Το να κατηγορείται ένας πρώην πρωθυπουργός για απιστία και δωροδοκία, να κατηγορείται δηλαδή ότι ηθελημένα παραβίασε το καθήκον του για να βλάψει την πατρίδα του και, μάλιστα −ακόμη χειρότερα− έχοντας δωροδοκηθεί γι αυτό, είναι ό,τι βαρύτερο μπορεί να πει κανείς για έναν πολιτικό.
Είναι ό,τι πιο ατιμωτικό όχι μόνο για ένα δημόσιο πρόσωπο, αλλά −επειδή μιλάμε για την κορυφή της πολιτικής εξουσίας− για ολόκληρο το πολιτικό σύστημα, για τον ίδιο τον κοινοβουλευτισμό μιας χώρας.
Στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν έχουμε μόνον έναν, αλλά δύο πρώην πρωθυπουργούς.
Και μαζί με αυτούς άλλους οκτώ κορυφαίους υπουργούς, όλοι με μεγάλο εκτόπισμα και σημαίνοντα ρόλο στα πολιτικά πράγματα.
Και μόνον αυτό, για όποιον αντιλαμβάνεται στοιχειωδώς τη σοβαρότητα των παραπάνω σε σχέση με τη λειτουργία των θεσμών και πόσο τέτοιες υποθέσεις μπορούν να επηρεάσουν τη δημόσια ζωή, τις αντιλήψεις, αλλά και την ίδια την ιστορία ενός τόπου, θα επέβαλε ο χειρισμός της υπόθεσης να γίνει με τη μέγιστη δυνατή προσοχή και με απόλυτη θεσμική τάξη.
Συνέβη όμως ακριβώς το αντίθετο.
Η υπόθεση δημοσιοποιήθηκε με όρους θεσμικής ευτέλειας, ολοφάνερα επικοινωνιακούς, με τη χρονική στιγμή της αποκάλυψης να έχει επιλεγεί προφανώς προς εξυπηρέτηση της συγκυρίας, μια μέρα μετά το μεγάλο συλλαλητήριο για τη Μακεδονία.
Δεν γνωρίζουμε −κανείς πλην των εισαγγελέων που χειρίστηκαν την υπόθεση δεν μπορεί κανονικά να γνωρίζει− το περιεχόμενο της δικογραφίας του προαναγγελθέντος «σκανδάλου Novartis».
Αναμένουμε τη δημοσιοποίηση των στοιχείων ώστε να μπορούμε να κρίνουμε.
Και, παρότι εμένα τουλάχιστον μου φαίνεται απίθανο να έχουν δωροδοκηθεί τα συγκεκριμένα πολιτικά πρόσωπα, αυτό που μπορούμε τώρα χωρίς δισταγμό να πούμε σε σχέση με την υπόθεση είναι να βγουν όλα στο φως και, αν υπάρχει πράγματι σκάνδαλο, να λογοδοτήσουν και να τιμωρηθούν παραδειγματικά οι υπαίτιοι, όποιοι κι αν είναι.
Είναι το πρωτοφανές σκάνδαλο που αφορά στον διασυρμό ανθρώπων με ιδιαίτερη θέση στη δημόσια ζωή της χώρας, κατά παραβίαση του τεκμηρίου αθωότητας, το οποίο ισχύει για όλους −προφανώς και για τους πολιτικούς αντιπάλους της εκάστοτε κυβέρνησης−, η οποία οφείλει πρώτη να το σέβεται και όχι πρώτη να το παραβιάζει, όπως εν προκειμένω, που αρμόδιοι και αναρμόδιοι υπουργοί έχουν ήδη εκδώσει καταδικαστικές αποφάσεις για μια υπόθεση την οποία, στο δικαστικό της σκέλος, που είναι και το κρίσιμο, δεν δικαιούνται να γνωρίζουν.
Είναι το σκάνδαλο στον χειρισμό της υπόθεσης και στη λειτουργία της Δικαιοσύνης, διότι σκάνδαλο είναι και μάλιστα μεγάλο, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος να αξιώνει και να λαμβάνει ενημέρωση από εισαγγελείς για υπόθεση που χειρίζονται.
Σκάνδαλο και στη λειτουργία των θεσμών, βαρύτατο, είναι η δικογραφία να διαβιβάζεται στη Βουλή «με εντολή Πρωθυπουργού», όταν αυτό αποτελεί αποκλειστικά εκ του Συντάγματος καθήκον της Δικαιοσύνης και δική της αρμοδιότητα, μακριά από οποιαδήποτε πρωθυπουργική εντολή την οποία θα έπρεπε να έχει επιστρέψει ως απρεπή και απαράδεκτη.
Αυτό λοιπόν το σκάνδαλο, της προσβολής της ανεξαρτησίας της Δικαιοσύνης, της απρέπειας, της ελαφρότητας και της περιφρόνησης προς τους θεσμούς, έχει ήδη αποδεδειγμένα τελεσθεί και δεν μπορεί να περάσει ατιμώρητο, ό,τι κι αν γίνει στην υπόθεση NOVARTIS, από τις κατηγορίες της οποίας, άλλωστε, ενέργειες σαν κι αυτές αφαιρούν σοβαρότητα και αξιοπιστία.
Πρέπει επιτέλους να μάθουμε να βλέπουμε τη μεγάλη εικόνα.
Αυτό που συμβαίνει με τη συγκεκριμένη υπόθεση και τις κατηγορίες που έχουν διατυπωθεί είναι αντίστοιχο μόνο της υπόθεσης Κοσκωτά και των κατηγοριών που είχαν διατυπωθεί κατά του Ανδρέα Παπανδρέου.
Ίσως μάλιστα η συγκεκριμένη υπόθεση να είναι ακόμη βαρύτερη, ενόψει των προσώπων που εμπλέκονται, μεταξύ των οποίων δύο πρώην πρωθυπουργοί, ο πρώην αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης και Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης, ο νυν Διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος, ο σημερινός Επίτροπος της χώρας στην Ε.Ε., άλλοι κορυφαίοι πολιτικοί.
Κανονικά όλοι, ανεξαρτήτως πολιτικής τοποθέτησης, θα έπρεπε να θέλουν οι κατηγορίες κι εδώ ν’ αποδειχθούν έωλες και να καταρρεύσουν το συντομότερο. Για το καλό του κοινοβουλευτικού μας συστήματος, για το καλό της χώρας.
Δυστυχώς, ο χειρισμός από τους κυβερνώντες δείχνει το ακριβώς αντίθετο.
Δείχνει πλήρη έλλειψη πολιτειακής σοβαρότητας, πλήρη έλλειψη στοιχειώδους σεβασμού προς τους θεσμούς, πλήρη έλλειψη της στοιχειώδους συναίσθησης ότι αυτό που κάνουν υπονομεύει την ίδια τη δημοκρατία.
Αυτό είναι μέχρι στιγμής το μόνο σκάνδαλο που έχει αποδεδειγμένα διαπραχθεί και πρέπει να υπάρξει τιμωρία γι’ αυτό.
Παναγιώτης Περάκης
protagon