Τα τελευταία χρόνια όλοι είχανε την ευκαιρία να μετρηθούνε. Οι αγανακτισμένοι, οι ΟΧΙδες, οι Μενουμευρώπηδες (ΝΑΙδες), οι της Μακεδονίας προσφάτως κ.α.
Εάν σε αυτό κάποιοι διαβάζουν εθνικισμό, φασισμό, λαϊκισμό κλπ., κάποιος να τους ενημερώσει πως το πατριωτικό-εθνικό συναίσθημα είναι πάντοτε κυρίαρχο σε ένα έθνος (Brexit, Le Pen κ.λπ.).
Συμβαίνει και στις καλύτερες-φιλελεύθερες-ευρωπαϊκές οικογένειες ξέρετε.
Γι’ αυτό, καλό θα ήταν, κάποια στιγμή, οι fileleftherati όταν βρουν λίγο χρόνο από τις βαθυστόχαστες αναλύσεις τους, να δώσουν μια εξήγηση στο γιατί ο κόσμος που πήγε σε ένα συλλαλητήριο με ομιλητή τον Μίκη Θεοδωράκη, ήταν πολύ περισσότερος από ένα συλλαλητήριο με ομιλητή τον (ηγέτη του ΝΑΙ) Καμίνη, τη Φώφη, ή τον Τσίπρα.
Sorry παίδες.
Όταν δεν καταφέρνω να πείσω ότι εγώ είμαι καλύτερος απο τον δίπλα, τότε, το πρόβλημα δεν το έχει αυτός που θα επιλέξει τον δίπλα, ούτε ο δίπλα, αλλά εγώ.
Γι’ αυτό λοιπόν, από το να λοιδορείτε τον Μίκη Θεοδωράκη (του οποίου το έργο δεν θα το κάνετε σε δύο ζωές σας), καλύτερα να αναρωτηθείτε τι δεν κάνετε καλά, ή, τι δεν «διαβάζετε» σωστά και να πείσετε.
Να πείσετε γιατί κάτι είναι σωστό και όχι να ισχυρίζεστε ότι εσείς γνωρίζετε τη μόνη αλήθεια και να κρίνετε όλους τους άλλους για τις επιλογές τους.
Όταν δεν έχετε καταφέρει
…να τα βρείτε μεταξύ σας, να καταθέσετε τη δική σας θέση και να πείσετε γι’ αυτή,
…παρά ζητάτε να γίνει η ΝΔ, Κίνημα Αλλαγής, ΠΑΣΟΚ, ή ΠΟΤΑΜΙ,
ή όταν ακόμα, παλεύετε για ένα 5%
και ο φασιστάκος έχει ένα 7ράκι με το καλημέρα σας,
…δεν φταίει ούτε ο Κυριάκος, ούτε ο Μίκης Θεοδωράκης.
Λυπάμαι, αλλά, έχετε χάσει.
Απο το να κρίνετε, προτιμότερο θα ήταν να πείσετε.
Απο την κριτική, να περάσετε στην αυτο-κριτική.
Η δική σας ανεπάρκεια, δεν είναι πρόβλημα του άλλου.
Το ζιζάνιο
Το Παρατηρητήριο