Στην Προανακριτική Επιτροπή για τη Novartis, κατατέθηκε από την εισαγγελέα Διαφθοράς Ελένη Τουλουπάκη ένα CD που αποδεικνύει τις προσπάθειες του εκπροσώπου της Novartis για συνάντηση με τον Αλέξη Τσίπρα, όταν ήταν ακόμα στην αντιπολίτευση.
Δεν έχει σημασία αν η συνάντηση έγινε- δεν θα το μαθαίναμε ποτέ- αλλά η σημειολογία της προσπάθειας που η εταιρεία έκανε να “συνεννοηθεί” με τον “εκκολαπτόμενο” πρωθυπουργό.
Φαίνεται μάλιστα, ότι ο κύκλος των συνομιλητών του κ. Φρουζή δεν περιοριζόταν μόνο στο ΠΑΣΟΚ και στη ΝΔ, αλλά προσπάθησε να επεκταθεί και στα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ.
Η αγορά ήξερε την έκβαση μιας αδιέξοδης πολιτικής πορείας με την ηγεσία της χώρας να αδιαφορεί για όσα θα ακολουθούσαν και με μία ξέφρενη αντιπολίτευση που ταυτιζόταν απόλυτα με τα πιο ταπεινά ένστικτα των ψηφοφόρων. Και γι αυτόν ακριβώς τον λόγο, αναζητούσε τρόπο να προσεγγίσει την επόμενη κυβέρνηση.
Δεν ήταν μόνο η ευρύτερη επιχειρηματική κοινότητα.
Όχι επειδή διέκρινε κάποιο ταλέντο στις ηγετικές του ικανότητες αλλά κυρίως, γιατί και η ίδια διαπνέεται από παρόμοια “ταπεινά ένστικτα” με τους ψηφοφόρους του. Αλλά και για άλλον έναν λόγο. Επειδή έβλεπαν ότι το παλιό πολιτικό σύστημα δεν είχε καμία διάθεση ανανέωσης προκειμένου να διοικήσει τη χώρα. Θυμίζω μόνο ότι η ΝΔ λειτουργούσε ακόμα με Fax, o ΥΠΟΙΚ της έγραφε οικονομικές αναλύσεις σε χαρτοπετσέτες και ο αρχηγός της έψαχνε τρόπο να αποδράσει από την εξουσία, επειδή βαριόταν…
Όλοι τους, λίγο πολύ, επένδυσαν στον ΣΥΡΙΖΑ, μολονότι εμείς απολαύσαμε μόνο τον απροκάλυπτο ενθουσιασμό της Γιάννας Αγγελοπούλου και κυρίως του “αντιεξουσιαστή” γιού της.
Γιατί το έκαναν, αν και γνώριζαν ότι η οικονομία πλέει ανεξέλεγκτη προς τα βράχια; Γιατί τα δικά τους συμφέροντα δεν ταυτίζονται με την ευημερία και την πρόοδο του συνόλου. Γιατί επίσης, αυτή την αλαζονική κουλτούρα ανέπτυξαν από καταβολής ελληνικού κράτους, με ελάχιστες εξαιρέσεις να επιβεβαιώνουν τον κανόνα.
Ο Τσίπρας έγινε πρωθυπουργός με τα χρήματα, τις παραινέσεις και την υποστήριξη των μεγαλύτερων Ελλήνων κεφαλαιούχων, εξαιτίας του ότι οι ίδιοι δεν αντιλαμβάνονται την έννοια της πολιτικής συνύπαρξης και την εξέλιξη της κοινωνίας, όπως η οποιαδήποτε άλλη μεγαλοαστική τάξη σε ένα δυτικό ευνομούμενο κράτος.
Θυμίζω μόνο την απροθυμία των ίδιων “οικογενειών”, όταν η Ελλάδα επρόκειτο να ενταχθεί στην ΕΟΚ. Όπως και την αδιαφορία τους για την ανάπτυξη σε υποδομές και υπηρεσίες, σε όλη την μεταπολεμική περίοδο.
Λαός και ελίτ δοκίμασαν μία κυβέρνηση αποτυχημένων μόνο και μόνο επειδή είχαν θυμώσει με τους “προηγούμενους”. Και οι δύο από άλλη θέση αλλά με κοινά “ιδεώδη”. Τηρουμένων των αναλογιών και δοθείσης της προσήκουσας ευκαιρίας.
Βεβαίως, μετά από τρία χρόνια γελοιοποίησης των πάντων, τον εγκαταλείπουν αθόρυβα και ανεπαίσθητα, σε σύγκριση με την ένταση που τον είχαν αναδείξει.
Τείνουν ήδη το χέρι τους σε άλλους αλλά, ως τώρα, δεν βρίσκουν την χαρωπή ανταπόκριση που είχαν βρει τότε στον Αλέξη.
Το πως θα αντιδράσει η “ελίτ” όταν έρθει η ώρα των εκλογών είναι άλλο ζήτημα. Τουλάχιστον τώρα, το παιχνίδι του μέλλοντος μοιάζει να παίζεται και χωρίς αυτή …
Του Ανδρέα Ζαμπούκα
liberal.gr