκέδες στους δήμους, περιπολικά στην αστυνομία κλπ κλπ έχουν παραδώσει τα υλικά και δεν εισπράττουν με αποτέλεσμα να μην μπορούν να καταβάλουν μισθούς ή να κατεβάζουν ρολά…
Κλείνουν παραγωγικές θέσεις εργασίας προκειμένου να συντηρηθούν ή και να δημιουργηθούν καινούργιες παρασιτικές…
Τούτο δεν συνιστά χαρακτηριστικό μιας κατάστασης που είναι μακροπρόθεσμα βιώσιμη και κυρίως χαρακτηριστικό μιας οικονομίας που αλλάζει προσανατολισμό προς ένα παραγωγικό μοντέλο.
Από την άλλη η κυβέρνηση σε όσους μένουν χωρίς δουλειά ή έχουν εισόδημα κάτω από τα όρια της φτώχειας μοιράζει επιδόματα.
Όταν εξοντώνεις με φορολογία και εισφορές αυτόν που παράγει πλούτο για να μοιράσεις επιδόματα σε αυτόν που δεν παράγει, το μόνο που καταφέρνεις είναι να καταργήσεις την παραγωγική θέση εργασίας.
Αν αυτός που σκοτώνεται στη δουλειά στο τέλος του χρόνου φτάνει να εισπράττει το ίδιο εισόδημα με αυτόν που ζει με επιδόματα και συσσίτια απόρων είναι προφανές πως θα επιλέξει να βαράει μύγες αντί της εξαντλητικής εργασίας και του επιχειρηματικού ρίσκου.
Όταν θα ζει με 400 ευρώ τον μήνα φυσικό είναι να μιλά για αύξηση της ανισότητας και να φθονεί αυτόν που ζει με 1.000 ευρώ.
Η μεγαλύτερη καταστροφή που έχει υποστεί η χώρα μετά τον πόλεμο, δεν είναι η φτώχεια και οι μισθοί Βουλγαρίας, είναι η σοβιετοποίηση των συνειδήσεων και η μαζοποίηση της κοινωνίας.
Είναι η δημιουργία 1-2 γενιών Ελλήνων οι περισσότεροι από τους οποίους δεν έχουν μάθει να εργάζονται και έχουν εθιστεί να βολεύονται σε συνθήκες κρατικού ιδρυματισμού.
Θυμάστε οι παλιότεροι τι συνέβαινε στη σοβιετία. Πήγαινες σε μια καφετέρια ή ένα εστιατόριο και παρατηρούσες 3 πελάτες και 30 εργαζόμενους που βαρούσαν μύγες. Μηδέν ανεργία διαφήμιζαν οι “κνίτες” εδώ… Την ίδια ώρα οι μισθοί ήταν πενιχροί και τα ράφια των σούπερ μάρκετ άδεια…
Οι ίδιοι άνθρωποι ζήλευαν τη ζωή στη Δύση και μόλις τα καθεστώτα παραπάτησαν κινητοποιήθηκαν και τα έριξαν. Δεν είχαν μάθει να εργάζονται όμως… Οι δυτικογερμανοί τους πρώτους μήνες του ανοίγματος των συνόρων με την Ανατολική Γερμανία έδιωχναν τους άλλους ξένους και προσλάμβαναν συμπατριώτες από την Ανατολή. Μετά από λίγους μήνες τους απέλυαν γιατί δεν είχαν διάθεση για εργασία…
Η μεγαλύτερη καταστροφή της μεταπολιτευτικής ιδεολογικής και πολιτικής κυριαρχίας της αριστεράς είναι η ιδεολογία του κοινωνικού “ιδρυματισμού” με τον οποίο έχουν μεγαλώσει σχεδόν δυο γενιές. Τουτέστιν, ναι στα “λούσα” και το επίπεδο κατανάλωσης του καπιταλισμού αλλά με συνθήκες εργασίας σοβιετικής οικονομίας…
Η κατάσταση αυτή όμως είναι αδιέξοδη. Ο αφανισμός των παραγωγικών θέσεων εργασίας στον ιδιωτικό τομέα οδηγεί στη μείωση των εσόδων και άρα στην αδυναμία καταβολής μισθών, συντάξεων και επιδομάτων…
Ο μέσος άνθρωπος δεν καταλαβαίνει οικονομικά. Καταλαβαίνει όμως πως κάποιοι του υποσχέθηκαν συνθήκες “εργασίας” σοβιετίας, παροχές Σουηδίας και επίπεδο κατανάλωσης καπιταλιστικής οικονομίας.
