Μέχρι να αποφασίσει ο Τσίπρας πότε θα κάνει εκλογές (όχι πότε θέλει), κανείς επενδυτής δεν πρόκειται να μας πάρει στα σοβαρά για πέντε λόγους.
Πρώτον, ο ΣΥΡΙΖΑ “βλέπει” ήδη προεκλογικό περιβάλλον, ακόμη και αν τα καταφέρει να πάει για εκλογές τον Σεπτέμβριο του 2019. Και η σίγουρη εκλογική πελατεία του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να είναι “…ενάντια στους ιδιώτες εισβολείς στα εδάφη του κράτους-πατερούλη…”.
Τούτο στην πράξη σημαίνει ότι ο Αλέξης Τσίπρας πρέπει να καταδικάζει, δημόσια, “…τους ιδιώτες που αποεπένδυσαν και αποβιομηχάνισαν την Ελλάδα, στερώντας από την κοινωνία θέσεις εργασίας και εμποδίζοντας έτσι την αριστερή δίκαιη ανάπτυξη…”.
Στη γενική συνέλευση του ΣΕΒ, στο τέλος Μαΐου, που οι επιχειρηματίες θα μιλάνε (όπως και το 2017) για ανάγκη “επενδυτικής έκρηξης”, ο Τσίπρας θα απαντάει (κατά πάσα βεβαιότητα) σαν να μην έχει ακούσει ούτε αυτά που ο ΣΕΒ θα διακηρύξει και στο διήμερο επενδυτικό συνέδριο, που ξεκινάει σήμερα.
Ίσως να μην τα πει έτσι, αλλά ο λόγος του Αλέξη Τσίπρα δεν θα έχει αποδέκτες τους επενδυτές. Θα έχει αυτούς που πολεμάνε τους επενδυτές, καθώς τρέφονται και ψηφίζουν μόνο κράτος και ελεγχόμενη κρατική οικονομία.
Δεύτερον, για να υψώσει ο ΣΥΡΙΖΑ το λάβαρο της νέας αριστερής επανάστασης, με έξοδο από τα μνημόνια… έχει να “εξοφλήσει” σοβαρά χρωστούμενα στους δανειστές. Μεταξύ αυτών, το χρονοδιάγραμμα των ιδιωτικοποιήσεων άλλων 27 ΔΕΚΟ, το κούρεμα των συντάξεων κατά 18% και η μείωση του αφορολόγητου σε ποσοστό που θα κόβει μια σύνταξη ή ένα μισθό 640 ευρώ τον χρόνο στους πάντες. Με τον Τσίπρα να έχει στη “μασχάλη” δυο “κόκκινα καρπούζια” (των συντάξεων και του αφορολόγητου) ως “πεπραγμένα” της κυβέρνησής του θα αναζητήσει, ως συνήθως, κάποιον εχθρό… Κάποιον να του φταίει…
Μοναδικός προσφερόμενος θα είναι (ξανά) το κεφάλαιο, η ολιγαρχία και οι ασύδοτοι επενδυτές… που τους “έπιασαν στα πράσα” οι δασάρχες, οι αρχαιολόγοι, οι γραφειοκράτες του υπουργείου Οικονομίας – Ανάπτυξης και οι “θεματοφύλακες” της αντιεπενδυτικής πολιτικής του υπουργείου Περιβάλλοντος.
Οπότε πως είναι δυνατόν, για τον ΣΥΡΙΖΑ, να αποδεχθεί τα “επενδυτικά εργαλεία” που χρησιμοποιούν οι χώρες (από τα Σκόπια μέχρι τη Νορβηγία) όταν βρίσκεται, έστω και σε ευρεία, προεκλογική περίοδο με την Νέα Δημοκρατία να κερδίζει την μία δημοσκόπηση μετά την άλλη.
Τρίτον, ο κομματικός στρατός κατοχής που συνθέτει τη μεγάλη πλειοψηφία των 750.000 κρατικών υπαλλήλων σε υπουργεία, ΔΕΚΟ, κρατικούς Οργανισμούς, την Περιφέρεια και γενικά την τοπική αυτοδιοίκηση, συμπεριφέρεται ήδη με κριτήριο τις εκλογές και το ενδεχόμενο κυβερνητικής μεταβολής.
Και γνωρίζουμε, από την ιστορία της μεταπολίτευσης, πως οποιαδήποτε επένδυση (ουσίας) θα “βασανιστεί”, με πολλαπλά προσχήματα, ενημερώνοντας την αξιωματική αντιπολίτευση (ως πιθανότατη μέλλουσα κυβέρνηση) πως την κρατάνε… για να φανεί ότι τις επενδύσεις τις έφερε, με τον ερχομό της, η νέα κυβέρνηση…
Στην πράξη αυτό σημαίνει ότι, μέχρι τις εκλογές, δεν πρόκειται να εγκριθεί (νέα) επένδυση. Και ας συνδέεται άμεσα με τουριστική ή βιομηχανική ανάπτυξη, ή και με θέσεις εργασίας.
Τέταρτον, είναι αδύνατον ο ΣΥΡΙΖΑ να πορευθεί σε εκλογές, ως το μόνο μνημονικό κόμμα που πέρασε σημαντικές υποχρεώσεις για πολιτικές αποκρατικοποίησης, αδρανοποίησης της απεργίας, ελαστικών μορφών εργασίας (μέχρι και 317 ευρώ) και αφανισμό των μηχανισμών Διαιτησίας που κατέληγαν σε όφελος των εργατοπατέρων.
Θα “ξεσκονίσει”, από τις ντουλάπες του 2012-2015, τους μπερέδες… του αντάρτη, θα σηκώσει τα μανίκια… και θα υψώσει τη γροθιά για να συσπειρώσει τα απομεινάρια του 3-4% και ό,τι παρασύρει από το βαθύ ΠΑΣΟΚ (αν τα καταφέρει).
Πως είναι δυνατόν όμως με τον ΣΥΡΙΖΑ να βγαίνει ξανά στο βουνό… η κυβέρνησή του να κάνει πράξη αυτά που οι υπουργοί υπόσχονται (κατ ιδίαν και στο αυτί…) στους Έλληνες και ξένους κεφαλαιούχους.
Πέμπτον, τίποτε δεν προδικάζει ότι, επί ΣΥΡΙΖΑ, κάτι άλλαξε ώστε να ολοκληρώνεται η επένδυση, χωρίς το ασφαλέστατο (για δεκαετίες) “γρηγορόσημο”…
Του Γιώργου Κράλογλου
capital.gr