Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής έλεγε πως ένα λάθος στην οικονομική πολιτική μπορεί να πάει μια χώρα πέντε ή δέκα χρόνια πίσω. Ένα λάθος όμως στην εξωτερική πολιτική μπορεί να την καταστρέψει.
Θυμήθηκα αυτήν την θέση του Κωνσταντίνου Καραμανλή, καθώς διαβάζω απόψεις πως «αντί να ασχολούμαστε με το πολυνομοσχέδιο, ασχολούμαστε με την ονομασία της FYROM.»
Το πολυνομοσχέδιο είναι ένας νόμος του Ελληνικού κράτους. Και ως γνωστόν μεταγενέστερος νόμος καταργεί προγενέστερο. Δηλαδή, όλες οι ατέλειες και οι δυσλειτουργίες του κάθε ψηφισμένου νόμου θεραπεύονται με έναν καινούργιο νόμο.
Απλά πράγματα.
Όμως μια διεθνής συμφωνία ή ένας κακός χειρισμός στην εξωτερική πολιτική, δημιουργεί καταστάσεις που δεν ανατρέπονται στο μέλλον, παρά μόνον με την επίδειξη ισχύος ή την άσκηση βίας.
Με σημαντικό κόστος.
Η Ελλάδα ζει τον μύθο των «χαμένων ευκαιριών.» Δηλαδή την απόρριψη εκ μέρους της πολιτικής ηγεσίας προτάσεων που θα έλυναν—σύμφωνα με αυτόν τον μύθο—άπαξ δια παντός εθνικά μας θέματα.
Παραβλέπω το γεγονός πως κάποιες από αυτές τις προτάσεις ουδέποτε διατυπώθηκαν επισήμως. Ήταν απλώς σκέψεις των μεσολαβητών.
Παραβλέπω επίσης το γεγονός πως οι σκέψεις αυτές δεν έγιναν ποτέ δεκτές από την άλλη πλευρά. Μονίμως η πατρίδα μας ήταν ο δέκτης των διεθνών πιέσεων.
Κάπως έτσι οικοδομήθηκε ο μύθος των «χαμένων ευκαιριών» τόσο στο Κυπριακό, όσο και στο Σκοπιανό. Και το επιμύθιο αυτού του μύθου ήταν και είναι πως η επόμενη πρόταση κάθε φορά είναι πολύ χειρότερη για τα συμφέροντα μας, από την προηγούμενη.
Λες και είναι υποχρεωτικό να την αποδεχτούμε.
Στις διεθνείς σχέσεις, όπως και γενικότερα στην πολιτική, κυριαρχεί ο αμείλικτος νόμος του συσχετισμού των δυνάμεων. Καμιά, μα καμιά λύση δεν πρόκειται να δοθεί σε ένα πρόβλημα, αν δεν εξυπηρετεί τα συμφέροντα του ισχυρότερου παίκτη.
Αυτό ισχύει στο Κυπριακό και αυτό πρέπει να ισχύσει και στο Σκοπιανό.
Διαφορετικά επικρατεί το status quo που είναι το καθεστώς της μη λύσης. Κάτι, που αναμφίβολα βολεύει τον ισχυρό ή και τα δύο μέρη.
Αυτά τα αυτονόητα πράγματα δεν τα βλέπουν όλοι όσοι, μάλλον εκ πεποιθήσεως, δεν αντέχουν τις συγκρούσεις ή αδυνατούν να αναλύσουν ορθά τον συσχετισμό των δυνάμεων ή επικαλούνται τον κίνδυνο της διεθνούς απομόνωσης.
Παραβλέπουν πως ο ισχυρός και ο επίμων ποτέ δεν απομονώνεται, γιατί είναι ο στρατηγικός παίκτης στην περιοχή. Και στρατηγικός παίκτης στα Βαλκάνια είναι η Ελλάδα.
Τελεία και παύλα.
Και ευτυχώς, όλους αυτούς που υποστηρίζουν την πάση θυσία συμφωνία με την FYROM έρχεται να τους εκθέσει ο υπουργός Εξωτερικών αυτής της χώρας.
Και τι δήλωσε;
« Για την Ελλάδα είναι σημαντικό να έχει μια σαφή διάκριση μεταξύ της χώρας της Μακεδονίας και της Ελληνικής περιοχής της Μακεδονίας.»
Δηλαδή, η χώρα των πλαστογράφων της Ιστορίας να αποκαλείται «Μακεδονία» και η Μακεδονία μας να αποκαλείται «περιοχή.»
Δεν προτείνει ούτε καν την, επί ίσοις όροις, διευθέτηση του προβλήματος, την στιγμή, μάλιστα, που η δική του χώρα επείγεται να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ και εν συνεχεία στην ΕΕ.
Αλλά γιατί να μην προβάλλουν οι Σκοπιανοί παρόμοιες προκλητικές απαιτήσεις, όταν ένας ανιστόρητος και απαίδευτος έλληνας πρωθυπουργός τους ικέτευσε να μας επιτρέψουν κι εμείς να αποκαλούμαστε Μακεδόνες;
Κατά τα άλλα, το πολυνομοσχέδιο σε τρεις ημέρες θα ξεχαστεί.
Το πρόβλημα της Μακεδονίας όμως, έχουν περάσει ήδη εικοσιέξι χρόνια και παραμένει πάντα επίκαιρο στην ψυχή και στο μυαλό των Ελλήνων.
Του Σάκη Μουμτζή
liberal.gr