Το 2010 όταν το κράτος χρεοκόπησε γιατί δεν μπορούσε να καλύψει τις υποχρεώσεις του ο μέσος άνθρωπος έγινε αντισυστημικός και πολύ σωστά έριξε την ευθύνη στους πολιτικούς που του είπαν ψέμματα. Σε αρκετές περιπτώσεις με τις “κατάλληλες” παροτρύνσεις προσπάθησε να τους λιντσάρει…
Επέλεξε όμως να αντικαταστήσει αυτούς που του είπαν ψέμματα με άλλους που του έλεγαν ακόμη μεγαλύτερα ψέμματα. Μόλις ο κόμπος της οικονομίας φτάσει στο χτένι θα ακούσει τη φωνή της λογικής ή αυτούς που θα του πουλήσουν ακόμη μεγαλύτερα ψέμματα; Πολύ φοβάμαι πως θα συμβεί το δεύτερο…
Το θηριώδες πλεόνασμα του 2017 δεν είναι είδηση για πανηγυρισμούς καθώς σε συνδυασμό με τη μείωση των εσόδων από επαναλαμβανόμενες πηγές αποτελεί ένα βήμα εγγύτερα στον γκρεμό…
Τις ελληνικές οικονομικές εξελίξεις θα πρέπει να τις συνδυάσει κάποιος με τις διεθνείς προκειμένου να καταλάβει πόσο μακριά βρίσκεται ο κόμπος από το χτένι.
Το προχθεσινό άρθρο του Βόλφγκανγκ Μίνχαου στους FT είναι χαρακτηριστικό. Η γερμανική βιομηχανική παραγωγή υποχώρησε κατά 1,6% το Φεβρουάριο ενώ η Ένωση Ευρωπαίων Κατασκευαστών Αυτοκινήτου ανακοίνωσε πως οι πωλήσεις αυτοκινήτων ήταν 5,3% χαμηλότερα το Μάρτιο. Ένας από τους πιο αξιόπιστους δείκτες είναι αυτός του επιχειρηματικού κύκλου του IMK στη Γερμανία που τώρα δείχνει πιθανότητα ύφεσης κοντά στο 30% από σχεδόν μηδενική πιθανότητα έναν μήνα πριν.
2) Περί ‘φρενοκομείου’ και ‘αιθεροβαμοσύνης’
Αγαπητέ κ. Στούπα,
Προφανώς η φράση ‘φρενοκομείο’ που χρησιμοποιήσατε στο χθεσινό σας άρθρο είναι συνδεδεμένη με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, τον άνθρωπο που μας έβαλε στην ΕΟΚ και γι’ αυτό το λόγο η Ελλάδα δεν έχει γίνει Βενεζουέλα (μέχρι στιγμής).
Την εποχή που ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ήταν Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ο θεμελιωτής του λαϊκισμού με το ζιβάγκο προέτρεπε τον υπουργό του των οικονομικών από τα προεκλογικά μπαλκόνια να τα ‘δώσει όλα’, εννοώντας τα χρήματα που έστελνε η Ευρωπαϊκή Ένωση με το τσουβάλι για επιδοτήσεις, και τα οποία ο ίδιος μοίραζε σαν να ήταν δικά του για να κερδίζει τις εκλογές. Το 1981 ο Ανδρέας Παπανδρέου εξελέγη με βασικό σύνθημα ‘ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο’. Δηλαδή υποσχόταν στον Ελληνικό λαό έξοδο από την Ευρωπαϊκή οικογένεια (που μας τάιζε με χρυσά κουτάλια) και ταυτόχρονα κέρδιζε την εύνοια των ψηφοφόρων με τα χρήματα των αποτρόπαιων Ευρωπαίων ιμπεριαλιστών. Φυσικά και δεν πραγματοποίησε τις προεκλογικές του εξαγγελίες. Παρ’ όλα αυτά, ο λαός τον ξαναψήφισε γιατί το χρήμα ουδείς εμίσησε. Αν αυτή η συμπεριφορά του εκλογικού σώματος δεν αποτελούσε ένδειξη συλλογικής ανηθικότητας, τότε μάλλον ήταν αυτό που περιγράφεται με τη λέξη που ο ίδιος ο Ανδρέας Παπανδρέου εισήγαγε στο νεο-Ελληνικό λεξιλόγιο: αιθεροβαμοσύνη.
