Φοβάμαι ότι ο πολιτικός χώρος ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ και τη Νέα Δημοκρατία κινδυνεύει να εξελιχθεί σε ένα μεγάλο πολιτικό “ανέκδοτο”. Χωρίς σαφή κατεύθυνση και ιδεολογικό προσανατολισμό που απλώς έλκεται από τον “πυρετό” της εξουσίας.
Το πολιτικό μόρφωμα το οποίο υποτίθεται ότι θα συγκέντρωνε και θα συσπείρωνε με πυρήνα το εναπομείναν ΠΑΣΟΚ τις δυνάμεις της ευρύτερης Κεντροαριστεράς, κινδυνεύει να διαλυθεί πριν ακόμα καλά καλά αποκτήσει σταθερό υπόβαθρο.
Τη Φώφη Γεννηματά που οδήγησε στην πρόσφατη ψηφοφορία στη Βουλή για την υπόθεση της Novartis το ΠΑΣΟΚ σε μία ακατανόητη (μη) στάση; Και στις δύο ψηφοφορίες… Και που εδώ και αρκετό καιρό αποφεύγει να πάρει θέση στα μεγάλα θέματα πολιτικής αντιπαράθεσης;
Ή τον επίδοξο μνηστήρα Νίκο Ανδρουλάκη για τον οποίο σε λίγο θα βγει πολιτικό amber alert;
Και να πάμε μετά σε ποιους;
Στον δήμαρχο Καμίνη; Καλά… Μία που μπήκε και μία που βγήκε από την υπόθεση. Άλλωστε δεν ανέμενε κανείς και τίποτε πιο ενδιαφέρον εδώ που τα λέμε.
Ή τον (ξερο)Ποταμίσιο Σταύρο Θεοδωράκη; Πώς το είχε πει ο Σαββόπουλος; Γεια σου Σταύρο και κυρ Σταύρο. Όλα τα σφάζει, όλα τα μαχαιρώνει. Πήγε στο Μαξίμου να συζητήσουν για την Εθνική Ασφάλεια και μπροστά στις κάμερες μίλαγαν με τον Τσίπρα για ποδόσφαιρο… Τώρα πίσω από αυτές άγνωστο… Μήπως για καμιά δημαρχία;
Από αλλού πάντως το περίμεναν κάποιοι και από αλλού τους έρχεται.
Γιατί; Δεν πιάνει στον αέρα τις πολιτικές… οσμές της παράταξης με την οποία πλέον συμπορεύεται ο Σταύρος;
Ή μήπως δεν συνομιλεί με πλευρές με τις οποίες συνομιλεί και η Φώφη;
Και μια και γνωρίζει ότι δύσκολα θα επανεκλεγεί, στέλνει και μήνυμα ότι αν δεν τον θέλουν οι μεν, μπορεί να τον θέλουν οι δε… Όποιος προλάβει…
Πάντως, όλος αυτός ο πολιτικός χώρος, μαζί με τα… απόνερα της πάλαι ποτέ ΔΗΜΑΡ, τα πολιτικά λιμά του ΓΑΠ και χωρίς να εξαιρούμε καν το Κέντρο που υποτίθεται ότι εκπροσωπεί (ήμαρτον Θεέ μου) κοινοβουλευτικά ο Βασίλης Λεβέντης (πού καταντήσαμε ωρέ;) αντί να σηματοδοτήσει κάτι το καινούργιο, όπως υποτίθεται ότι επιχειρήθηκε, δείχνει όλο και πιο παλαιοκομματικός και όλο και πιο προσηλωμένος στο κυνήγι της εξουσίας δια της συγκυβέρνησης.
Με ποιον; Αυτό είναι δευτερεύον.
Κάτσε να δούμε πώς θα κάτσουν τα “κουκιά” και τι προτάσεις θα πέσουν στο τραπέζι…
Πώς ήταν στην εποχή της κατάκτησης της Δύσης ο “πυρετός του Χρυσού”, όπου οι χρυσοθήρες έσπευδαν μαζικά προς την κατεύθυνση όπου υπήρχε ή φημολογούνταν ότι υπήρχε χρυσός, έτσι και τώρα, όλος αυτός ο πολιτικός χώρος, μοιάζει δια της συμπεριφοράς των “ηγετικών” στελεχών να φλέγεται από έναν άλλο “πυρετό”, αυτόν της εξουσίας.
Και καλά, οι περισσότεροι ΠΑΣΟΚοι… επαγγελματίες είναι στην πολιτική.
Όμως και οι υπόλοιποι μαθαίνουν γρήγορα…
Πώς αλήθεια το είπε τις προάλλες η Φώφη, νομίζω στον Αυτιά; Εμείς είμαστε απέναντι και στους δύο, εννοώντας τους κυρίους Τσίπρα και Μητσοτάκη. Για να προσθέσει όμως ότι θα συζητηθούν σοβαρές προτάσεις και πολιτικές αν αποδειχθεί ότι μπορεί να πάνε τη χώρα μπροστά, έτσι φυσικά όπως το οραματίζεται το Κίνημα Αλλαγής…
Κάπως έτσι ήταν το νόημα τέλος πάντων. Χωρίς να διευκρινιστεί βέβαια από ποια πλευρά…
Όπερ μεθερμηνευόμενον… και με τον αστυφύλαξ αλλά και με τον χωροφύλαξ, που λέει και ο λαός.
Άλλοι πάλι το λένε “με τα πόδια σε δύο βάρκες”, άλλοι… τραβάτε με και ας κλαίω όταν θα έρθει η ώρα…
Έτσι όμως δεν πάει πουθενά το πράγμα.
Και μπορεί να πιστεύουν κάποιοι ότι η προσδοκία της επαναφοράς στην εξουσία, έστω και μέσα από μία συγκυβέρνηση θα λειτουργήσει θετικά προσελκύοντας ψηφοφόρους, δηλαδή εκείνους που προσδοκούν για κάποιο λόγο οφέλη από την εξουσία, όμως σε ευρύτερες μάζες το προϊόν δεν είναι καθόλου εύπεπτο.
Και ας ψιλοσπρώχνεται δημοσκοπικά…
Και ο νοών νοείτω.
Του Δημήτρη Παπακωνσταντίνου
capital.gr