Του Στέλιου Συρμόγλου
Και δεν μας έφτανε η λαγνεία των αριθμών και μάλιστα των “μαγειρεμένων” αριθμών και των αλχημικών μίξεων της εκάστοτε κυβέρνησης, για τα μεγέθη της οικονομίας, αν και καθόμαστε κάτω από τη σκιά του οικονομικού και κοινωνικού ολέθρου, οι παραχαράκτες της αλήθειας εμφανίζονται εσχάτως να αναπτύσσουν και “υψηλή διπλωματία”, που ωστόσο θυμίζει τυρί έμενταλ, όπως είναι διάτρητη από την πολιτική ανικανότητα και τις ανομολόγητες δεσμεύσεις…
Από πότε όμως μια χώρα που επαιτεί την επιβίωσή της στην Ευρώπη, αδύναμη και καταφρονημένη, μπορεί να ασκήσει “υψηλή διπλωματία” και να “στριμώξει” γειτονικές της χώρες που διεκδικούν ακόμη και την αλλοίωση της ιστορίας;
Κι αν προσπεράσουμε τις πολιτικές γελοιότητες για το προχθεσινό συλλαλητήριο, τις ψευδεπίγραφες
“μετρήσεις” και εκτιμήσεις για τον όγκο των διαδηλωτών, με τα “παπαγαλάκια” της δημοσιογραφικής αθλιότητας και τις “εξαγορασμένες” γνώμες διαφόρων sites από τα μυστικά κονδύλια του υπουργείου Εξωτερικών, που με μανία αξιοπρόσεκτη υποστηρίζουν λιπαρές πολιτικές συνειδήσεις για τα εθνικά μας θέματα, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ασκούνται πιέσεις στο ασφυκτικό πλαίσιο της “μυστικής διπλωματίας”, που εξυπηρετούν τον κυνισμό της επικαιρικής σκοπιμότητας.
Και οι παραπλανητικές αυταπάτες, που συνεπάγεται η μονομερής επιδίωξη με επιπόλαιες αντιδράσεις ή συναισθηματισμό, δεσμεύουν γενικά την ευφυία και τη διακριτικότητα στο χειρισμό των εθνικών μας θεμάτων.
Στις δε εκπτωχευτικές μονομέρειες της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής, Ο Τσίπρας και ο Κοτζιάς, αντί να επιζητούν τα αυτονόητα, μεταξύ των οποίων κι αυτό της εθνικής ομοψυχίας, ασχολούνται με την απομείωση της απήχησης του συλλαλητηρίου. Και βέβαια δεν είναι ικανοί να αντιτάξουν τις πολυμέρειες και τις δυνατότητες, που, αν μη τι άλλο, εγκλείουν οι διπλωματικές πρακτικές.
Με τέτοια και με άλλα περιπλανόμαστε στην ουτοπία με “συνταξιδιώτες” όλα τα κακά της μοίρας μας.