Αιθεροβάμων μπορεί να είναι κάποιος που πιστεύει το αφήγημα που τον βολεύει χωρίς να το ‘ψάχνει’, που επιτρέπει στους άλλους να τον ‘παραμυθιάζουν’ γιατί περνάει καλά. Η αιθεροβαμοσύνη δεν σημαίνει απαραίτητα κουταμάρα, μπορεί να είναι συνειδητή άρνηση ρεαλιστικής οπτικής των πραγμάτων. Είναι αυτό που περιγράφουμε στα Αγγλικά με τη φράση ‘to be in denial’.
Όταν κάποιος είναι ‘σε άρνηση’ σε ατομικό επίπεδο, τότε ο περίγυρός του προσπαθεί να βρει τρόπο να τον βοηθήσει να συνέλθει. Αν π.χ. κάποιος που έχει χάσει ξαφνικά τον σύντροφό του σε ατύχημα, εξακολουθεί να βάζει το πιάτο του θανόντος στο τραπέζι και να του σερβίρει φαγητό κάθε μέρα, τότε ο περίγυρος προτείνει ψυχοθεραπεία. Αντίστοιχα, όταν μια ολόκληρη κοινωνία έχει αποφασίσει να ‘ζει στον κόσμο της’, μιλάμε για φρενοκομείο και αιθεροβαμοσύνη. Το ερώτημα είναι ποιος θα προτείνει ψυχοθεραπεία σε έναν ολόκληρο λαό. Σίγουρα όχι αυτός που θέλει οπωσδήποτε να κερδίσει τις εκλογές.
Ο σημερινός πρωθυπουργός, όμοια με τον ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ, εξελέγη με την υπόσχεση να σχίσει μνημόνια και να χτυπάει ταμπούρλα. Δήλωσε επίσης προεκλογικά ότι ο ίδιος και οι συνεργάτες του δεν είναι ερωτευμένοι με τις ‘καρέκλες’ και ότι αν αποτύχουν στην αποστολή τους, θα πάνε στο σπίτι τους. Μετά την ‘κωλοτούμπα’ επιπέδου Guinness, παραμένει πρωθυπουργός με την στήριξη των αποτρόπαιων Ευρωπαίων ιμπεριαλιστών που καυτηρίαζε. Οι ψηφοφόροι του πρωθυπουργού χωρίς γραβάτα είναι ανάλογοι των ψηφοφόρων του πρωθυπουργού με το ζιβάγκο. Είναι αυτοί που αρνούνται να δεχτούν ότι αυτό το συμπεριφορικό μοντέλο δεν μπορεί να συντηρήσει μια βιώσιμη κοινωνία.
Η αιτία που αυτή η μικρή χώρα με τις μεγάλες δυνατότητες δεν μπορεί να ανθίσει δεν είναι οι λαοπλάνοι πολιτικοί. Η ποιότητα των πολιτικών της εξαρτάται από την ποιότητα του εκλογικού σώματος. Η Ελλάδα θα βγει από την μιζέρια όταν οι αιθεροβάμονες που την κατοικούν προσγειωθούν στην πραγματικότητα, εκούσια ή ακούσια. Μεταξύ εκλεγόντων και εκλεγομένων όμως υπάρχει μία σημαντική διαφορά: ενώ η συλλογική ευθύνη είναι ανώνυμη και η αιθεροβαμμοσύνη ποινικά μη κολάσιμη, η εξαπάτηση και η καταστροφή μιας χώρας από τους κυβερνώντες της φέρουν το ονοματεπώνυμο αυτών που τις διαπράττουν. Όταν οι πολιτικοί (μπλε, πράσινοι και κόκκινοι) διοικούν με γνώμονα το ίδιον συμφέρον, δεν είναι αιθεροβάμονες. Είναι συνειδητοί ασυνείδητοι και στις ευνομούμενες κοινωνίες (θα έπρεπε να) λογοδοτούν.
Λ. Κ. (Αν δημοσιευτεί, μόνο με τα αρχικά μου παρακαλώ).
Κ.Στούπας
capital.gr